برودریک کرافورد: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
(نام کامل: ویلیام برودریک کرافورد<ref>William Broderick Crawford</ref>) بازیگر امریکایی برندۀ [[اسکار، جایزه|جایزۀ اسکار]]. پسر بازیگر نمایش‌های وودویلی<ref>Vaudeville</ref>، لستر کرافورد<ref>Lester Crawford </ref> و کمدین مشهور هلن برودریک<ref>Helen Broderick</ref> بود که در سفرهای نمایشی والدینش همراه آنان می‌رفت و نقش‌های کوچکی را در قطعات کمدی‌شان بازی می‌کرد. پس از پایان تحصیلات دبیرستانی در آکادمی دین<ref>Dean Academy</ref> در فرانکلین<ref>Franklin</ref> [[ماساچوست]]، به اصرار والدینش وارد [[دانشگاه هاروارد|هاروارد]] شد، ولی پس از سه هفته تحصیلاتش را رها کرد. مدتی به عنوان کارگر در باراندازهای نیویورک و ملوان کشتی نفتکش کار می‌کرد؛ سپس به کار بازیگری بازگشت. در رادیو برنامه اجرا کرد و در سال ۱۹۳۴م برای نخستین بار در نقشی جدی در لندن روی صحنه رفت. به دنبال نخستین حضورش در برادوی<ref>Broadway Theatre</ref>، در ۱۹۳۵م [[مترو گلدوین مایر|گلدوین]] با او قرارداد بست و مدتی به ایفای نقش‌های فرعی در چندین فیلم کم‌اهمیت هالیوودی پرداخت. در ۱۹۳۷م دوباره به برادوی بازگشت و در یک اجرای [[موش ها و آدم ها|''موش‌ها و آدم‌ها'']] نقش «لنی<ref>Lennie </ref>» را به عهده گرفت؛ ولی به رغم موفقیت بزرگ این نقش همچنان تا سال‌ها نقش‌های یکنواختی (معمولاً جنایتکارانِ خشن) را در فیلم‌ها بازی می‌کرد. در ۱۹۴۹م، پس از دوازده‌سال کار در سینما به لطف شخصیت زنده و بی‌رحمِ «ویلی استارک<ref>Willie Stark</ref>»، سیاست‌باز بی‌رحم، در اقتباس رابرت راسن<ref>Robert Rossen</ref> از ''تمام مردان شاه''<ref>''All the King's Men''</ref> (نوشتۀ [[وارن، رابرت پن (۱۹۰۵ـ ۱۹۸۹)|رابرت پن وارن)]] ستاره شد و اسکار و جایزۀ گلدن گلوب<ref>Golden Globe Award</ref> بهترین بازیگر نقش اول را دریافت کرد. اما این درخششی کوتاه‌مدت بود و پس از دو نقش جذاب دیگر در کمدی ''چشم و گوش بسته''<ref>''Born Yesterday''</ref> (1950م) و درام ''تبهکاران''<ref>''The Mob''</ref> (1951م) بار دیگر گرفتار نقش‌های بی‌اهمیت شد. البته با یک استثنای مهم؛ یعنی ایفای نقش شیادی بامزه در ''کلاهبردار''<ref>''Il bidone''</ref> (ساختۀ [[فلینی، فدریکو (۱۹۲۰ـ۱۹۹۳)|فلینی]]- 1955م). در ادامه در چندین مجموعۀ تلویزیونی ظاهر شد و بیشتر طول دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰م را در ایتالیا و اسپانیا به بازی در وسترن‌های ارزان‌قیمت و حماسه‌های حادثه‌ای گذراند. او که در سال‌های آخر عمر به طرز فزاینده‌ای تلخ و سرخورده شده بود، به خاطر افراط در نوشخواری و دعوا در کافه‌ها شهرت داشت. | (نام کامل: ویلیام برودریک کرافورد<ref>William Broderick Crawford</ref>) بازیگر امریکایی برندۀ [[اسکار، جایزه|جایزۀ اسکار]]. پسر بازیگر نمایش‌های وودویلی<ref>Vaudeville</ref>، لستر کرافورد<ref>Lester Crawford </ref> و کمدین مشهور هلن برودریک<ref>Helen Broderick</ref> بود که در سفرهای نمایشی والدینش همراه