خوزستان: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۴: خط ۲۴:


استانی در جنوب غربی ایران. از شمال به لرستان، از شرق به چهارمحال و بختیاری و کهگیلویه و بویراحمد، از جنوب به استان بوشهر و خلیج فارس، و از غرب به عراق و استان ایلام محدود است. دشت‌های آبرفتی پهناور حدود ۸۰ درصد اراضی این استان و ارتفاعاتی که شاخه‌هایی از گرانکوه زاگرس به شمار می‌روند، حاشیۀ شمالی و شرقی آن را فراگرفته‌اند. کوه منار، با ارتفاع ۳,۷۰۱ متر که در حاشیۀ شمال شرقی استان قرار دارد، بلندترین نقطۀ آن است و کوه‌های کی‌نو، نیل، و لیراب دیگر بلندی‌های این استان محسوب می‌شوند. بزرگ‌ترین و پرآب‌ترین رودخانه‌های ایران، یعنی کارون، دز، و کرخه، که همگی از کوه‌های زاگرس سرچشمه می‌گیرند، در این استان جریان دارند و رودخانۀ مارون، جراحی، و زهره از دیگر زهاب‌های آن به‌شمار می‌روند؛ اروندرود بخشی از مرز این استان و کشور عراق را تشکیل می‌دهد. کرانه‌های جنوبی خوزستان از خورها و بریدگی‌های چندی تشکیل یافته و بندرهای مهمی همچون خرمشهر، آبادان، ماهشهر، و بندر امام را در خود جای داده است. اقلیم آن در نواحی کوهستانی معتدلِ مایل به گرم و خشک و در دیگر نواحی خیلی گرم و خشک است. این استان از نظر کشاورزی بسیار مستعد است و مهم‌ترین فرآورده‌های کشاورزی آن عبارت‌اند از خرما، غلات، برنج، نیشکر، سبزیجات، چغندر قند، پنبه، دانه‌های روغنی، و علوفه. سدهای متعددی که بر روی رودخانه‌های کارون و کرخه بسته شده به باروری هرچه بیشتر آن افزوده‌اند. فعالیت‌های صنعتی و اقتصادی این استان عبارت‌اند از تولید و پالایش نفت و گاز طبیعی، مصالح ساختمانی، ابزارهای الکتریکی، لوله‌های چدنی و آهنی، لوازم خانگی، قند و شکر، لاستیک و مواد پلاستیکی، و پتروشیمی. نفت، گاز طبیعی، گچ، و آهک مهم‌ترین منابع زیرزمینی آن به‌شمار می‌آیند. استان خوزستان با ۴,۲۷۴,۹۷۹ نفر (۱۳۸۵) جمعیت از هجده شهرستان و ۴۰ بخش با مرکزیت اداری شهر اهواز تشکیل یافته است و برخی از شهرهای مهم آن عبارت‌اند از آبادان، اندیمشک، ایذه، بندر ماهشهر، بهبهان، خرمشهر، دزفول، سوسنگرد، رامهرمز، شادگان، شوش، شوشتر، مسجد سلیمان، و هندیجان. خوزستان از روزگار دور (حدود‌۵هزار سال پ‌م) مهد تمدن درخشانی بود و با همسایگان و نواحی پیرامون خود روابط تجاری و سیاسی داشت. دولت باستانی عیلام، که حدود‌۵هزار سال پیش پدید آمد، در همین سرزمین روبه توسعه نهاد و شهر شوش را به پایتختی برگزید. آشوریان به فرماندهی آشور بانی‌پال در ۶۴۰پ‌م دولت عیلام را برانداختند و حکومت آنان را به اَنزان (اَنشان) منحصر کرد. خوزستان در روزگار هخامنشیان، مجد و عظمت دیرین خود را بازیافت و شهر شوش رونق پیشین خود را به‌‌دست آورد و به‌‌منزلۀ پایتخت زمستانی هخامنشیان برگزیده شد. ساسانیان، که خوزستان را جزئی از ولایت نیم‌روز (جنوب) به‌حساب می‌آوردند، شهرها و پل‌های فراوانی در آن سرزمین احداث کردند. شاپور اول ساسانی، اسیران رومی را در عمران و تأسیس سدی معروف به شادِروان یا بند قیصر به‌کار گماشت و نخستین دانشگاه ایران را در گُندی‌شاپور بنا نهاد و اعراب را به شهرنشینی و عمران روستاها تشویق کرد. در دوران بعد از اسلام تا حملۀ تیموریان، خوزستان موقعیت خود را همچنان حفظ و