مسرور، حسین (اصفهان ۱۲۶۷ـ تهران ۱۳۴۷ش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
مَسرور، حسین (اصفهان ۱۲۶۷ـ تهران ۱۳۴۷ش)<br> | مَسرور، حسین (اصفهان ۱۲۶۷ـ تهران ۱۳۴۷ش)<br> | ||
<p>(نام اصلی: حسین سخنیار) شاعر و رمان‌نویس ایرانی. پس از تحصیلات مقدماتی، در ۱۲۹۳ش به تهران آمد تا در رشتۀ پزشکی تحصیل کند، اما به‌دلیل مرگ پدر، تحصیل را نیمه‌کاره گذاشت و به تدریس پرداخت. سال‌ها عضو هیئت‌رئیسۀ [[انجمن ادبی ایران]] بود و به‌شیوۀ کلاسیک شعر می‌گفت. دیوان اشعارش با نام ''راز الهام'' (۱۳۳۸ش) چاپ شده است. مقالاتی هم دربارۀ شاعران ایران در مجلۀ ارمغان نوشته است. با [[ملک الشعرای بهار|ملک‌الشعرای بهار]] دوستیِ نزدیک داشت و با تشویق او به نوشتن داستان‌های تاریخی روی آورد. نخستین اثرش با نام «محمود افغان در راهِ اصفهان» در مجلۀ ''نوبهار'' (۱۳۰۰ش) چاپ شد. رمانی هم با نامِ ''قِران'' (۱۳۳۲ش) در سرگذشت [[لطفعلی خان زند|لطفعلی‌خان زند]] نوشت. مهم‌ترین کار ادبی‌اش، رمان ده نفر قزلباش مربوط به دورۀ [[صفویه]] است که دورۀ ۵جلدی‌اش در ۱۳۳۵ش منتشر شد. مسرور زبان‌های پهلوی، عربی، فرانسه و انگلیسی می‌دانست و داستان‌هایی را که از زبان عربی ترجمه می‌کرد، در روزنامۀ ''ستاره ایران'' به‌چاپ می‌رساند. برای رادیو نیز برنامه‌های تاریخی و ادبی موفقی تهیه کرد. </p> | <p>(نام اصلی: حسین سخنیار) شاعر و رمان‌نویس ایرانی. پس از تحصیلات مقدماتی، در ۱۲۹۳ش به تهران آمد تا در رشتۀ پزشکی تحصیل کند، اما به‌دلیل مرگ پدر، تحصیل را نیمه‌کاره گذاشت و به تدریس پرداخت. سال‌ها عضو هیئت‌رئیسۀ [[انجمن ادبی ایران]] بود و به‌شیوۀ کلاسیک شعر می‌گفت. دیوان اشعارش با نام ''راز الهام'' (۱۳۳۸ش) چاپ شده است. مقالاتی هم دربارۀ شاعران ایران در مجلۀ ارمغان نوشته است. با [[ملک الشعرای بهار|ملک‌الشعرای بهار]] دوستیِ نزدیک داشت و با تشویق او به نوشتن داستان‌های تاریخی روی آورد. نخستین اثرش با نام «محمود افغان در راهِ اصفهان» در مجلۀ ''نوبهار'' (۱۳۰۰ش) چاپ شد. رمانی هم با نامِ ''قِران'' (۱۳۳۲ش) در سرگذشت [[لطفعلی خان زند|لطفعلی‌خان زند]] نوشت. مهم‌ترین کار ادبی‌اش، رمان [[ده نفر قزلباش]] مربوط به دورۀ [[صفویه]] است که دورۀ ۵جلدی‌اش در ۱۳۳۵ش منتشر شد. مسرور زبان‌های پهلوی، عربی، فرانسه و انگلیسی می‌دانست و داستان‌هایی را که از زبان عربی ترجمه می‌کرد، در روزنامۀ ''ستاره ایران'' به‌چاپ می‌رساند. برای رادیو نیز برنامه‌های تاریخی و ادبی موفقی تهیه کرد. </p> | ||
<br><!--38285700--> | <br><!--38285700--> | ||
[[رده:ادبیات فارسی]] | [[رده:ادبیات فارسی]] | ||
[[رده:ادبیات معاصر - اشخاص]] | [[رده:ادبیات معاصر - اشخاص]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۴۴
مَسرور، حسین (اصفهان ۱۲۶۷ـ تهران ۱۳۴۷ش)
(نام اصلی: حسین سخنیار) شاعر و رمان‌نویس ایرانی. پس از تحصیلات مقدماتی، در ۱۲۹۳ش به تهران آمد تا در رشتۀ پزشکی تحصیل کند، اما به‌دلیل مرگ پدر، تحصیل را نیمه‌کاره گذاشت و به تدریس پرداخت. سال‌ها عضو هیئت‌رئیسۀ انجمن ادبی ایران بود و به‌شیوۀ کلاسیک شعر می‌گفت. دیوان اشعارش با نام راز الهام (۱۳۳۸ش) چاپ شده است. مقالاتی هم دربارۀ شاعران ایران در مجلۀ ارمغان نوشته است. با ملک‌الشعرای بهار دوستیِ نزدیک داشت و با تشویق او به نوشتن داستان‌های تاریخی روی آورد. نخستین اثرش با نام «محمود افغان در راهِ اصفهان» در مجلۀ نوبهار (۱۳۰۰ش) چاپ شد. رمانی هم با نامِ قِران (۱۳۳۲ش) در سرگذشت لطفعلی‌خان زند نوشت. مهم‌ترین کار ادبی‌اش، رمان ده نفر قزلباش مربوط به دورۀ صفویه است که دورۀ ۵جلدی‌اش در ۱۳۳۵ش منتشر شد. مسرور زبان‌های پهلوی، عربی، فرانسه و انگلیسی می‌دانست و داستان‌هایی را که از زبان عربی ترجمه می‌کرد، در روزنامۀ ستاره ایران به‌چاپ می‌رساند. برای رادیو نیز برنامه‌های تاریخی و ادبی موفقی تهیه کرد.