اسپارترو، بالدومرو (۱۷۹۳ـ۱۸۷۹): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۲۸: خط ۲۸:
|باشگاه =
|باشگاه =
}}[[File:11230200.jpg|thumb|اِسپارتِرو، بالدومِرو]]ژنرال و دولتمرد اسپانیایی ملقب به دوکِ ویکتوریا. فاتح جنگ اول [[کارلوسیان]]<ref>carlist</ref> و نایب‌السلطنه. در جنگ‌های [[انقلاب فرانسه]]<ref>French Revolutionary Wars
}}[[File:11230200.jpg|thumb|اِسپارتِرو، بالدومِرو]]ژنرال و دولتمرد اسپانیایی ملقب به دوکِ ویکتوریا. فاتح جنگ اول [[کارلوسیان]]<ref>carlist</ref> و نایب‌السلطنه. در جنگ‌های [[انقلاب فرانسه]]<ref>French Revolutionary Wars
</ref> و جنگ‌های ناپلئونی<ref> Napoleonic Wars </ref> و در شورش‌های امریکا و سپاه [[اسپانیا]] رزمید. پس از مرگ [[فردیناند هفتم (۱۷۸۴ـ۱۸۳۳)|فردیناند هفتم]]، از نایب‌السلطنگی [[ماریا کریستینا]] حمایت کرد و در کنار مخالفان [[کارلوس، دون (۱۵۴۵ـ۱۵۶۸)|دون کارلوس]]<ref>Don Carlos</ref> جنگید. فرماندۀ کل قوا شد و به‌سبب پیروزی‌اش بر کارلوسیان در نبرد لوچانا<ref> Battle of Luchana</ref> کنتِ لوچانا شد. بعدها باب مذاکراتی را گشود که به پیمان ورگارا<ref> Convention of Vergara </ref> (۱۸۳۹) و پایان جنگ داخلی انجامید. بر اثر این موفقیت به «صلح‌بان اسپانیا<ref>The Peacemaker of Spain </ref>» و دوکِ ویکتوریا<ref>Duke de la Victoria </ref> ملقب شد. در ۱۸۳۶ وارد عالم سیاست و در بازگشت به [[مادرید، شهر|مادرید]] (۱۸۴۰) رئیس دولت شد. ماریا کریستینا در مخالفت با اصلاحات او از مقام نایب‌السلطنه انصراف داد (۱۸۴۰) و مجلس اسپانیا خود اسپارترو را نایب‌السلطنه کرد (۱۸۴۱). به خودکامگی حکومت کرد. در ۱۸۴۳ ژنرال رامون ناروائز<ref>Ramón Narváez </ref> و ژنرال فرانسیسکو سرانو<ref>Francisco Serrano</ref> بر او شوریدند و او به [[انگلستان]] گریخت. در ۱۸۴۹ به اسپانیا بازگشت و در ۱۸۵۴ دوباره به عرصۀ سیاست وارد شد. در ۱۸۵۶ کناره گرفت و حتی هنگام خلع [[ایزابل دوم]]<ref> Isabella II </ref> (۱۸۶۸) مداخله نکرد. در ۱۸۷۵ از شاه [[آمادیوس|آمادئوس]]<ref>Amadeus </ref> لقب امیر ورگارا<ref>Prince de Vergara</ref> گرفت.
</ref> و جنگ‌های ناپلئونی<ref> Napoleonic Wars </ref> و در شورش‌های امریکا و سپاه [[اسپانیا]] رزمید. پس از مرگ [[فردیناند هفتم (۱۷۸۴ـ۱۸۳۳)|فردیناند هفتم]]، از نایب‌السلطنگی [[ماریا کریستینا]] حمایت کرد و در کنار مخالفان [[کارلوس، دون (۱۵۴۵ـ۱۵۶۸)|دون کارلوس]]<ref>Don Carlos</ref> جنگید. فرماندۀ کل قوا شد و به‌سبب پیروزی‌اش بر کارلوسیان در نبرد لوچانا<ref> Battle of Luchana</ref> کنتِ لوچانا شد. بعدها باب مذاکراتی را گشود که به پیمان ورگارا<ref> Convention of Vergara </ref> (۱۸۳۹) و پایان جنگ داخلی انجامید. بر اثر این موفقیت به «صلح‌بان اسپانیا<ref>The Peacemaker of Spain </ref>» و دوکِ ویکتوریا<ref>Duke de la Victoria </ref> ملقب شد. در ۱۸۳۶ وارد عالم سیاست و در بازگشت به [[مادرید، شهر|مادرید]] (۱۸۴۰) رئیس دولت شد. ماریا کریستینا در مخالفت با اصلاحات او از مقام نایب‌السلطنه انصراف داد (۱۸۴۰) و مجلس اسپانیا خود اسپارترو را نایب‌السلطنه کرد (۱۸۴۱). به خودکامگی حکومت کرد. در ۱۸۴۳ ژنرال رامون ناروائز<ref>Ramón Narváez </ref> و ژنرال فرانسیسکو سرانو<ref>Francisco Serrano</ref> بر او شوریدند و او به [[انگلستان]] گریخت. در ۱۸۴۹ به اسپانیا بازگشت و در ۱۸۵۴ دوباره به عرصۀ سیاست وارد شد. در ۱۸۵۶ کناره گرفت و حتی هنگام خلع [[ایزابل دوم]]<ref> Isabella II </ref> (۱۸۶۸) مداخله نکرد. در ۱۸۷۵ از شاه [[آمادئوس]]<ref>Amadeus </ref> لقب امیر ورگارا<ref>Prince de Vergara</ref> گرفت.