توجه خلفای عرب و حکام آنان را جلب کرد. از برافتادن خلفای عباسی تا روی کار آمدن صفویان، خاندان مشعشعیان بر خوزستان حکومت داشتند و در ظاهر تابع دولت مرکزی ایران بودند. نادرشاه افشار در ۱۱۱۵ش مشعشعیان را از خوزستان راند. پس از قتل نادرشاه خوزستان گرفتار خشکسالی و ویرانی شد و سدّ میزان، که به فرمان نادرشاه ساخته شده بود، درهم شکسته شد و قبایل عرب از هر سو شورش کردند. کریم‌خان زند شورشیان را سرکوب و امنیت را در آن‌جا برقرار کرد. در دوران قاجار، انگلیسی‌ها در خوزستان به اعمال نفوذ پرداختند و امتیاز کشتی‌رانی در رود کارون را از ناصرالدین‌شاه قاجار دریافت کردند. قرارداد ۱۲۲۵ش، که به قرارداد ارزروم معروف است، مرز ایران و عثمانی را در خوزستان و دیگر نواحی غرب کشور تعیین کرد و به اعمال نفوذ والیان بغداد و تحریک عشایر عرب خوزستان خاتمه داد. ناصرالدین‌شاه شهر اهواز کنونی را بنا نهاد و آن را ناصری نامید. کسب امتیاز نمایندگان فرانسه برای کاوش‌های باستان‌شناسی در شوش و کسب امتیاز ویلیام ناکس دارسی از شاه قاجار برای کاوش و استخراج نفت نیز مربوط به‌همین زمان است. پیداشدن نفت در خوزستان و مداخلات بریتانیا، آشفتگی اوضاع خوزستان را موجب شد و شیخ خزعل، که از سوی بریتانیا حمایت می‌شد، علم استقلال برافراشت. رضاشاه پهلوی، شیخ خزعل را وادار به تسلیم کرد و قدرت حکومت مرکزی ایران را در آن سامان تحکیم بخشید و موجبات امنیت و عمران را در سرزمین مزبور فراهم کرد. در تقسیمات کشوری (۱۲۸۵ و ۱۳۱۶) خوزستان جزئی از استان ششم بود و لرستان را نیز شامل می‌شد. در ۱۳۴۰ خوزستان از استان مزبور جدا شد و استان خوزستان را پدید آورد.
استانی در جنوب غربی ایران. از شمال به لرستان، از شرق به چهارمحال و بختیاری و کهگیلویه و بویراحمد، از جنوب به استان بوشهر و خلیج فارس، و از غرب به عراق و استان ایلام محدود است. دشت‌های آبرفتی پهناور حدود ۸۰ درصد اراضی این استان و ارتفاعاتی که شاخه‌هایی از گرانکوه زاگرس به شمار می‌روند، حاشیۀ شمالی و شرقی آن را فراگرفته‌اند. کوه منار، با ارتفاع ۳,۷۰۱ متر که در حاشیۀ شمال شرقی استان قرار دارد، بلندترین نقطۀ آن است و کوه‌های کی‌نو، نیل، و لیراب دیگر بلندی‌های این استان محسوب می‌شوند. بزرگ‌ترین و پرآب‌ترین رودخانه‌های ایران، یعنی کارون، دز، و کرخه، که همگی از کوه‌های زاگرس سرچشمه می‌گیرند، در این استان جریان دارند و رودخانۀ مارون، جراحی، و زهره از دیگر زهاب‌های آن به‌شمار می‌روند؛ اروندرود بخشی از مرز این استان و کشور عراق را تشکیل می‌دهد. کرانه‌های جنوبی خوزستان از خورها و بریدگی‌های چندی تشکیل یافته و بندرهای مهمی همچون خرمشهر، آبادان، ماهشهر، و بندر امام را در خود جای داده است. اقلیم آن در نواحی کوهستانی معتدلِ مایل به گرم و خشک و در دیگر نواحی خیلی گرم و خشک است. این استان از نظر کشاورزی بسیار مستعد است و مهم‌ترین فرآورده‌های کشاورزی آن عبارت‌اند از خرما، غلات، برنج، نیشکر، سبزیجات، چغندر قند، پنبه، دانه‌های روغنی، و علوفه. سدهای متعددی که بر روی رودخانه‌های کارون و کرخه بسته شده به باروری هرچه بیشتر آن افزوده‌اند. فعالیت‌های صنعتی و اقتصادی این استان عبارت‌اند از تولید و پالایش نفت و گاز طبیعی، مصالح ساختمانی، ابزارهای