آقا محمدرضا قمشه ای اصفهانی: تفاوت میان نسخهها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۹: | خط ۹: | ||
از جمله اساتیدش میتوان به محمدجعفر لاهیجی لنگرودی، [[نوری، حسن بن علی (قرن ۱۳ـ۱۴ق)|میرزا حسن نوری]]، و [[لاریجانی، سید رضی ( ـ تهران ۱۲۷۰ق)|آقا سیدرضی لاریجانی مازندرانی]] اشاره کرد. در خشکسالی سال 1288ق، تمام مایملک منقول و غیرمنقولش را صرف نیازمندان کرد و تا پایان عمر، درویشانه زیست. پیکرش در [[ابن بابویه، گورستان|ابن بابویه]] دفن شد. | از جمله اساتیدش میتوان به محمدجعفر لاهیجی لنگرودی، [[نوری، حسن بن علی (قرن ۱۳ـ۱۴ق)|میرزا حسن نوری]]، و [[لاریجانی، سید رضی ( ـ تهران ۱۲۷۰ق)|آقا سیدرضی لاریجانی مازندرانی]] اشاره کرد. در خشکسالی سال 1288ق، تمام مایملک منقول و غیرمنقولش را صرف نیازمندان کرد و تا پایان عمر، درویشانه زیست. پیکرش در [[ابن بابویه، گورستان|ابن بابویه]] دفن شد. | ||
---- | ---- | ||
[[رده:عرفان]] | [[رده:عرفان]] | ||
[[رده:اشخاص و فرقه ها]] | [[رده:اشخاص و فرقه ها]] |
نسخهٔ ۸ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۲۰
آقا محمدرضا قمشهای اصفهانی Agha Mohammad Reza Ghomshei Esfahani | |
---|---|
زادروز |
قمشه اصفهان 1234ق |
درگذشت | تهران ۱۳۰۶ق |
نامهای دیگر | آقا محمدرضا صهبای قمشهای |
شغل و تخصص اصلی | حکیم و عارف |
آثار | رساله در شرح اسفار اربعه؛ دیوان اشعار |
گروه مقاله | عرفان |
خویشاوندان سرشناس | شیخ ابوالقاسم قمشهای (پدر) |
آقا محمدرضا قمشهای اصفهانی (قمشه اصفهان 1234- تهران ۱۳۰۶ق) Agha Mohammad Reza Ghomshei Esfahani
(یا: آقا محمدرضا صهبای قمشهای؛ معروف به حکیم صهبا) حکیم و عارف قرن ۱۳ق و از حکمای اربعهٔ تهران، فرزند شیخ ابوالقاسم قمشهای. پدرش از فضلا و علمای قمشه بود. آقا محمدرضا قمشهای که از اساتید و مدرسان کتب حکمت و عرفان در قمشه و اصفهان بود، از زادگاهش راهی اصفهان شد و از آنجا نیز به تهران مهاجرت کرد. فتح باب عرفانیات در تهران از او آغاز شده است. رسالاتی در حکمت و عرفان از او باقی مانده که همه چاپ شده و به زبان عربی است؛ از جمله رساله در شرح اسفار اربعه. دیوان اشعار با تخلص صهبا نیز دارد.
از جمله اساتیدش میتوان به محمدجعفر لاهیجی لنگرودی، میرزا حسن نوری، و آقا سیدرضی لاریجانی مازندرانی اشاره کرد. در خشکسالی سال 1288ق، تمام مایملک منقول و غیرمنقولش را صرف نیازمندان کرد و تا پایان عمر، درویشانه زیست. پیکرش در ابن بابویه دفن شد.