لنینگراد، استان: تفاوت میان نسخه‌ها

</ref>، با ۸۵,۹۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۱,۶۷۶,۰۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۶). ۶۶ درصد از جمعیت آن شهرنشین‌اند. مرکز آن [[سن پترزبورگ|سن‌پترزبورگ]]<ref>St Petersburg </ref> (لنینگراد سابق) است. دیگر شهرهای بزرگ آن عبارت‌اند از [[گاتچینا]]<ref>Gatchina </ref> و [[ویبورگ، شهر|ویبورگ]]<ref>Vyborg </ref>. این ناحیه از شمال غربی به مرز [[فنلاند]]<ref>Finland</ref> محدود می‌شود و شامل [[لادوگا، دریاچه|دریاچۀ لادوگا]]<ref>Lake Ladoga</ref> در شمال است. بخشی از آن، زمین‌های پست جنگلی با آب‌وهوای دریایی است. لنینگراد دارای منابع [[بوکسیت]]<ref>bauxite</ref>، سنگ نفت، و زغال‌سنگ است. صنایع آن شامل استخراج زغال‌سنگ و نفت، تولید فرآورده‌های چوبی، آلومینیوم، مصالح ساختمانی، مواد شیمیایی و غذایی، و کالاهای مصرفی است. تولیدات کشاورزی آن را انواع سبزی، سیب‌زمینی، و غلات تشکیل می‌دهند. پرورش طیور و صید ماهی نیز در آن اهمیت دارد. این منطقه، به‌‌استثنای غرب برزخ کارلیایی<ref> Karelian Isthmus </ref>، قبلاً به [[نووگورود، استان|نووگورود]]<ref>Novgorod</ref> تعلق داشت و زمانی بخشی از آن در قرون ۱۶ و ۱۷ در کنترل [[سوید|سوئد]] بود. در ۱۷۲۱ به روسیه منضم شد. برزخ کارلیایی با ویبورگ تا ۱۹۴۴ متعلق به فنلاند بود. بیشتر این استان در [[جنگ جهانی دوم]] به اشغال نیروهای آلمانی درآمد و شاهد نبردهای سخت بود. پس از فروپاشی [[اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی|اتحاد جماهیر شوروی]]، ساکنان این استان، برخلاف شهروندان سن‌پترزبورگ، به حفظ نام لنینگراد رأی دادند.