آکادمی نو: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آکادمی نو Neakademia | آکادمی نو Neakademia | ||
(یا: آکادمی آلدین) معروف به نِئاکادمیا<ref>Neakademia</ref>. فرهنگستانی که به همت [[مانوتیوس، آلدوس (۱۴۵۰م ـ۱۵۱۵)|آلدوس مانوتیوسِ]]<ref>Aldus Manutius</ref> چاپگر به‌منظور تشویق پژوهش در زمینه زبان و معارف یونانی حدود سال 1500م در ونیز بنیاد نهاده شد. بین 35 تا 40 عضو داشت، که درحدود یک‌سوم آنان یونانی بودند. اعضا به چند بخش تقسیم شدند تا اجرای برنامه‌های انتشاراتی خاصی را برای مؤسسۀ مطبوعاتی آلدین برعهده گیرند. دانشورانی چون [[ | (یا: آکادمی آلدین) معروف به نِئاکادمیا<ref>Neakademia</ref>. فرهنگستانی که به همت [[مانوتیوس، آلدوس (۱۴۵۰م ـ۱۵۱۵)|آلدوس مانوتیوسِ]]<ref>Aldus Manutius</ref> چاپگر به‌منظور تشویق پژوهش در زمینه زبان و معارف یونانی حدود سال 1500م در ونیز بنیاد نهاده شد. بین 35 تا 40 عضو داشت، که درحدود یک‌سوم آنان یونانی بودند. اعضا به چند بخش تقسیم شدند تا اجرای برنامه‌های انتشاراتی خاصی را برای مؤسسۀ مطبوعاتی آلدین برعهده گیرند. دانشورانی چون [[آلئاندرو، جیرولامو (1480ـ1542م)|آلئاندرو]]<ref>Aleandro</ref> و بِمبو<ref>Bembo</ref> از زمرۀ اعضا به‌شمار می‌رفتند، و مدعوین عبارت بودند از [[اراسموس، دزیدریوس (ح ۱۴۶۹م ـ۱۵۳۶)|اراسموس]]<ref>Erasmus</ref> و لیناکر<ref>Linacre</ref>. بر طبق اساسنامۀ فرهنگستان، که به یونانی نوشته شده بود، در جلسات می‌بایست فقط به یونانی سخن گفته می‌شد. از گردآوری جریمه‌هایی که بابت تخلف از این قاعده گرفته می‌شد، به تقلید از ضیافت‌های [[افلاطون]]، گه‌گاه مهمانی‌هایی برپا می‌گشت. | ||
نسخهٔ ۵ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۳۱
آکادمی نو Neakademia
(یا: آکادمی آلدین) معروف به نِئاکادمیا[۱]. فرهنگستانی که به همت آلدوس مانوتیوسِ[۲] چاپگر به‌منظور تشویق پژوهش در زمینه زبان و معارف یونانی حدود سال 1500م در ونیز بنیاد نهاده شد. بین 35 تا 40 عضو داشت، که درحدود یک‌سوم آنان یونانی بودند. اعضا به چند بخش تقسیم شدند تا اجرای برنامه‌های انتشاراتی خاصی را برای مؤسسۀ مطبوعاتی آلدین برعهده گیرند. دانشورانی چون آلئاندرو[۳] و بِمبو[۴] از زمرۀ اعضا به‌شمار می‌رفتند، و مدعوین عبارت بودند از اراسموس[۵] و لیناکر[۶]. بر طبق اساسنامۀ فرهنگستان، که به یونانی نوشته شده بود، در جلسات می‌بایست فقط به یونانی سخن گفته می‌شد. از گردآوری جریمه‌هایی که بابت تخلف از این قاعده گرفته می‌شد، به تقلید از ضیافت‌های افلاطون، گه‌گاه مهمانی‌هایی برپا می‌گشت.