&nbsp;
&nbsp;

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۲ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۳۸

اِسپارتِرو، بالدومِرو (۱۷۹۳ـ۱۸۷۹)(Espartero, Baldomero)

بالدومرو اسپارترو
Baldomero Espartero
زادروز ۱۷۹۳م
درگذشت ۱۸۷۹م
ملیت اسپانیایی
شغل و تخصص اصلی دولتمرد
شغل و تخصص های دیگر فرمانده نظامی
لقب دوک ویکتوریا
گروه مقاله تاریخ جهان
اِسپارتِرو، بالدومِرو

ژنرال و دولتمرد اسپانیایی ملقب به دوکِ ویکتوریا. فاتح جنگ اول کارلوسیان[۱] و نایب‌السلطنه. در جنگ‌های انقلاب فرانسه[۲] و جنگ‌های ناپلئونی[۳] و در شورش‌های امریکا و سپاه اسپانیا رزمید. پس از مرگ فردیناند هفتم، از نایب‌السلطنگی ماریا کریستینا حمایت کرد و در کنار مخالفان دون کارلوس[۴] جنگید. فرماندۀ کل قوا شد و به‌سبب پیروزی‌اش بر کارلوسیان در نبرد لوچانا[۵] کنتِ لوچانا شد. بعدها باب مذاکراتی را گشود که به پیمان ورگارا[۶] (۱۸۳۹) و پایان جنگ داخلی انجامید. بر اثر این موفقیت به «صلح‌بان اسپانیا[۷]» و دوکِ ویکتوریا[۸] ملقب شد. در ۱۸۳۶ وارد عالم سیاست و در بازگشت به مادرید (۱۸۴۰) رئیس دولت شد. ماریا کریستینا در مخالفت با اصلاحات او از مقام نایب‌السلطنه انصراف داد (۱۸۴۰) و مجلس اسپانیا خود اسپارترو را نایب‌السلطنه کرد (۱۸۴۱). به خودکامگی حکومت کرد. در ۱۸۴۳ ژنرال رامون ناروائز[۹] و ژنرال فرانسیسکو سرانو[۱۰] بر او شوریدند و او به انگلستان گریخت. در ۱۸۴۹ به اسپانیا بازگشت و در ۱۸۵۴ دوباره به عرصۀ سیاست وارد شد. در ۱۸۵۶ کناره گرفت و حتی هنگام خلع ایزابل دوم[۱۱] (۱۸۶۸) مداخله نکرد. در ۱۸۷۵ از شاه آمادئوس[۱۲] لقب امیر ورگارا[۱۳] گرفت.

 


  1. carlist
  2. French Revolutionary Wars
  3. Napoleonic Wars
  4. Don Carlos
  5. Battle of Luchana
  6. Convention of Vergara
  7. The Peacemaker of Spain
  8. Duke de la Victoria
  9. Ramón Narváez
  10. Francisco Serrano
  11. Isabella II
  12. Amadeus
  13. Prince de Vergara