مالر، گوستاو (۱۸۶۰ـ۱۹۱۱): تفاوت میان نسخه‌ها

|زادروز=۱۸۶۰م

|آثار =ترانه زمین (۱۹۰۹)

}}[[پرونده: 38070000.jpg | بندانگشتی|مالِر، گوسْتاو]]آهنگ‌ساز و رهبر ارکستر اتریشی. سمفونی‌های حماسی او بیانگر نوعی رُمانتیسم دلخسته از جهان‌اند که از تصاویری تخیلی با استفاده از موسیقی محلی و تصویرپردازی شبانی (پاستورال) ساخته شده‌اند. نُه سمفونی بزرگ ساخت، که بسیاری از آن‌ها بخش‌های آوازی نیز دارند، ازجمله ''سمفونی شمارۀ ۲، رستاخیز''<ref>''Symphony No 2 the ‘Resurrection’''</ref> (۱۸۸۴ـ۱۸۸۶). این اثر را در ۱۸۹۳ـ۱۸۹۶ بازنگری کرد، اما سمفونی دهم را ناتمام گذاشت. همچنین لیدهای ارکستری فراوانی ساخته است، مانند ''ترانۀ زمین''<ref>''Das Lied von der Erde/The Song of the Earth''</ref> (۱۹۰۹) و ''ترانه‌های مرگ کودکان''<ref>''Kindertotenlieder/Dead Children’s Songs''</ref> (۱۹۰۱ـ۱۹۰۴). ''آداجِتّو''<ref>''Adagietto''</ref> یا موومان آهستۀ ''سمفونی شمارۀ ۵‌''<ref>''Symphony No 5''</ref>، موسیقی کامل و مناسبی برای فیلم ''مرگ در ونیز''<ref>Death in Venice</ref> اثر لوکینو ویسکونتی<ref>Luchino Visconti</ref> (۱۹۷۱) شد. مالر در بوهم (جمهوری چک امروزی) به‌دنیا آمد، و در ۱۸۷۵ خانواده‌اش، او را به کنسرواتوار وین<ref>Vienna Conservatory</ref> فرستادند. در ۱۸۸۵ رهبر ارکستر اپرای پراگ<ref>Prague Opera</ref> شد و به اجرای اپراهای موتسارت و واگنر<ref>Wagner</ref> پرداخت، که بعدها اساس رپرتوآر او را تشکیل دادند؛ رهبری وی از همان هنگام به‌سبب دقت در گروه‌بندی و فردیت و انعطاف‌پذیری سرعت‌ها شاخص بود. در لایپزیگ<ref>Leipzig</ref> (۱۸۸۶-۱۸۸۸) رهبر جانشین نیکیش<ref>Nikisch</ref> بود؛ طرح‌های وبر<ref>Weber</ref> برای ''سه پینتو''<ref>''Die drei Pintos''</ref> را تکمیل کرد و نخستین‌بار در ۱۸۸۸ به‌اجرا درآورد. مالر در ۱۸۹۱ـ۱۸۹۷ رهبر اصلی ارکستر اپرای هامبورگ<ref>Hamburg Opera</ref> بود؛ و در آن‌جا با بخشیدن استانداردهای بالای نمایشی و نیز موسیقایی به اجرا، شهرت خود را گسترش داد، و در ۱۸۹۲ گروه را به لندن برد تا اپراهای ''حلقۀ نیبلونگ''<ref>''Ring des Nibelungen''</ref> واگنر را برای نخستین‌بار در کاوِنت گاردن<ref>''Covent Garden''</ref> اجرا کند. در دسامبر ۱۸۹۵ و در نخستین اجرایش در برلین، سمفونی رستاخیز خود را رهبری کرد و برای اولین‌بار در مقام آهنگ‌ساز به موفقیت دست یافت. در ۱۸۹۷ سرسپردگی موقت مالر به کلیسای کاتولیک موجب استخدام او با سِمَت مدیر در اپرای درباری وین<ref>Vienna Court Opera</ref> شد. طی دَه سال بعدی، به تشکیل گروهی شگفت‌انگیز از خوانندگان بازیگر همت گماشت. در ۱۸۹۸ در مقام رهبر ارکستر فیلارمونیک وین جانشین هانس ریشتر<ref>Hans Richter</ref> شد، اما بیشتر به‌سبب شیوه‌های مستبدانه‌اش در ۱۹۰۱ این مقام را رها کرد. در میان سمفونی‌های سه‌گانۀ کاملاً سازی او (شماره‌های ۵، ۶، و ۷)، دو سمفونی ۵ و ۷ عبور از تردید و تاریکی به سوی نتیجه‌ای خوش‌بینانه را القا می‌کنند؛ شمارۀ ۶ به شیوه‌ای کلاسیک قسمت‌بندی شده و با سه انفجار چکشی عظیم پایان می‌گیرد، که آخرین آن‌ها آفریننده را از پای می‌اندازد. سمفونی کُرال حجیم هشتم، که به ''سمفونی هزار''<ref>''Symphony of a Thousand''</ref> معروف است، با شعری از گوته<ref>Goethe</ref> پایان می‌گیرد که در آن رنج انسان به‌صورت ستایشی جهانی درآمده است. مالر در ۱۹۰۲ با آلما شیندلِر<ref>Alma Schindler</ref> ازدواج کرد، و از طریق معلم او، اَلکساندر تسِملینسکی<ref>Alexander Zemlinsky</ref>، با آرنولد شونبرگ<ref>Arnold Schoenberg</ref> آهنگ‌ساز آشنا شد. دوستی آنان در پولی‌فونی پیچیده و کروماتیسم اغراق‌آمیز آثار بعدی مالر بازتاب یافت. ''<nowiki/>'ترانه‌های مرگ کودکان'<nowiki/>'' در ۱۹۰۴ نخستین اثر از چندین اثر اوست که در آن موسیقی آوازی عاطفی شدید با همراهی‌های احساس‌برانگیز سازهای بادی چوبی درهم‌آمیخته است. این سبک در '<nowiki/>''ترانۀ زمین'<nowiki/>'' به اوج خود رسید، که ساخت آن در سال مرگِ دختر چهارسالۀ مالِر، ماریا، آغاز شد. مالر در اول ژانویۀ ۱۹۰۸ فعالیت حرفه‌ای خود را در مقام رهبر اصلی ارکستر ''اپرای متروپولیتن''<ref>''Metropolitan Opera House''</ref> نیویورک آغاز کرد؛ دوام و بقای او در این سمت نیز به‌سبب اختلاف‌های هنری و شخصی با انجمن فیلارمونیک نیویورک<ref>NewYork Philharmonic Society</ref> کوتاه بود. در ۱۹۱۰ نخستین اجرای سمفونی هشتم خود را پیروزمندانه در مونیخ برگزار کرد و سال بعد برای آخرین‌بار به اروپا بازگشت، در حالی‌که گرفتار بیماری کشندۀ عفونت خونی بود. سال‌ها طول کشید تا موسیقی مالر پذیرش همگانی یابد، اما او را اکنون از بنیادگذاران موسیقی قرن بیستم می‌دانند.