الکتریکی، لوله‌های چدنی و آهنی، لوازم خانگی، قند و شکر، لاستیک و مواد پلاستیکی، و پتروشیمی. نفت، گاز طبیعی، گچ، و آهک مهم‌ترین منابع زیرزمینی آن به‌شمار می‌آیند. استان خوزستان با ۴,۲۷۴,۹۷۹ نفر (۱۳۸۵) جمعیت از هجده شهرستان و ۴۰ بخش با مرکزیت اداری شهر اهواز تشکیل یافته است و برخی از شهرهای مهم آن عبارت‌اند از آبادان، اندیمشک، ایذه، بندر ماهشهر، بهبهان، خرمشهر، دزفول، سوسنگرد، رامهرمز، شادگان، شوش، شوشتر، مسجد سلیمان، و هندیجان. خوزستان از روزگار دور (حدود‌۵هزار سال پ‌م) مهد تمدن درخشانی بود و با همسایگان و نواحی پیرامون خود روابط تجاری و سیاسی داشت. دولت باستانی عیلام، که حدود‌۵هزار سال پیش پدید آمد، در همین سرزمین روبه توسعه نهاد و شهر شوش را به پایتختی برگزید. آشوریان به فرماندهی آشور بانی‌پال در ۶۴۰پ‌م دولت عیلام را برانداختند و حکومت آنان را به اَنزان (اَنشان) منحصر کرد. خوزستان در روزگار هخامنشیان، مجد و عظمت دیرین خود را بازیافت و شهر شوش رونق پیشین خود را به‌‌دست آورد و به‌‌منزلۀ پایتخت زمستانی هخامنشیان برگزیده شد. ساسانیان، که خوزستان را جزئی از ولایت نیم‌روز (جنوب) به‌حساب می‌آوردند، شهرها و پل‌های فراوانی در آن سرزمین احداث کردند. شاپور اول ساسانی، اسیران رومی را در عمران و تأسیس سدی معروف به شادِروان یا بند قیصر به‌کار گماشت و نخستین دانشگاه ایران را در گُندی‌شاپور بنا نهاد و اعراب را به شهرنشینی و عمران روستاها تشویق کرد. در دوران بعد از اسلام تا حملۀ تیموریان، خوزستان موقعیت خود را همچنان حفظ و توجه خلفای عرب و حکام آنان را جلب کرد. از برافتادن خلفای عباسی تا روی کار آمدن صفویان، خاندان مشعشعیان بر خوزستان حکومت داشتند و در ظاهر تابع دولت مرکزی ایران بودند. نادرشاه افشار در ۱۱۱۵ش مشعشعیان را از خوزستان راند. پس از قتل نادرشاه خوزستان گرفتار خشکسالی و ویرانی شد و سدّ میزان، که به فرمان نادرشاه ساخته شده بود، درهم شکسته شد و قبایل عرب از هر سو شورش کردند. کریم‌خان زند شورشیان را سرکوب و امنیت را در آن‌جا برقرار کرد. در دوران قاجار، انگلیسی‌ها در خوزستان به اعمال نفوذ پرداختند و امتیاز کشتی‌رانی در رود کارون را از ناصرالدین‌شاه قاجار دریافت کردند. قرارداد ۱۲۲۵ش، که به قرارداد ارزروم معروف است، مرز ایران و عثمانی را در خوزستان و دیگر نواحی غرب کشور تعیین کرد و به اعمال نفوذ والیان بغداد و تحریک عشایر عرب خوزستان خاتمه داد. ناصرالدین‌شاه شهر اهواز کنونی را بنا نهاد و آن را ناصری نامید. کسب امتیاز نمایندگان فرانسه برای کاوش‌های باستان‌شناسی در شوش و کسب امتیاز ویلیام ناکس دارسی از شاه قاجار برای کاوش و استخراج نفت نیز مربوط به‌همین زمان است. پیداشدن نفت در خوزستان و مداخلات بریتانیا، آشفتگی اوضاع خوزستان را موجب شد و شیخ خزعل، که از سوی بریتانیا حمایت می‌شد، علم استقلال برافراشت. رضاشاه پهلوی، شیخ خزعل را وادار به تسلیم کرد و قدرت حکومت مرکزی ایران را در آن سامان تحکیم بخشید و موجبات امنیت و عمران را در سرزمین مزبور فراهم کرد. در تقسیمات کشوری (۱۲۸۵ و ۱۳۱۶) خوزستان جزئی از استان ششم بود و لرستان را نیز شامل می‌شد. در ۱۳۴۰ خوزستان از استان مزبور جدا شد و استان خوزستان را پدید آورد.
