پرایر، ریچارد (۱۹۴۰): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
|عنوان = | |عنوان =ریچارد پرایر | ||
|نام = | |نام =Richard Pryor | ||
|نام دیگر= | |نام دیگر= | ||
|نام اصلی= | |نام اصلی= | ||
|نام مستعار= | |نام مستعار= | ||
|لقب= | |لقب= | ||
|زادروز= | |زادروز=۱۹۴۰م | ||
|تاریخ مرگ= | |تاریخ مرگ=2005م | ||
|دوره زندگی= | |دوره زندگی= | ||
|ملیت=امریکایی | |ملیت=امریکایی | ||
|محل زندگی= | |محل زندگی= | ||
|تحصیلات و محل تحصیل= | |تحصیلات و محل تحصیل= | ||
| شغل و تخصص اصلی =بازیگر | | شغل و تخصص اصلی =کمدین، بازیگر | ||
|شغل و تخصص های دیگر= | |شغل و تخصص های دیگر=فیلم‌نامه‌نویس | ||
|سبک = | |سبک = | ||
|مکتب = | |مکتب = | ||
|سمت = | |سمت = | ||
|جوایز و افتخارات = | |جوایز و افتخارات =برای آلبوم‌های کمدی‌اش برندۀ چندین جایزۀ گِرَمی | ||
|آثار = | |آثار =سیلور استریک (۱۹۷۶) و جنون زندان (۱۹۸۰)، بانو آواز بلوز می‌خواند (۱۹۷۲)، شنبه شب در بالای شهر (۱۹۷۴)، ماشین‌شویی (۱۹۷۶)، و سوپرمن ۳ (۱۹۸۳) | ||
|خویشاوندان سرشناس = | |خویشاوندان سرشناس = | ||
|گروه مقاله =سینما | |گروه مقاله =سینما | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
[[پرونده:13081200.jpg|بندانگشتی|ریچارد پرایر]] | [[پرونده:13081200.jpg|بندانگشتی|ریچارد پرایر]] | ||
پرایر، ریچارد (۱۹۴۰-2005)(Pryor, Richard)<br /> کمدین، بازیگر، و فیلم‌نامه‌نویس امریکایی. تک‌گویی‌های شخصیت‌هایی که او نقش آنان را بازی می‌کند، مملو از ناسزاگویی است و بر سالوس‌های نژادی و اجتماعی تأکید می‌کند. با جین وایلدر<ref>Gene Wilder </ref> (۱۹۳۵ـ ) در چندین کمدی موسوم به «دوست و رفیقی»، ازجمله ''سیلور استریک''<ref>''Silver Streak'' </ref> (۱۹۷۶) و ''جنون زندان''<ref>''Stir Crazy'' </ref> (۱۹۸۰)، هم‌بازی بوده است. البته موفقیت پرایر در سینما هیچ‌گاه به پای توفیق برنامه‌های کمدی‌اش نرسیده است؛ ''ریچارد پرایر ـ کنسرت زنده''<ref>''Richard Pryor - Live in Concert'' </ref> (۱۹۷۹) و ''ریچارد پرایر ـ برنامۀ زنده در سانست استریپ''<ref>''Richard Pryor - Live on Sunset Strip'' </ref> (۱۹۸۲) دو مورد از این برنامه‌های زندۀ فیلم شده‌اند. نخستین بازی به یادماندنی‌اش در فیلم ''بانو آواز بلوز می‌خواند''<ref>''Lady Sings the Blues'' </ref> (۱۹۷۲) بود و پس از آن در فیلم‌های ''شنبه شب در بالای شهر''<ref>''Uptown Saturday Night''</ref> (۱۹۷۴)، ''ماشین‌شویی''<ref>''Car Wash'' </ref> (۱۹۷۶)، و ''سوپرمن'' ''۳''<ref>''Superman III'' </ref> (۱۹۸۳) ایفای نقش کرد. همچنین کارگردان دو فیلم بوده است: ''ریچارد پرایر حیّ و حاضر''<ref>''Richard Pryor Here and Now'' </ref> (۱۹۸۳)، یکی از چهار برنامۀ زنده‌اش که به فیلم درآمده، و فیلم ''رقاصِ جو جو، زندگیت صدایت می‌زند''<ref>''Jo Jo Dancer, Your