آنان می‌رفت و نقش‌های کوچکی را در قطعات کمدی‌شان بازی می‌کرد. پس از پایان تحصیلات دبیرستانی در آکادمی دین<ref>Dean Academy</ref> در فرانکلین<ref>Franklin</ref> [[ماساچوست]]، به اصرار والدینش وارد [[دانشگاه هاروارد|هاروارد]] شد، ولی پس از سه هفته تحصیلاتش را رها کرد. مدتی به عنوان کارگر در باراندازهای نیویورک و ملوان کشتی نفتکش کار می‌کرد؛ سپس به کار بازیگری بازگشت. در رادیو برنامه اجرا کرد و در سال ۱۹۳۴م برای نخستین بار در نقشی جدی در لندن روی صحنه رفت. به دنبال نخستین حضورش در برادوی<ref>Broadway Theatre</ref>، در ۱۹۳۵م [[مترو گلدوین مایر|گلدوین]] با او قرارداد بست و مدتی به ایفای نقش‌های فرعی در چندین فیلم کم‌اهمیت هالیوودی پرداخت. در ۱۹۳۷م دوباره به برادوی بازگشت و در یک اجرای [[موش ها و آدم ها|''موش‌ها و آدم‌ها'']] نقش «لنی<ref>Lennie </ref>» را به عهده گرفت؛ ولی به رغم موفقیت بزرگ این نقش همچنان تا سال‌ها نقش‌های یکنواختی (معمولاً جنایتکارانِ خشن) را در فیلم‌ها بازی می‌کرد. در ۱۹۴۹م، پس از دوازده‌سال کار در سینما به لطف شخصیت زنده و بی‌رحمِ «ویلی استارک<ref>Willie Stark</ref>»، سیاست‌باز بی‌رحم، در اقتباس رابرت راسن<ref>Robert Rossen</ref> از ''تمام مردان شاه''<ref>''All the King's Men''</ref> (نوشتۀ [[وارن، رابرت پن (۱۹۰۵ـ ۱۹۸۹)|رابرت پن وارن)]] ستاره شد و اسکار و جایزۀ گلدن گلوب<ref>Golden Globe Award</ref> بهترین بازیگر نقش اول را دریافت کرد. اما این درخششی کوتاه‌مدت بود و پس از دو نقش جذاب دیگر در کمدی ''چشم و گوش بسته''<ref>''Born Yesterday''</ref> (1950م) و درام ''تبهکاران''<ref>''The Mob''</ref> (1951م) بار دیگر گرفتار نقش‌های بی‌اهمیت شد. البته با یک استثنای مهم؛ یعنی ایفای نقش شیادی بامزه در ''کلاهبردار''<ref>''Il bidone''</ref> (ساختۀ [[فلینی، فدریکو (۱۹۲۰ـ۱۹۹۳)|فلینی]]- 1955م). در ادامه در چندین مجموعۀ تلویزیونی ظاهر شد و بیشتر طول دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰م را در ایتالیا و اسپانیا به بازی در وسترن‌های ارزان‌قیمت و حماسه‌های حادثه‌ای گذراند. او که در سال‌های آخر عمر به طرز فزاینده‌ای تلخ و سرخورده شده بود، به خاطر افراط در نوشخواری و دعوا در کافه‌ها شهرت داشت. | ||
کرافورد اندامی درشت و تنومند داشت و با صدایی کلفت سریع حرف می‌زد و پرخاشگری می‌کرد؛ به این ترتیب تعجبی نداشت که با بازی در فیلم‌های گنگستری و کمدی‌های تندوتیز کارش را آغاز کرد. سپس وسترن‌های ارزان‌قیمت از راه رسیدند. اما رابرت راسن بود که با دادن نقش سیاست‌باز عوام‌فریب جنوب آمریکا در ''تمام مردان شاه'' باعث شهرتش شد. نقشی که به خوبی با سبک و سیاق تهاجمیِ بازی او جور درمی‌آمد. «ویلی استارکِ» او آدمی است عامی که ابتدا خیرخواه مردم می‌نماید، ولی در انتها فاسد و تباه‌تر از سیاستمداران متنفذ پیش از خودش به نظر می‌رسد. نزدیک به اواخر فیلم کسی به او می‌گوید «حرف‌هایی که می‌گفتی هنوز خوبند ولی خودت نه، و من شک دارم که قبلاً هم چیزی غیر از این بوده باشی.» همین شخصیت منفعت‌طلب با