منصوری، روبیک (۱۳۱۷ـ۱۳۷۹ش): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه زندگینامه
|عنوان =سیروس ابراهیم زاده
|نام =
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=
|زادروز=اردبیل ۱۳۱۶ش
|تاریخ مرگ=
|دوره زندگی=
|ملیت=ایرانی
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=تیاتر در مدرسه هنرهای دراماتیک و موسیقی بیرمنگام (انگلستان، ۱۳۵۸)، زبان و ادبیات انگلیسی دانشگاه تهران
| شغل و تخصص اصلی =بازیگر
|شغل و تخصص های دیگر=
|سبک =
|مکتب =
|سمت =
|جوایز و افتخارات =
|آثار =نمایش فرنگی و شبی خون (هر دو نوشته و به کارگردانی خودش)؛ نمایش رادیویی آن سوی پرده ها؛ فیلم کمال الملک (۱۳۶۲)
|خویشاوندان سرشناس =ناهید کبیری (همسر)
|گروه مقاله =تیاتر
|دوره =
|فعالیت های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}
[[پرونده:38435800.jpg|جایگزین=روبیک منصوری|بندانگشتی|روبیک منصوری|256x256پیکسل]]
[[پرونده:38435800.jpg|جایگزین=روبیک منصوری|بندانگشتی|روبیک منصوری|256x256پیکسل]]
روبیک منصوری (۱۳۱۷ـ ۱۳۷۹ش)<br>
روبیک منصوری (۱۳۱۷ـ ۱۳۷۹ش)<br>

نسخهٔ ‏۲۴ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۰۶:۰۵

سیروس ابراهیم زاده
زادروز اردبیل ۱۳۱۶ش
ملیت ایرانی
تحصیلات و محل تحصیل تیاتر در مدرسه هنرهای دراماتیک و موسیقی بیرمنگام (انگلستان، ۱۳۵۸)، زبان و ادبیات انگلیسی دانشگاه تهران
شغل و تخصص اصلی بازیگر
آثار نمایش فرنگی و شبی خون (هر دو نوشته و به کارگردانی خودش)؛ نمایش رادیویی آن سوی پرده ها؛ فیلم کمال الملک (۱۳۶۲)
گروه مقاله تیاتر
خویشاوندان سرشناس ناهید کبیری (همسر)
روبیک منصوری
روبیک منصوری

روبیک منصوری (۱۳۱۷ـ ۱۳۷۹ش)

(نام اصلی: علی منصوری) صداگذار، انتخاب‌کنندۀ موسیقی‌ متن، میکساژ، افکتور و سینکرون سینمای ایران. با وجود تحصیل موسیقی (نوازندگی فلوت) در هنرستان عالی موسیقی، با ورود به سینما به صورت تخصصی و مستقل به این رشته نپرداخت و صرفا از این تخصص در سینما استفاده کرد. مهم‌ترین نقش او در سینما از دهۀ ۱۳۳۰، شناساندن موسیقی ‌متنِ انتخابی و افکت به همکارانش بود. در استودیو‌های برنا، آژیر فیلم، ایران فیلم، پارس فیلم، میثاقیه، و فیلمکار مهارت و توانایی خود را نشان داد. از مهم‌ترین فیلم‌های اوست: فریاد نیمه‌شب (۱۳۴۰)، مومیایی (۱۳۴۵)، حسن کچل (۱۳۴۹)، خداحافظ رفیق (۱۳۵۰)، حاجی واشنگتن (۱۳۶۱)،‌ بایکوت (۱۳۶۵)، پوتین (۱۳۷۰، برندۀ سیمرغ بلورین بهترین صداگذاری از دهمین جشنوارۀ فیلم فجر)، نابخشوده (۱۳۷۵)، و صدای سخن عشق (۱۳۷۹).