اشتال، گئورگ (۱۶۶۰ـ۱۷۳۴م): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}شیمی‌دان آلمانی. این نظریه را مطرح کرد که سوختن مواد | }}شیمی‌دان آلمانی. این نظریه را مطرح کرد که سوختن مواد به علت وجود مادۀ قابل احتراقی با نام فلوژیستون<ref>phlogiston | ||
</ref> است. مواد غنی از فلوژیستون، نظیر چوب، اغلب کاملاً می‌سوزند. فلزات، که فلوژیستون کمتری دارند، خوب نمی‌سوزند. شیمی‌دان‌های قرن ۱۸ به ارزیایی نظریات اشتال پرداختند تا آن‌که آنتوان لاوازیه<ref>Antoine Lavoisier</ref> | </ref> است. مواد غنی از فلوژیستون، نظیر چوب، اغلب کاملاً می‌سوزند. فلزات، که فلوژیستون کمتری دارند، خوب نمی‌سوزند. شیمی‌دان‌های قرن ۱۸ به ارزیایی نظریات اشتال پرداختند تا آن‌که آنتوان لاوازیه<ref>Antoine Lavoisier</ref> نظرات او را رد کرد. اشتال در امیرنشین آنسباخ<ref>Ansbach </ref> زاده شد و علم طب را در [[ینا]]<ref>Jena </ref> آموخت. در ۱۶۸۷، پزشک دوک ساکس وایمار<ref>Saxe-Weimar </ref> شد. از ۱۶۹۶ تا ۱۷۱۶، استاد پزشکی هاله<ref>Halle </ref> بود و شیمی نیز تدریس می‌کرد. از ۱۷۱۶، پزشک فردریک اول، پادشاه پروس<ref>Prussia </ref>، بود. نظریۀ فلوژیستون نخستین تلاش برای توضیح مستدل احتراق بود؛ همان که ما آن را با نام اکسایش<ref>oxidation </ref> می‌شناسیم. تردید دربارۀ این نظریه زمانی آغاز شد که شیمی‌دان‌ها وزن محصولات این واکنش‌ها را اندازه‌گیری کردند: مواد با جدا شدن فلوژیستون بایستی سبک‌تر می‌شدند، در حالی که چنین نبود. اشتال این امر را به این صورت توجیه کرد که فلوژیستون بدون وزن است و حتی وزن منفی<ref>negative weight | ||
</ref> دارد. | </ref> دارد. | ||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
---- | ---- | ||
[[Category:شیمی و بیوشیمی]] [[Category:(شیمی و بیوشیمی)اشخاص و آثار]] | [[Category:شیمی و بیوشیمی]] | ||
[[Category:(شیمی و بیوشیمی)اشخاص و آثار]] | |||
<references /> | |||
نسخهٔ ۱۸ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۰۷
اِشتال، گِئورگ (۱۶۶۰ـ۱۷۳۴)(Stahl, Georg)
| گیورگ اشتال Georg Stahl | |
|---|---|
| زادروز |
۱۶۶۰م |
| درگذشت | ۱۷۳۴م |
| ملیت | آلمانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | پزشکی |
| شغل و تخصص اصلی | شیمی دان |
| شغل و تخصص های دیگر | پزشک |
| گروه مقاله | شیمی و بیوشیمی |
شیمی‌دان آلمانی. این نظریه را مطرح کرد که سوختن مواد به علت وجود مادۀ قابل احتراقی با نام فلوژیستون[۱] است. مواد غنی از فلوژیستون، نظیر چوب، اغلب کاملاً می‌سوزند. فلزات، که فلوژیستون کمتری دارند، خوب نمی‌سوزند. شیمی‌دان‌های قرن ۱۸ به ارزیایی نظریات اشتال پرداختند تا آن‌که آنتوان لاوازیه[۲] نظرات او را رد کرد. اشتال در امیرنشین آنسباخ[۳] زاده شد و علم طب را در ینا[۴] آموخت. در ۱۶۸۷، پزشک دوک ساکس وایمار[۵] شد. از ۱۶۹۶ تا ۱۷۱۶، استاد پزشکی هاله[۶] بود و شیمی نیز تدریس می‌کرد. از ۱۷۱۶، پزشک فردریک اول، پادشاه پروس[۷]، بود. نظریۀ فلوژیستون نخستین تلاش برای توضیح مستدل احتراق بود؛ همان که ما آن را با نام اکسایش[۸] می‌شناسیم. تردید دربارۀ این نظریه زمانی آغاز شد که شیمی‌دان‌ها وزن محصولات این واکنش‌ها را اندازه‌گیری کردند: مواد با جدا شدن فلوژیستون بایستی سبک‌تر می‌شدند، در حالی که چنین نبود. اشتال این امر را به این صورت توجیه کرد که فلوژیستون بدون وزن است و حتی وزن منفی[۹] دارد.