 
{| class="wikitable mw-collapsible mw-collapsed"
! colspan="3" |استان خوزستان
|-
!مرکز
|
* اهواز
| rowspan="4" |
|-
!شهرستان‌ها
|
* آبادان
* آغاجاری
* امیدیه
* اندیکا
* اندیمشک
* اهواز
* ایذه
* باغ‌ملک
* باوی
* بهبهان
* حمیدیه
* خرمشهر
* دزپارت
* دزفول
* دشت آزادگان
* رامشیر
* رامهرمز
* شادگان
* شوش
* شوشتر
* صیدون
* کارون
* کرخه
* گتوند
* لالی
* ماهشهر
* مسجدسلیمان
* هفتکل
* هندیجان
* هویزه
|-
!شهرها
|
* آبادان
* آبژدان
* آزادی
* آغاجاری
* ابوحمیظه
* اروندکنار
* الوان
* الهایی
* امیدیه
* اندیمشک
* اهواز
* ایذه
* باغ‌ملک
* بستان
* بندر امام خمینی
* بندر ماهشهر
* بهبهان
* بیدروبه
* تراز
* ترکالکی
* تشان
* جایزان
* جنت‌مکان
* جولکی
* چم‌گلک
* چمران
* چوئبده
* حر ریاحی
* حسینیه
* حمزه
* حمیدیه
* خرمشهر
* خنافره
* دارخوین
* دزآب
* دزفول
* دهدز
* رامشیر
* رامهرمز
* ربیع
* رغیوه
* رفیع
* زهره
* سالند
* سرداران
* سردشت
* سوسنگرد
* سیاه‌منصور
* شادگان
* شاوور
* شرافت
* شوش
* شوشتر
* شیبان
* شیرین‌شهر
* صفی‌آباد
* صیدون
* فتح‌المبین
* قلعه تل
* قلعه خواجه
* کوت عبدالله
* کنعان
* کوت سیدنعیم
* گتوند
* گُل‌گیر
* لالی
* مسجدسلیمان
* مقاومت
* ملاثانی
* منصوریه
* میانرود
* میانکوه
* مینوشهر
* میداوود
* هفتکل
* هندیجان
* هویزه
* ویس
* سماله
* صالح شهر
* گوریه
|-
!جاذبه‌های گردشگری
|
* معبد چغازنبیل
* سازه‌های آبی شوشتر
* آرامگاه یعقوب لیث
* آسیاب‌های آبی دزفول
* آبشار شوی
* چاه شماره یک
* ایوان کرخه
* بازار کهنه (دزفول)
* پارک ملی دز
* بند میزان
* پل بند لشکر
* پل سفید اهواز
* پل قدیم (دزفول)
* پل و سد شادروان شوشتر
* تالاب شادگان
* تالاب هور العظیم
* تپه چغامیش
* تفریحگاه ساحلی دز
* دریاچه سد دز
* دریاچه سد کرخه
* دانشگاه گندی‌شاپور
* سد دز
* سد کرخه
* شوش (شهر باستانی)
* شهر باستانی آسک
* قلعه ارجان
* قلعه سلاسل
* قلعه شوش
* کاخ فیلیه
* دا و دختر
* هفت‌تپه
* مسجد جامع خرمشهر
* مسجد جامع (دزفول)
* مزار رودبند (دزفول)
* مسجد رنگونی‌های آبادان
* موزه آبادان
* دانشگاه نفت
* پل تاریخی کوت سید صالح
* مسجد تاریخی پل فولاد
* [[محوطه تاریخی حمیدیه&action=edit&redlink=1|محوطه تاریخی حمیدیه]]
* قدمگاه خضر نبی
* دریاچه شط تمی
* حمام شاه رکن‌الدین
* مسجد جامع شوشتر
|}
<br/> <!--19105400-->
<br/> <!--19105400-->


[[Category:جغرافیای آفریقا]] [[Category:جغرافیای انسانی افریقا]]
[[Category:جغرافیای آفریقا]] [[Category:جغرافیای انسانی افریقا]]

نسخهٔ ‏۱۶ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۳۵

خوزستان
کشور ایران
جمعیت ۴,۲۷۴,۹۷۹ نفر (۱۳۸۵ش)
موقعیت جنوب غربی ایران - جنوب لرستان، غرب چهارمحال و بختیاری و کهگیلویه و بویراحمد، شمال استان بوشهر و خلیج فارس، و شرق عراق و استان ایلام
مرکز اهواز
