ابراهیم ادهم بلخی: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
ابراهیم اَدهَم بلخی ( ـ شام ۱۶۶/۱۶۰ق)<br>(نام کامل: ابواسحاق ابراهیم بن اَدهم بن سلیمان بن منصور البلخی العجلی) زاهد و عارف پرآوازۀ قرن دوم. از امیرزادگان [[بلخ]] بود و بر اثر تحول روحی، راه سیر و سلوک درونی را درپیش گرفت و از ملک و دارایی پدر دست برداشت. زندگی او از بسیاری جهات شبیه زندگی بوداست و در سبب خروج او از روش عادی زندگی و آغاز سیر و سلوک، داستان‌های گوناگون گفته‌اند. بعضی از مورخین شیعی معتقدند او خدمت [[امام محمد باقر]] (ع) و [[امام جعفر صادق]] (ع) رسیده و به آنان ارادت می‌ورزیده است ولی دلیل مبنی بر شیعه‌بودن او نیست. به گفتۀ | ابراهیم اَدهَم بلخی ( ـ شام ۱۶۶/۱۶۰ق)<br>(نام کامل: ابواسحاق ابراهیم بن اَدهم بن سلیمان بن منصور البلخی العجلی) زاهد و عارف پرآوازۀ قرن دوم. از امیرزادگان [[بلخ]] بود و بر اثر تحول روحی، راه سیر و سلوک درونی را درپیش گرفت و از ملک و دارایی پدر دست برداشت. زندگی او از بسیاری جهات شبیه زندگی بوداست و در سبب خروج او از روش عادی زندگی و آغاز سیر و سلوک، داستان‌های گوناگون گفته‌اند. بعضی از مورخین شیعی معتقدند او خدمت [[امام محمد باقر]] (ع) و [[امام جعفر صادق]] (ع) رسیده و به آنان ارادت می‌ورزیده است ولی دلیل مبنی بر شیعه‌بودن او نیست. به گفتۀ [[عطار، فریدالدین محمد (کدکن ۵۴۰ـ نیشابور ح ۶۱۸ق)|عطّار]]، ابراهیم پس از ترک بلخ، به [[نیشابور، شهر|نیشابور]] رفت و در آن‌جا در غاری مدت 9 سال به [[عبادت]] و [[ریاضت]] مشغول شد. در [[مکه]] به دیدار و صحبت [[سفیان ثوری (کوفه ۹۵/۹۷ـ بصره ۱۶۱ق)|سفیان ثوری]] و [[فضیل بن عیاض (۱۰۵ـ۱۸۷ق)|فضیل بن عیاض]] نایل شد. گفته‌اند شاگرد ابوحنیفه بود و ابوحنیفه از او بسیار تجلیل می‌کرده است. وی به ارتزاق از دسترنج و روزی حلال اهمیت زیاد می‌داده و در جنگ با رومیان شرکت داشته است. شخصیت او در شکل‌گیری [[تصوف]] اولیه بسیار مؤثر بوده و همواره به عنوان سرمشقی از [[زهد]] و ترک علایق دنیوی و مخالفت با [[نفس]] شناخته می‌شده و داستان‌ها حتی افسانه‌هایی پیرامون او ساخته شده است. به اعتقاد بیشتر مورخان، در جنگ با رومیان بیمار شد و درگذشت. در مورد مکان مقبرۀ او نیز اختلاف است.<br><!--11006400--> | ||
[[رده:عرفان]] | [[رده:عرفان]] | ||
[[رده:اشخاص و فرقه ها]] | [[رده:اشخاص و فرقه ها]] | ||
نسخهٔ ۲۳ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۴۶
ابراهیم اَدهَم بلخی ( ـ شام ۱۶۶/۱۶۰ق)
(نام کامل: ابواسحاق ابراهیم بن اَدهم بن سلیمان بن منصور البلخی العجلی) زاهد و عارف پرآوازۀ قرن دوم. از امیرزادگان بلخ بود و بر اثر تحول روحی، راه سیر و سلوک درونی را درپیش گرفت و از ملک و دارایی پدر دست برداشت. زندگی او از بسیاری جهات شبیه زندگی بوداست و در سبب خروج او از روش عادی زندگی و آغاز سیر و سلوک، داستان‌های گوناگون گفته‌اند. بعضی از مورخین شیعی معتقدند او خدمت امام محمد باقر (ع) و امام جعفر صادق (ع) رسیده و به آنان ارادت می‌ورزیده است ولی دلیل مبنی بر شیعه‌بودن او نیست. به گفتۀ عطّار، ابراهیم پس از ترک بلخ، به نیشابور رفت و در آن‌جا در غاری مدت 9 سال به عبادت و ریاضت مشغول شد. در مکه به دیدار و صحبت سفیان ثوری و فضیل بن عیاض نایل شد. گفته‌اند شاگرد ابوحنیفه بود و ابوحنیفه از او بسیار تجلیل می‌کرده است. وی به ارتزاق از دسترنج و روزی حلال اهمیت زیاد می‌داده و در جنگ با رومیان شرکت داشته است. شخصیت او در شکل‌گیری تصوف اولیه بسیار مؤثر بوده و همواره به عنوان سرمشقی از زهد و ترک علایق دنیوی و مخالفت با نفس شناخته می‌شده و داستان‌ها حتی افسانه‌هایی پیرامون او ساخته شده است. به اعتقاد بیشتر مورخان، در جنگ با رومیان بیمار شد و درگذشت. در مورد مکان مقبرۀ او نیز اختلاف است.