ابوالقاسم ذوالریاستین همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
ابوالقاسم ذوالریاستین همدانی | ابوالقاسم ذوالریاستین همدانی | ||
(با نام اصلی: ابوالقاسم همدانی، ملقب به ذوالریاستین به معنای صاحب دو ریاست قلم و شمشیر) از جمله بزرگان سرشناس همدان، و حاکم آن شهر در زمان [[محمدشاه قاجار (تبریز ۱۲۲۲ـ تهران ۱۲۶۴ق)|محمد شاه قاجار]]. او در دوران قاجاریه در همدان متولد شد. مدتی وزیر [[دولتشاه، محمدعلی میرزا (۱۲۰۳ـ۱۲۳۷ق)|دولتشاه]]، فرزند فتحعلی شاه و حاکم کرمانشاه بود. سپس خودش حاکم کرمانشاه شد. در زمان محمد شاه، وزیر و بعد حاکم کرمانشاه و همدان شد اما پس از مدتی مغضوب و خانه‌نشین شد. طی آن مدت، رساله‌ای نوشت با نام "مثنوی مفیضیه" که در نصیحت و پند به فرزندش بدیع‌الزمان همدانی بود و ابوالمعالی، خطاط معروف دوران قاجار، آن را با خط خوش نگاشت. | (با نام اصلی: ابوالقاسم همدانی، ملقب به ذوالریاستین به معنای صاحب دو ریاست قلم و شمشیر) از جمله بزرگان سرشناس همدان، و حاکم آن شهر در زمان [[محمدشاه قاجار (تبریز ۱۲۲۲ـ تهران ۱۲۶۴ق)|محمد شاه قاجار]]. او در دوران قاجاریه در همدان متولد شد. مدتی وزیر [[دولتشاه، محمدعلی میرزا (۱۲۰۳ـ۱۲۳۷ق)|دولتشاه]]، فرزند فتحعلی شاه و حاکم کرمانشاه بود. سپس خودش حاکم کرمانشاه شد. در زمان محمد شاه، وزیر و بعد حاکم کرمانشاه و همدان شد اما پس از مدتی مغضوب و خانه‌نشین شد. طی آن مدت، او که مردی فاضل و ادب‌پرور نیز بود، رساله‌ای نوشت با نام "مثنوی مفیضیه" که در نصیحت و پند به فرزندش بدیع‌الزمان همدانی بود و ابوالمعالی، خطاط معروف دوران قاجار، آن را با خط خوش نگاشت. | ||
<br /> | <br /> | ||
نسخهٔ ۳۰ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۵۱
ابوالقاسم ذوالریاستین همدانی
(با نام اصلی: ابوالقاسم همدانی، ملقب به ذوالریاستین به معنای صاحب دو ریاست قلم و شمشیر) از جمله بزرگان سرشناس همدان، و حاکم آن شهر در زمان محمد شاه قاجار. او در دوران قاجاریه در همدان متولد شد. مدتی وزیر دولتشاه، فرزند فتحعلی شاه و حاکم کرمانشاه بود. سپس خودش حاکم کرمانشاه شد. در زمان محمد شاه، وزیر و بعد حاکم کرمانشاه و همدان شد اما پس از مدتی مغضوب و خانه‌نشین شد. طی آن مدت، او که مردی فاضل و ادب‌پرور نیز بود، رساله‌ای نوشت با نام "مثنوی مفیضیه" که در نصیحت و پند به فرزندش بدیع‌الزمان همدانی بود و ابوالمعالی، خطاط معروف دوران قاجار، آن را با خط خوش نگاشت.