تعداد شهرستان‌ها ۱۸
تعداد بخش ها ۴۰
شهرهای مهم آبادان، اندیمشک، ایذه، بندر ماهشهر، بهبهان، خرمشهر، دزفول، سوسنگرد، رامهرمز، شادگان، شوش، شوشتر، مسجد سلیمان، و هندیجان
کوه‌های استان منار (۳,۷۰۱ متر)، کی‌نو، نیل، و لیراب
رودهای استان اروندرود،کارون، دز، کرخه، مارون، جراحی، و زهره
اقلیم در نواحی کوهستانی معتدلِ مایل به گرم و خشک - دیگر نواحی خیلی گرم و خشک
تولیدات و صنایع مهم فرآورده‌های کشاورزی: خرما، غلات، برنج، نیشکر، سبزیجات، چغندر قند، پنبه، دانه‌های روغنی، و علوفه - فعالیت‌های صنعتی و اقتصادی: تولید و پالایش نفت و گاز طبیعی، مصالح ساختمانی، ابزارهای الکتریکی، لوله‌های چدنی و آهنی، لوازم خانگی، قند و شکر، لاستیک و مواد پلاستیکی، و پتروشیمی - منابع زیرزمینی: نفت، گاز طبیعی، گچ، و آهک

خوزستان

کتيبه کول فره واقع در هشت کيلومتري شمال شرق دشت ايذه

استانی در جنوب غربی ایران. از شمال به لرستان، از شرق به چهارمحال و بختیاری و کهگیلویه و بویراحمد، از جنوب به استان بوشهر و خلیج فارس، و از غرب به عراق و استان ایلام محدود است. دشت‌های آبرفتی پهناور حدود ۸۰ درصد اراضی این استان و ارتفاعاتی که شاخه‌هایی از گرانکوه زاگرس به شمار می‌روند، حاشیۀ شمالی و شرقی آن را فراگرفته‌اند. کوه منار، با ارتفاع ۳,۷۰۱ متر که در حاشیۀ شمال شرقی استان قرار دارد، بلندترین نقطۀ آن است و کوه‌های کی‌نو، نیل، و لیراب دیگر بلندی‌های این استان محسوب می‌شوند. بزرگ‌ترین و پرآب‌ترین رودخانه‌های ایران، یعنی کارون، دز، و کرخه، که همگی از کوه‌های زاگرس سرچشمه می‌گیرند، در این استان جریان دارند و رودخانۀ مارون، جراحی، و زهره از دیگر زهاب‌های آن به‌شمار می‌روند؛ اروندرود بخشی از مرز این استان و کشور عراق را تشکیل می‌دهد. کرانه‌های جنوبی خوزستان از خورها و بریدگی‌های چندی تشکیل یافته و بندرهای مهمی همچون خرمشهر، آبادان، ماهشهر، و بندر امام را در خود جای داده است. اقلیم آن در نواحی کوهستانی معتدلِ مایل به گرم و خشک و در دیگر نواحی خیلی گرم و خشک است. این استان از نظر کشاورزی بسیار مستعد است و مهم‌ترین فرآورده‌های کشاورزی آن عبارت‌اند از خرما، غلات، برنج، نیشکر، سبزیجات، چغندر قند، پنبه، دانه‌های روغنی، و علوفه. سدهای متعددی که بر روی رودخانه‌های کارون و کرخه بسته شده به باروری هرچه بیشتر آن افزوده‌اند. فعالیت‌های صنعتی و اقتصادی این استان عبارت‌اند از تولید و پالایش نفت و گاز طبیعی، مصالح ساختمانی، ابزارهای الکتریکی، لوله‌های چدنی و آهنی، لوازم خانگی، قند و شکر، لاستیک و مواد پلاستیکی، و پتروشیمی. نفت، گاز طبیعی، گچ، و آهک مهم‌ترین منابع زیرزمینی آن به‌شمار می‌آیند. استان خوزستان با ۴,۲۷۴,۹۷۹ نفر (۱۳۸۵) جمعیت از هجده شهرستان و ۴۰ بخش با مرکزیت اداری شهر اهواز تشکیل یافته است و برخی از شهرهای مهم آن عبارت‌اند از