ابن فورک: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «ابن فورک ( - 406ق) (ابوبکر محمد بن حسن بن فورک انصاری اصفهانی) متكلم، فقيه، مفسر، اديب و واعظ اشعری شافعی. تحصیلاتش را در زادگاهش، اصفهان، آغاز کرد. سپس در بصره همراه ابوبکر باقلانی و ابواسحاق اسفراینی نزد ابوالحسن باهلی (از شاگردان ابوالحسن اشعر...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
ابن فورک ( - 406ق) | ابن فورک ( - 406ق) | ||
(ابوبکر محمد بن حسن بن فورک انصاری اصفهانی) متكلم، فقيه، مفسر، اديب و واعظ اشعری شافعی. تحصیلاتش را در زادگاهش، اصفهان، آغاز کرد. سپس در بصره همراه ابوبکر باقلانی و ابواسحاق اسفراینی نزد ابوالحسن باهلی (از شاگردان ابوالحسن اشعری) و بعد به‌همراهی همین باقلانی و دیگران، در بغداد در محضر شاگرد دیگر اشعری، ابوعبدالله محمد بن احمد بن مجاهد طائی ( - ۳۷۰ق) کلام اشعری را فراگرفت. در همین دوره مسند طيالسی را از ابومحمد عبدالله بن جعفر بن احمد بن فارس اصبهانی ( - ۳۴۶ق) استماع كرد. با توجه به سال درگذشت اصبهانی می‌توان زمان تولد ابن فورک را به پیش از سال 330ق تخمین زد. علاوه بر اصبهانی وی از قاضی ابوبكر احمد بن محمود بن زكريّا ابن خُرّزاذ اهوازی ( - ۳۵۶ق) نیز حديث ياد گرفته است. مدتی در ری در خدمت صاحب بن عباد به سر برد. صاحب بن عباد جایگاه ابن فورک را رفیع می‌دانسته؛ چنانکه از او نقل است که: «ابن باقلانی دریایی فروبرنده، ابن فورک ماری تیزنگر و اسفراینی آتشی سـوزان است.» ابن فورک که به خواست عضدالدوله دیلمی به شیراز رفته بود کتاب‌هایی برای او تألیف کرد. سپس به ری رفت و در آنجا که تحت حکومت آل بویه بود مورد سعایت عالمان امامی قرارگرفت و پس از سال 366ق به اجبار به نیشابور که از مراکز مهم حدیث در آن زمان بود کوچید. ابن فورک از دشمنان سرسخت کرامیان خراسان بود. کرامیان نیز که با او دشمنی می‌ورزیدند سرانجام هنگامی که از غزنه به نیشابور بازمی‌گشت او را به زهر کشتند. پاره‌ای منابع می‌گویند که ابن فورک را پس از سلسله‌مناظراتی که با کرامیانِ تحت حمایت محمود غزنوی برگزار شد و در همۀ آنها وی پیروز بیرون آمده بود، به اشارۀ محمود غزنوی کشتند. به هر روی چون از جهان درگذشت پیکرش را در محلۀ عرب‌نشين حيرۀ نیشابور به خاک سپردند. | (ابوبکر محمد بن حسن بن فورک انصاری اصفهانی) متكلم، فقيه، مفسر، اديب و واعظ اشعری شافعی. تحصیلاتش را در زادگاهش، اصفهان، آغاز کرد. سپس در بصره همراه ابوبکر باقلانی و ابواسحاق اسفراینی نزد ابوالحسن باهلی (از شاگردان ابوالحسن اشعری) و بعد به‌همراهی همین باقلانی و دیگران، در بغداد در محضر شاگرد دیگر اشعری، ابوعبدالله محمد بن احمد بن مجاهد طائی ( - ۳۷۰ق) کلام اشعری را فراگرفت. در همین دوره مسند طيالسی را از ابومحمد عبدالله بن جعفر بن احمد بن فارس اصبهانی ( - ۳۴۶ق) استماع كرد. با توجه به سال درگذشت اصبهانی می‌توان زمان تولد ابن فورک را به پیش از سال 330ق تخمین زد. علاوه بر اصبهانی وی از قاضی ابوبكر احمد بن محمود بن زكريّا ابن خُرّزاذ اهوازی ( - ۳۵۶ق) نیز حديث ياد گرفته است. مدتی در ری در خدمت صاحب بن عباد به سر برد. صاحب بن عباد جایگاه ابن فورک را رفیع می‌دانسته؛ چنانکه از او نقل است که: «ابن باقلانی دریایی فروبرنده، ابن فورک ماری تیزنگر و اسفراینی آتشی سـوزان است.» ابن فورک که به خواست عضدالدوله دیلمی به شیراز رفته بود کتاب‌هایی برای او تألیف کرد. سپس به ری رفت و در آنجا که تحت حکومت آل بویه بود مورد سعایت عالمان امامی قرارگرفت و پس از سال 366ق به اجبار به نیشابور که از مراکز مهم حدیث در آن زمان بود کوچید. ابن فورک از دشمنان سرسخت کرامیان خراسان بود. کرامیان نیز که با او دشمنی می‌ورزیدند سرانجام هنگامی که از غزنه به نیشابور بازمی‌گشت او را به زهر کشتند. پاره‌ای منابع می‌گویند که ابن فورک را پس از سلسله‌مناظراتی که با کرامیانِ تحت حمایت محمود غزنوی برگزار شد و در همۀ آنها وی پیروز بیرون آمده بود، به اشارۀ محمود غزنوی کشتند. به هر روی چون از جهان درگذشت پیکرش را در محلۀ عرب‌نشين حيرۀ نیشابور به خاک سپردند. | ||