Life is Calling'' </ref> (۱۹۸۶)، که تقریباً شرح حال زندگی خود اوست. پرایر از سرشناس‌ترین کمدین‌های نسل خویش است و در بازی‌هایش از زندگی پرنشیب‌وفراز خود، مانند حملۀ قلبی و مصرف مواد مخدر و درگیری‌های موقت با پلیس، الهام می‌گیرد. برای آلبوم‌های کمدی‌اش برندۀ چندین جایزۀ گِرَمی<ref>Grammy </ref> شد. در اواسط دهۀ ۱۹۶۰ نویسندۀ برنامه‌های تلویزیونی بود، و با همکاری [[بروکس، مل (۱۹۲۶)|مِل بروکس]]<ref>Mel Brooks </ref> فیلم‌نامۀ فیلم ''زین‌های شعله‌ور''<ref>''Blazing Saddles''</ref> (۱۹۷۴) را نوشته است. | |||
---- | ---- | ||
<br /> <!--13081200--> | <br /> <!--13081200--><references /> | ||
[[رده:سینما]] | |||
[[ | [[رده:جهان - اشخاص]] | ||
[[ | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۴۴
| ریچارد پرایر Richard Pryor | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۴۰م |
| درگذشت | 2005م |
| ملیت | امریکایی |
| شغل و تخصص اصلی | کمدین، بازیگر |
| شغل و تخصص های دیگر | فیلم‌نامه‌نویس |
| آثار | سیلور استریک (۱۹۷۶) و جنون زندان (۱۹۸۰)، بانو آواز بلوز می‌خواند (۱۹۷۲)، شنبه شب در بالای شهر (۱۹۷۴)، ماشین‌شویی (۱۹۷۶)، و سوپرمن ۳ (۱۹۸۳) |
| گروه مقاله | سینما |
| جوایز و افتخارات | برای آلبوم‌های کمدی‌اش برندۀ چندین جایزۀ گِرَمی |
پرایر، ریچارد (۱۹۴۰-2005)(Pryor, Richard)
کمدین، بازیگر، و فیلم‌نامه‌نویس امریکایی. تک‌گویی‌های شخصیت‌هایی که او نقش آنان را بازی می‌کند، مملو از ناسزاگویی است و بر سالوس‌های نژادی و اجتماعی تأکید می‌کند. با جین وایلدر[۱] (۱۹۳۵ـ ) در چندین کمدی موسوم به «دوست و رفیقی»، ازجمله سیلور استریک[۲] (۱۹۷۶) و جنون زندان[۳] (۱۹۸۰)، هم‌بازی بوده است. البته موفقیت پرایر در سینما هیچ‌گاه به پای توفیق برنامه‌های کمدی‌اش نرسیده است؛ ریچارد پرایر ـ کنسرت زنده[۴] (۱۹۷۹) و ریچارد پرایر ـ برنامۀ زنده در سانست استریپ[۵] (۱۹۸۲) دو مورد از این برنامه‌های زندۀ فیلم شده‌اند. نخستین بازی به یادماندنی‌اش در فیلم بانو آواز بلوز می‌خواند[۶] (۱۹۷۲) بود و پس از آن در فیلم‌های شنبه شب در بالای شهر[۷] (۱۹۷۴)، ماشین‌شویی[۸] (۱۹۷۶)، و سوپرمن ۳[۹] (۱۹۸۳) ایفای نقش کرد. همچنین کارگردان دو فیلم بوده است: ریچارد پرایر حیّ و حاضر[۱۰] (۱۹۸۳)، یکی از چهار برنامۀ زنده‌اش که به فیلم درآمده، و فیلم رقاصِ جو جو، زندگیت صدایت می‌زند[۱۱] (۱۹۸۶)، که تقریباً شرح حال زندگی خود اوست. پرایر از سرشناس‌ترین کمدین‌های نسل خویش است و در بازی‌هایش از زندگی پرنشیب‌وفراز خود، مانند حملۀ قلبی و مصرف مواد مخدر و درگیری‌های موقت با پلیس، الهام می‌گیرد. برای آلبوم‌های کمدی‌اش برندۀ چندین جایزۀ گِرَمی[۱۲] شد. در اواسط دهۀ ۱۹۶۰ نویسندۀ برنامه‌های تلویزیونی بود، و با همکاری مِل بروکس[۱۳] فیلم‌نامۀ فیلم زین‌های شعله‌ور[۱۴] (۱۹۷۴) را نوشته است.