شعر سپید: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:42095200- 2.jpg|جایگزین=احمدرضا احمدی|بندانگشتی|احمدرضا احمدی]]

[[پرونده:42095200- 3.jpg|جایگزین=بیژن جلالی|بندانگشتی|بیژن جلالی]]

نوعی شعر نو که در آن مصراع‌ها بلند و کوتاه است و وزن و قافیه‌ای در آن به چشم نمی‌خورد و تا حدی به شعر منثور شباهت دارد. <br />در ادبیات، شعر آیمبیک بی‌قافیۀ پنج‌ رکنی<ref>pentameter</ref> یا ده هجایی با پنج تکیه در هر مصراع. نخستین‌بار، جان جورجو تریسّینو<ref>Gian Giorgio Trissino</ref>، نویسندۀ ایتالیایی، در تراژدی سوفونیسبا<ref>Sofonisba</ref> (1514ـ1515) آن را به‌ کار برد و در حدود سال 1540 با ترجمۀ ارل سری<ref>Earl of Surrey</ref>، از انئید<ref>Aeneid</ref> ویرژیل<ref>Virgil</ref>، به انگلستان راه‌ یافت. کریستوفر مارلو<ref>Christopher Marlowe</ref> و شکسپیر آن را تکامل بخشیدند و به سرعت تبدیل به قالب شعری شاخص نمایش‌نامه‌های الیزابتی و ژاکوبی<ref>Elizabeth and Jacobean drama<br /></ref> شد. بعدها میلتون در ''بهشت ازدست‌رفته''<ref>''Paradise Lost''<br /></ref> (1667) و وردزورث<ref>Wordsworth<br /></ref> در ''پیش‌درآمد''<ref>''The Prelude<br />''</ref> (1805) آن را به‌ کار بردند. تامس هاردی<ref>Thomas Hardy<br /></ref>  تی اس الیوت<ref>TS Eliot<br /></ref>، و رابرت فراست<ref>Robert Frost<br /></ref> از نمایندگان جدید شعر سپید در زبان انگلیسی‌اند. پس از آن‌که شعر سپید از ایتالیا به انگلستان آمد شکسپیر، جان فلچر<ref>John Fletcher<br /></ref>، جان وبستر<ref>John Webster<br /></ref>، و تامس میدلتون<ref>Thomas Middleton<br /></ref> آن را آزادانه به کار گرفتند، و در شعر جان میلتون<ref>John Milton<br /></ref> حیاتی تازه یافت و در قرن 18م جیمز تامسون<ref>James Thomson<br /></ref>، ادوارد یانگ<ref>Edward Young<br /></ref>، و ویلیام کوپر<ref>William Cowper<br /></ref> از سبک وی پیروی کردند. در اوایل قرن 19م، وردزورث، شلی<ref>Shelley<br /></ref>، و کیتس<ref>Keats<br /></ref>، و چندی بعد لرد تنیسون<ref>Lord Tennyson<br /></ref>، رابرت براونینگ<ref>Robert Browning<br /></ref>، و اَلجرنن چارلز سوین‌برن<ref>Algernon Charles Swinburne</ref> بار دیگر به این قالب شعری روی آوردند. در شعر انگلیسی، وزن شعر سپید آیمبیک پنج‌پایه است که از سایر اوزان به وزن عادی زبان انگلیسی نزدیک‌تر است. صفت blank (سپید، نانوشته) اشاره به خالی‌بودن جای قافیه در این نوع شعر دارد.