ظرافت بیشتر در ''چشم و گوش بسته'' ظاهر می‌شود و با ارعاب توخالی به بهره‌برداری از بلاهت جودی هالیدی<ref>Judy Holliday</ref> می‌پردازد. این فیلم محصول [[کلمبیا پیکچرز]] بود و بسیاری شخصیت او را دارای شباهت قابل ملاحظه‌ای با هری کوهن<ref>Harry Cohn</ref> رئیس کلمبیا پیکچرز دانستند. کرافورد روی این موفقیت‌ها سرمایه‌گذاری نکرد و فیلم‌های بعدی‌اش اغلب آثار مهمی نبودند. برای تنوع در ''کلاهبردار'' فلینی نقشی را بازی کرد که به رغم پشت هم اندازی‌هایش فرجام رقت‌انگیزی دارد. سال‌ها فعالیت تلویزیونی و لاف و گزاف‌های یکنواختش به چهرۀ سینمایی او لطمه زد و به نقش‌های فرعی فیلم‌های ردۀ «ب» رانده شد. یک تصادف رانندگی شدید نیز در پی آمد، با این حال توانست در یکی از نقش‌های گیرای متأخرش در ''پرونده‌های خصوصی ج. ادگار هوور''<ref>''The Private Files of J. Edgar Hoover''</ref> (ساختۀ لری کوئن<ref>Larry Cohen</ref>- ۱۹۷۸) ظاهر شود. | کرافورد اندامی درشت و تنومند داشت و با صدایی کلفت سریع حرف می‌زد و پرخاشگری می‌کرد؛ به این ترتیب تعجبی نداشت که با بازی در فیلم‌های گنگستری و کمدی‌های تندوتیز کارش را آغاز کرد. سپس وسترن‌های ارزان‌قیمت از راه رسیدند. اما رابرت راسن بود که با دادن نقش سیاست‌باز عوام‌فریب جنوب آمریکا در ''تمام مردان شاه'' باعث شهرتش شد. نقشی که به خوبی با سبک و سیاق تهاجمیِ بازی او جور درمی‌آمد. «ویلی استارکِ» او آدمی است عامی که ابتدا خیرخواه مردم می‌نماید، ولی در انتها فاسد و تباه‌تر از سیاستمداران متنفذ پیش از خودش به نظر می‌رسد. نزدیک به اواخر فیلم کسی به او می‌گوید «حرف‌هایی که می‌گفتی هنوز خوبند ولی خودت نه، و من شک دارم که قبلاً هم چیزی غیر از این بوده باشی.» همین شخصیت منفعت‌طلب با ظرافت بیشتر در ''چشم و گوش بسته'' ظاهر می‌شود و با ارعاب توخالی به بهره‌برداری از بلاهت جودی هالیدی<ref>Judy Holliday</ref> می‌پردازد. این فیلم محصول [[کلمبیا پیکچرز]] بود و بسیاری شخصیت او را دارای شباهت قابل ملاحظه‌ای با هری کوهن<ref>Harry Cohn</ref> رئیس کلمبیا پیکچرز دانستند. کرافورد روی این موفقیت‌ها سرمایه‌گذاری نکرد و فیلم‌های بعدی‌اش اغلب آثار مهمی نبودند. برای تنوع در ''کلاهبردار'' فلینی نقشی را بازی کرد که به رغم پشت هم اندازی‌هایش فرجام رقت‌انگیزی دارد. سال‌ها فعالیت تلویزیونی و لاف و گزاف‌های یکنواختش به چهرۀ سینمایی او لطمه زد و به نقش‌های فرعی فیلم‌های ردۀ «ب» رانده شد. یک تصادف رانندگی شدید نیز در پی آمد، با این حال توانست در یکی از نقش‌های گیرای متأخرش در ''پرونده‌های خصوصی ج. ادگار هوور''<ref>''The Private Files of J. Edgar Hoover''</ref> (ساختۀ لری کوئن<ref>Larry Cohen</ref>- ۱۹۷۸) ظاهر شود. | ||
'''برخی دیگر از آثار سینمایی''' | |||
* ''هفت گناهکار''<ref><bdi>''Seven Sinners''</bdi></ref> (تی گارنت<ref>Tay Garnett</ref>- ۱۹۴۰) | |||
* ''فرشتۀ سیاه''<ref><bdi>''Black Angel''</bdi></ref> (روی ویلیام نیل<ref>Roy William Neill</ref>- ۱۹۴۶) | |||