ابن فورک در نیشابور کلام اشعری، فقه شافعی، تفسیر، حدیث و دیگر علوم دینی را تدریس می‌کرد و نزد اشاعره و شافعیان پایگاه بلندی داشت. ابوالقاسم قشیری، ابوبکر بیهقی، طاهر بن حسین روقی طوسی (دامادش)، ابومنصور محمد بن حسن (يا حسين) بن ابی ايوب ايوبی نيشابوری (داماد دیگرش) و ابوبكر احمد بن علی بن عبدالله بن خلف شيرازی از شاگردان ابن فورک بودند و ابوبکر بیهقی و قشیری از او روایت می‌کردند. شمار تألیفات وی را نزدیک به صد عنوان دانسته‌اند که جز معدوی از این شمار نامی از هیچ‌کدام در دست نیست. برخی از آثاری هم که اکنون از او موجود است هم در انتسابشان جای شک است. | |||
نسخهٔ ۱۸ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۰۴
ابن فورک ( - 406ق)
(ابوبکر محمد بن حسن بن فورک انصاری اصفهانی) متكلم، فقيه، مفسر، اديب و واعظ اشعری شافعی. تحصیلاتش را در زادگاهش، اصفهان، آغاز کرد. سپس در بصره همراه ابوبکر باقلانی و ابواسحاق اسفراینی نزد ابوالحسن باهلی (از شاگردان ابوالحسن اشعری) و بعد به‌همراهی همین باقلانی و دیگران، در بغداد در محضر شاگرد دیگر اشعری، ابوعبدالله محمد بن احمد بن مجاهد طائی ( - ۳۷۰ق) کلام اشعری را فراگرفت. در همین دوره مسند طيالسی را از ابومحمد عبدالله بن جعفر بن احمد بن فارس اصبهانی ( - ۳۴۶ق) استماع كرد. با توجه به سال درگذشت اصبهانی می‌توان زمان تولد ابن فورک را به پیش از سال 330ق تخمین زد. علاوه بر اصبهانی وی از قاضی ابوبكر احمد بن محمود بن زكريّا ابن خُرّزاذ اهوازی ( - ۳۵۶ق) نیز حديث ياد گرفته است. مدتی در ری در خدمت صاحب بن عباد به سر برد. صاحب بن عباد جایگاه ابن فورک را رفیع می‌دانسته؛ چنانکه از او نقل است که: «ابن باقلانی دریایی فروبرنده، ابن فورک ماری تیزنگر و اسفراینی آتشی سـوزان است.» ابن فورک که به خواست عضدالدوله دیلمی به شیراز رفته بود کتاب‌هایی برای او تألیف کرد. سپس به ری رفت و در آنجا که تحت حکومت آل بویه بود مورد سعایت عالمان امامی قرارگرفت و پس از سال 366ق به اجبار به نیشابور که از مراکز مهم حدیث در آن زمان بود کوچید. ابن فورک از دشمنان سرسخت کرامیان خراسان بود. کرامیان نیز که با او دشمنی می‌ورزیدند سرانجام هنگامی که از غزنه به نیشابور بازمی‌گشت او را به زهر کشتند. پاره‌ای منابع می‌گویند که ابن فورک را پس از سلسله‌مناظراتی که با کرامیانِ تحت حمایت محمود غزنوی برگزار شد و در همۀ آنها وی پیروز بیرون آمده بود، به اشارۀ محمود غزنوی کشتند. به هر روی چون از جهان درگذشت پیکرش را در محلۀ عرب‌نشين حيرۀ نیشابور به خاک سپردند.
ابن فورک در نیشابور کلام اشعری، فقه شافعی، تفسیر، حدیث و دیگر علوم دینی را تدریس می‌کرد و نزد اشاعره و شافعیان پایگاه بلندی داشت. ابوالقاسم قشیری، ابوبکر بیهقی، طاهر بن حسین روقی طوسی (دامادش)، ابومنصور محمد بن حسن (يا حسين) بن ابی ايوب ايوبی نيشابوری (داماد دیگرش) و ابوبكر احمد بن علی بن عبدالله بن خلف شيرازی از شاگردان ابن فورک بودند و ابوبکر بیهقی و قشیری از او روایت می‌کردند. شمار تألیفات وی را نزدیک به صد عنوان دانسته‌اند که جز معدوی از این شمار نامی از هیچ‌کدام در دست نیست. برخی از آثاری هم که اکنون از او موجود است هم در انتسابشان جای شک است.