آبادان، اندیمشک، ایذه، بندر ماهشهر، بهبهان، خرمشهر، دزفول، سوسنگرد، رامهرمز، شادگان، شوش، شوشتر، مسجد سلیمان، و هندیجان. خوزستان از روزگار دور (حدود‌۵هزار سال پ‌م) مهد تمدن درخشانی بود و با همسایگان و نواحی پیرامون خود روابط تجاری و سیاسی داشت. دولت باستانی عیلام، که حدود‌۵هزار سال پیش پدید آمد، در همین سرزمین روبه توسعه نهاد و شهر شوش را به پایتختی برگزید. آشوریان به فرماندهی آشور بانی‌پال در ۶۴۰پ‌م دولت عیلام را برانداختند و حکومت آنان را به اَنزان (اَنشان) منحصر کرد. خوزستان در روزگار هخامنشیان، مجد و عظمت دیرین خود را بازیافت و شهر شوش رونق پیشین خود را به‌‌دست آورد و به‌‌منزلۀ پایتخت زمستانی هخامنشیان برگزیده شد. ساسانیان، که خوزستان را جزئی از ولایت نیم‌روز (جنوب) به‌حساب می‌آوردند، شهرها و پل‌های فراوانی در آن سرزمین احداث کردند. شاپور اول ساسانی، اسیران رومی را در عمران و تأسیس سدی معروف به شادِروان یا بند قیصر به‌کار گماشت و نخستین دانشگاه ایران را در گُندی‌شاپور بنا نهاد و اعراب را به شهرنشینی و عمران روستاها تشویق کرد. در دوران بعد از اسلام تا حملۀ تیموریان، خوزستان موقعیت خود را همچنان حفظ و توجه خلفای عرب و حکام آنان را جلب کرد. از برافتادن خلفای عباسی تا روی کار آمدن صفویان، خاندان مشعشعیان بر خوزستان حکومت داشتند و در ظاهر تابع دولت مرکزی ایران بودند. نادرشاه افشار در ۱۱۱۵ش مشعشعیان را از خوزستان راند. پس از قتل نادرشاه خوزستان گرفتار خشکسالی و ویرانی شد و سدّ میزان، که به فرمان نادرشاه ساخته شده بود، درهم شکسته شد و قبایل عرب از هر سو شورش کردند. کریم‌خان زند شورشیان را سرکوب و امنیت را در آن‌جا برقرار کرد. در دوران قاجار، انگلیسی‌ها در خوزستان به اعمال نفوذ پرداختند و امتیاز کشتی‌رانی در رود کارون را از ناصرالدین‌شاه قاجار دریافت کردند. قرارداد ۱۲۲۵ش، که به قرارداد ارزروم معروف است، مرز ایران و عثمانی را در خوزستان و دیگر نواحی غرب کشور تعیین کرد و به اعمال نفوذ والیان بغداد و تحریک عشایر عرب خوزستان خاتمه داد. ناصرالدین‌شاه شهر اهواز کنونی را بنا نهاد و آن را ناصری نامید. کسب امتیاز نمایندگان فرانسه برای کاوش‌های باستان‌شناسی در شوش و کسب امتیاز ویلیام ناکس دارسی از شاه قاجار برای کاوش و استخراج نفت نیز مربوط به‌همین زمان است. پیداشدن نفت در خوزستان و مداخلات بریتانیا، آشفتگی اوضاع خوزستان را موجب شد و شیخ خزعل، که از سوی بریتانیا حمایت می‌شد، علم استقلال برافراشت. رضاشاه پهلوی، شیخ خزعل را وادار به تسلیم کرد و قدرت حکومت مرکزی ایران را در آن سامان تحکیم بخشید و موجبات امنیت و عمران را در سرزمین مزبور فراهم کرد. در تقسیمات کشوری (۱۲۸۵ و ۱۳۱۶) خوزستان جزئی از استان ششم بود و لرستان را نیز شامل می‌شد. در ۱۳۴۰ خوزستان از استان مزبور جدا شد و استان خوزستان را پدید آورد.

