آقا: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (Added English title to display title and first line) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
Aqa | آقا Aqa | ||
آقا | (یا: آغا) واژه‌ای ترکی ـ مغولی به معنی برادر مهتر، و توسعاً عنوانی احترام‌آمیز در آغاز یا پایان نام بزرگان، اربابان، ریش‌سفیدان، حاکمان و روحانیان. این واژه پس از حملۀ مغول به زبان فارسی راه یافت و رفته‌رفته دامنۀ کاربرد آن افزوده شد. آقا گاهی نیز به معنی بزرگ و سرور برای احترام بعد از نام اشخاص می‌آید. از قرن ۸ق به بعد، واژۀ آقا با نام‌های غیرمغولی نیز آمده، و از قرن ۹ق به بعد با نام زنان نیز دیده شده است. از دورۀ صفویه به بعد، ترک‌زبانان ایرانی آقا را معمولاً پیش از نام اشخاص و فارسی‌زبانان بعد از آن به‌کار می‌بردند. آقا در میان ترکان عثمانی به‌معنی افندی، رئیس گماشتگان، برادر بزرگ‌تر و فرماندۀ نظامی به‌کار می‌رفته است؛ همچنین اعضای خاندان شاهی را آقا لقب می‌دادند، و بعدها معنی خواجه یافت و به همین معنی در دوره‌های صفویه و قاجاریه کاربرد داشت. | ||
واژۀ «آغا» با همین املا به‌معنی شاهدخت و یا خاتونی از خاندان پادشاهی و نیز خواجگان به‌کار می‌رفته است تا از واژۀ آقا برای مردان متمایز باشد. «آغا» در پایان نام شاهزاده‌خانم‌های عهد تیموری و صفویه، مانند گوهرشاد آغا و شادملک آغا، آمده است. همچنین، آقا در بزرگداشت روحانیان نیز به‌کار رفته است. ظاهراً نخستین عالم مشهور ایرانی که به «آقا» شهرت یافته، آقا حسین خوانساری (۱۰۱۶ـ۱۰۹۸ق) بوده است. | |||
<br/> | <br/> | ||
[[Category:زبان شناسی و ترجمه]] [[Category:زبان شناسی غیرایران]] | [[Category:زبان شناسی و ترجمه]] [[Category:زبان شناسی غیرایران]] | ||
نسخهٔ ۱۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۲۶
آقا Aqa
(یا: آغا) واژه‌ای ترکی ـ مغولی به معنی برادر مهتر، و توسعاً عنوانی احترام‌آمیز در آغاز یا پایان نام بزرگان، اربابان، ریش‌سفیدان، حاکمان و روحانیان. این واژه پس از حملۀ مغول به زبان فارسی راه یافت و رفته‌رفته دامنۀ کاربرد آن افزوده شد. آقا گاهی نیز به معنی بزرگ و سرور برای احترام بعد از نام اشخاص می‌آید. از قرن ۸ق به بعد، واژۀ آقا با نام‌های غیرمغولی نیز آمده، و از قرن ۹ق به بعد با نام زنان نیز دیده شده است. از دورۀ صفویه به بعد، ترک‌زبانان ایرانی آقا را معمولاً پیش از نام اشخاص و فارسی‌زبانان بعد از آن به‌کار می‌بردند. آقا در میان ترکان عثمانی به‌معنی افندی، رئیس گماشتگان، برادر بزرگ‌تر و فرماندۀ نظامی به‌کار می‌رفته است؛ همچنین اعضای خاندان شاهی را آقا لقب می‌دادند، و بعدها معنی خواجه یافت و به همین معنی در دوره‌های صفویه و قاجاریه کاربرد داشت.
واژۀ «آغا» با همین املا به‌معنی شاهدخت و یا خاتونی از خاندان پادشاهی و نیز خواجگان به‌کار می‌رفته است تا از واژۀ آقا برای مردان متمایز باشد. «آغا» در پایان نام شاهزاده‌خانم‌های عهد تیموری و صفویه، مانند گوهرشاد آغا و شادملک آغا، آمده است. همچنین، آقا در بزرگداشت روحانیان نیز به‌کار رفته است. ظاهراً نخستین عالم مشهور ایرانی که به «آقا» شهرت یافته، آقا حسین خوانساری (۱۰۱۶ـ۱۰۹۸ق) بوده است.