* ''مردم شب''<ref><bdi>''Night People''</bdi></ref> (نانالی جانسون<ref>Nunnally Johnson</ref>- 1954) | |||
* ''خانۀ بزرگ آمریکایی''<ref>''Big House, U.S.A.''</ref> (هاوارد دبلیو. کوخ<ref>Howard W. Koch</ref>- 1955) | |||
* ''اسکار''<ref><bdi>''The Oscar''</bdi></ref> (راسل راوز<ref>Russell Rouse</ref>- ۱۹۶۶) | |||
* ''نامزد''<ref><bdi>''The Candidate''</bdi></ref> (مایکل ریچی<ref>Michael Ritchie</ref>- ۱۹۷۲) | |||
* ''شبح هالیوود''<ref><bdi>''The Phantom of Hollywood''</bdi></ref> (جین لویت<ref>Gene Levitt</ref>- ۱۹۷۴) | |||
* ''یک عاشقانۀ کوچک''<ref><bdi>''A Little Romance''</bdi></ref> (جورج روی هیل<ref>George Roy Hill</ref>- 1979) | |||
* ''ماه دروغگو''<ref><bdi>''Liar's Moon''</bdi></ref> (دیوید فیشر<ref>David Fisher</ref>- ۱۹۸۲) | |||
---- | ---- | ||
نسخهٔ ۲۹ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۰۳
برودریک کرافورد (پنسیلوانیا ۹ دسامبر ۱۹۱۱ - کالیفرنیا ۲۶ آوریل ۱۹۸۶م) Broderick Crawford
(نام کامل: ویلیام برودریک کرافورد[۱]) بازیگر امریکایی برندۀ جایزۀ اسکار. پسر بازیگر نمایش‌های وودویلی[۲]، لستر کرافورد[۳] و کمدین مشهور هلن برودریک[۴] بود که در سفرهای نمایشی والدینش همراه آنان می‌رفت و نقش‌های کوچکی را در قطعات کمدی‌شان بازی می‌کرد. پس از پایان تحصیلات دبیرستانی در آکادمی دین[۵] در فرانکلین[۶] ماساچوست، به اصرار والدینش وارد هاروارد شد، ولی پس از سه هفته تحصیلاتش را رها کرد. مدتی به عنوان کارگر در باراندازهای نیویورک و ملوان کشتی نفتکش کار می‌کرد؛ سپس به کار بازیگری بازگشت. در رادیو برنامه اجرا کرد و در سال ۱۹۳۴م برای نخستین بار در نقشی جدی در لندن روی صحنه رفت. به دنبال نخستین حضورش در برادوی[۷]، در ۱۹۳۵م گلدوین با او قرارداد بست و مدتی به ایفای نقش‌های فرعی در چندین فیلم کم‌اهمیت هالیوودی پرداخت. در ۱۹۳۷م دوباره به برادوی بازگشت و در یک اجرای موش‌ها و آدم‌ها نقش «لنی[۸]» را به عهده گرفت؛ ولی به رغم موفقیت بزرگ این نقش همچنان تا سال‌ها نقش‌های یکنواختی (معمولاً جنایتکارانِ خشن) را در فیلم‌ها بازی می‌کرد. در ۱۹۴۹م، پس از دوازده‌سال کار در سینما به لطف شخصیت زنده و بی‌رحمِ «ویلی استارک[۹]»، سیاست‌باز بی‌رحم، در اقتباس رابرت راسن[۱۰] از تمام مردان شاه[۱۱] (نوشتۀ رابرت پن وارن) ستاره شد و اسکار و جایزۀ گلدن گلوب[۱۲] بهترین بازیگر نقش اول را دریافت کرد. اما این درخششی کوتاه‌مدت بود و پس از دو نقش جذاب دیگر در کمدی چشم و گوش بسته[۱۳] (1950م) و درام تبهکاران[۱۴] (1951م) بار دیگر گرفتار نقش‌های بی‌اهمیت شد. البته با یک استثنای مهم؛ یعنی ایفای نقش شیادی بامزه در کلاهبردار[۱۵] (ساختۀ فلینی- 1955م). در ادامه در چندین مجموعۀ تلویزیونی ظاهر شد و بیشتر طول دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰م را در ایتالیا و اسپانیا به بازی در وسترن‌های ارزان‌قیمت و حماسه‌های حادثه‌ای گذراند. او که در سال‌های آخر عمر به طرز فزاینده‌ای تلخ و سرخورده شده بود، به خاطر افراط در نوشخواری و دعوا در کافه‌ها شهرت داشت.