استان خوزستان
مرکز
  • اهواز
شهرستان‌ها
  • آبادان
  • آغاجاری
  • امیدیه
  • اندیکا
  • اندیمشک
  • اهواز
  • ایذه
  • باغ‌ملک
  • باوی
  • بهبهان
  • حمیدیه
  • خرمشهر
  • دزپارت
  • دزفول
  • دشت آزادگان
  • رامشیر
  • رامهرمز
  • شادگان
  • شوش
  • شوشتر
  • صیدون
  • کارون
  • کرخه
  • گتوند
  • لالی
  • ماهشهر
  • مسجدسلیمان
  • هفتکل
  • هندیجان
  • هویزه
شهرها
  • آبادان
  • آبژدان
  • آزادی
  • آغاجاری
  • ابوحمیظه
  • اروندکنار
  • الوان
  • الهایی
  • امیدیه
  • اندیمشک
  • اهواز
  • ایذه
  • باغ‌ملک
  • بستان
  • بندر امام خمینی
  • بندر ماهشهر
  • بهبهان
  • بیدروبه
  • تراز
  • ترکالکی
  • تشان
  • جایزان
  • جنت‌مکان
  • جولکی
  • چم‌گلک
  • چمران
  • چوئبده
  • حر ریاحی
  • حسینیه
  • حمزه
  • حمیدیه
  • خرمشهر
  • خنافره
  • دارخوین
  • دزآب
  • دزفول
  • دهدز
  • رامشیر
  • رامهرمز
  • ربیع
  • رغیوه
  • رفیع
  • زهره
  • سالند
  • سرداران
  • سردشت
  • سوسنگرد
  • سیاه‌منصور
  • شادگان
  • شاوور
  • شرافت
  • شوش
  • شوشتر
  • شیبان
  • شیرین‌شهر
  • صفی‌آباد
  • صیدون
  • فتح‌المبین
  • قلعه تل
  • قلعه خواجه
  • کوت عبدالله
  • کنعان
  • کوت سیدنعیم
  • گتوند
  • گُل‌گیر
  • لالی
  • مسجدسلیمان
  • مقاومت
  • ملاثانی
  • منصوریه
  • میانرود
  • میانکوه
  • مینوشهر
  • میداوود
  • هفتکل
  • هندیجان
  • هویزه
  • ویس
  • سماله
  • صالح شهر
  • گوریه
جاذبه‌های گردشگری
  • معبد چغازنبیل
  • سازه‌های آبی شوشتر
  • آرامگاه یعقوب لیث
  • آسیاب‌های آبی دزفول
  • آبشار شوی
  • چاه شماره یک
  • ایوان کرخه
  • بازار کهنه (دزفول)
  • پارک ملی دز
  • بند میزان
  • پل بند لشکر
  • پل سفید اهواز
  • پل قدیم (دزفول)
  • پل و سد شادروان شوشتر
  • تالاب شادگان
  • تالاب هور العظیم
  • تپه چغامیش
  • تفریحگاه ساحلی دز
  • دریاچه سد دز
  • دریاچه سد کرخه
  • دانشگاه گندی‌شاپور
  • سد دز
  • سد کرخه
  • شوش (شهر باستانی)
  • شهر باستانی آسک
  • قلعه ارجان
  • قلعه سلاسل
  • قلعه شوش
  • کاخ فیلیه
  • دا و دختر
  • هفت‌تپه
  • مسجد جامع خرمشهر
  • مسجد جامع (دزفول)
  • مزار رودبند (دزفول)
  • مسجد رنگونی‌های آبادان
  • موزه آبادان
  • دانشگاه نفت
  • پل تاریخی کوت سید صالح
  • مسجد تاریخی پل فولاد
  • محوطه تاریخی حمیدیه
  • قدمگاه خضر نبی
  • دریاچه شط تمی
  • حمام شاه رکن‌الدین
  • مسجد جامع شوشتر