کرافورد اندامی درشت و تنومند داشت و با صدایی کلفت سریع حرف می‌زد و پرخاشگری می‌کرد؛ به این ترتیب تعجبی نداشت که با بازی در فیلم‌های گنگستری و کمدی‌های تندوتیز کارش را آغاز کرد. سپس وسترن‌های ارزان‌قیمت از راه رسیدند. اما رابرت راسن بود که با دادن نقش سیاست‌باز عوام‌فریب جنوب آمریکا در تمام مردان شاه باعث شهرتش شد. نقشی که به خوبی با سبک و سیاق تهاجمیِ بازی او جور درمی‌آمد. «ویلی استارکِ» او آدمی است عامی که ابتدا خیرخواه مردم می‌نماید، ولی در انتها فاسد و تباه‌تر از سیاستمداران متنفذ پیش از خودش به نظر می‌رسد. نزدیک به اواخر فیلم کسی به او می‌گوید «حرف‌هایی که می‌گفتی هنوز خوبند ولی خودت نه، و من شک دارم که قبلاً هم چیزی غیر از این بوده باشی.» همین شخصیت منفعت‌طلب با ظرافت بیشتر در چشم و گوش بسته ظاهر می‌شود و با ارعاب توخالی به بهره‌برداری از بلاهت جودی هالیدی[۱۶] می‌پردازد. این فیلم محصول کلمبیا پیکچرز بود و بسیاری شخصیت او را دارای شباهت قابل ملاحظه‌ای با هری کوهن[۱۷] رئیس کلمبیا پیکچرز دانستند. کرافورد روی این موفقیت‌ها سرمایه‌گذاری نکرد و فیلم‌های بعدی‌اش اغلب آثار مهمی نبودند. برای تنوع در کلاهبردار فلینی نقشی را بازی کرد که به رغم پشت هم اندازی‌هایش فرجام رقت‌انگیزی دارد. سال‌ها فعالیت تلویزیونی و لاف و گزاف‌های یکنواختش به چهرۀ سینمایی او لطمه زد و به نقش‌های فرعی فیلم‌های ردۀ «ب» رانده شد. یک تصادف رانندگی شدید نیز در پی آمد، با این حال توانست در یکی از نقش‌های گیرای متأخرش در پرونده‌های خصوصی ج. ادگار هوور[۱۸] (ساختۀ لری کوئن[۱۹]- ۱۹۷۸) ظاهر شود.
برخی دیگر از آثار سینمایی
- هفت گناهکار[۲۰] (تی گارنت[۲۱]- ۱۹۴۰)
- فرشتۀ سیاه[۲۲] (روی ویلیام نیل[۲۳]- ۱۹۴۶)
- مردم شب[۲۴] (نانالی جانسون[۲۵]- 1954)
- خانۀ بزرگ آمریکایی[۲۶] (هاوارد دبلیو. کوخ[۲۷]- 1955)
- اسکار[۲۸] (راسل راوز[۲۹]- ۱۹۶۶)
- نامزد[۳۰] (مایکل ریچی[۳۱]- ۱۹۷۲)
- شبح هالیوود[۳۲] (جین لویت[۳۳]- ۱۹۷۴)
- یک عاشقانۀ کوچک[۳۴] (جورج روی هیل[۳۵]- 1979)
- ماه دروغگو[۳۶] (دیوید فیشر[۳۷]- ۱۹۸۲)
- ↑ William Broderick Crawford
- ↑ Vaudeville
- ↑ Lester Crawford
- ↑ Helen Broderick
- ↑ Dean Academy
- ↑ Franklin
- ↑ Broadway Theatre
- ↑ Lennie
- ↑ Willie Stark
- ↑ Robert Rossen
- ↑ All the King's Men
- ↑ Golden Globe Award
- ↑ Born Yesterday
- ↑ The Mob
- ↑ Il bidone
- ↑ Judy Holliday
- ↑ Harry Cohn
- ↑ The Private Files of J. Edgar Hoover
- ↑ Larry Cohen
- ↑ Seven Sinners
- ↑ Tay Garnett
- ↑ Black Angel
- ↑ Roy William Neill
- ↑ Night People
- ↑ Nunnally Johnson
- ↑ Big House, U.S.A.
- ↑ Howard W. Koch
- ↑ The Oscar
- ↑ Russell Rouse
- ↑ The Candidate
- ↑ Michael Ritchie
- ↑ The Phantom of Hollywood
- ↑ Gene Levitt
- ↑ A Little Romance
- ↑ George Roy Hill
- ↑ Liar's Moon
- ↑ David Fisher