الن برستین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
نامِ هنریِ ادنا ری گیلولی<ref>Edna Rae Gillooly</ref>، از بازیگران شاخص امریکایی در دهه‌های 1980 و خاصه 1970م، برندۀ [[اسکار، جایزه|جایزۀ اسکار]] بهترین بازیگر نقش اول زن. طی حدود 60سال فعالیت حرفه‌ای در بیش از 70 فیلم سینمایی، 80 برنامۀ تلویزیونی، و حدود 10 نمایش صحنه‌ای حضور داشته است. | نامِ هنریِ ادنا ری گیلولی<ref>Edna Rae Gillooly</ref>، از بازیگران شاخص امریکایی در دهه‌های 1980 و خاصه 1970م، برندۀ [[اسکار، جایزه|جایزۀ اسکار]] بهترین بازیگر نقش اول زن. طی حدود 60سال فعالیت حرفه‌ای در بیش از 70 فیلم سینمایی، 80 برنامۀ تلویزیونی، و حدود 10 نمایش صحنه‌ای حضور داشته است. | ||
در یک خانوادۀ طبقه متوسط به دنیا آمد. در هجده‌سالگی در جست‌وجوی شهرت و ثروت، خانواده را ترک کرد و در تگزاس و نیویورک به عنوان مدل کار کرد. سپس در گروه رقصندگان کاباره‌ای با نام کری فلین<ref>Kerri Flynn</ref> می‌رقصید و برای یک امتحان سینمایی در اواسط دهۀ ۱۹۵۰م مجدداً نام خود را به اریکا دین<ref>Erica Dean</ref> تغییر داد. در سال ۱۹۵۷م از سد ورود به برادوی<ref>Broadway Theatre</ref> گذشت و با نام الن مکری<ref>Ellen McRae</ref> روی صحنه ظاهر شد. این نام را تا اواسط دهۀ ۱۹۶۰م حین بازی در چند فیلم و تعداد زیادی برنامه‌های تلویزیونی، از جمله مجموعۀ ''پزشکان''<ref>''The Doctors''</ref> (۱۹۶4-۱۹65م)، حفظ کرد و سرانجام هنگام سومین ازدواجش (که آن هم به جدایی انجامید) نام الن برستین را برگزید. دوره‌ای را به آموختن جدی بازیگری نزد [[استراسبرگ، لی (۱۹۰۱ـ۱۹۸۲)|لی استراسبرگ]] در اکتورز استودیو<ref>Actors Studio</ref> گذراند و پس از آن درهای موفقیت به رویش گشوده شد. در اوایل دهۀ ۱۹۷۰ بازی‌اش در ''آخرین نمایش فیلم''<ref>''The Last Picture Show''</ref> (1971م) مورد ستایش منتقدان واقع شد و به خاطر همین فیلم نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن و سپس دو سال بعد برای ''جن‌گیر''<ref>''The Exorcist''</ref> (1973م) نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش اول شد. اوج کارنامۀ او در سال | در یک خانوادۀ طبقه متوسط به دنیا آمد. در هجده‌سالگی در جست‌وجوی شهرت و ثروت، خانواده را ترک کرد و در تگزاس و نیویورک به عنوان مدل کار کرد. سپس در گروه رقصندگان کاباره‌ای با نام کری فلین<ref>Kerri Flynn</ref> می‌رقصید و برای یک امتحان سینمایی در اواسط دهۀ ۱۹۵۰م مجدداً نام خود را به اریکا دین<ref>Erica Dean</ref> تغییر داد. در سال ۱۹۵۷م از سد ورود به برادوی<ref>Broadway Theatre</ref> گذشت و با نام الن مکری<ref>Ellen McRae</ref> روی صحنه ظاهر شد. این نام را تا اواسط دهۀ ۱۹۶۰م حین بازی در چند فیلم و تعداد زیادی برنامه‌های تلویزیونی، از جمله مجموعۀ ''پزشکان''<ref>''The Doctors''</ref> (۱۹۶4-۱۹65م)، حفظ کرد و سرانجام هنگام سومین ازدواجش (که آن هم به جدایی انجامید) نام الن برستین را برگزید. دوره‌ای را به آموختن جدی بازیگری نزد [[استراسبرگ، لی (۱۹۰۱ـ۱۹۸۲)|لی استراسبرگ]] در اکتورز استودیو<ref>Actors Studio</ref> گذراند و پس از آن درهای موفقیت به رویش گشوده شد. در اوایل دهۀ ۱۹۷۰ بازی‌اش در ''آخرین نمایش فیلم''<ref>''The Last Picture Show''</ref> (1971م) مورد ستایش منتقدان واقع شد و به خاطر همین فیلم نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن و سپس دو سال بعد برای ''جن‌گیر''<ref>''The Exorcist''</ref> (1973م) نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش اول شد. اوج کارنامۀ او در سال ۱۹۷۵ و 1976م بود که هم به خاطر بازی‌اش در نقش اصلی ''آلیس دیگر اینجا زندگی نمی‌کند''<ref>''Alice Doesn't Live Here Anymore''</ref> (1974م) برندۀ اسکار و بفتا<ref>BAFTA</ref> شد و هم جایزۀ [[جایزه تونی|تونی]] را برای بازی در نمایش ''همان زمان، سال بعد''<ref>''Same Time, Next Year''</ref> دریافت کرد. در واقع موفقیت فیلم ''آلیس دیگر این جا زندگی نمی‌کند'' مدیون همت او بود؛ او فیلمنامه را یافت، گفت‌وگوهای اضافی برایش نوشت، کارگردان و بازیگران را برگزید و در ازای ده درصد سود فروش، حقوق آن را به [[برادران وارنر]] فروخت. در اواخر دهۀ ۱۹۷۰م و اوایل دهۀ ۱۹۸۰م دو بار دیگر به خاطر فیلم‌های ''همان زمان، سال بعد'' (1979م) و ''زندگی دوباره/رستاخیز''<ref>''Resurrection''</ref> (1981م) نامزد دریافت اسکار بود. پس از مرگ استراسبرگ در ۱۹۸۲م او همراه [[آل پاچینو]] به عنوان مدیر هنری اکتورز استودیو معرفی شد و این سمت را تا ۱۹۸۷م حفظ کرد. از ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۵م رئیس اتحادیۀ بازیگران آمریکا بود. در ۱۹۸۶-1987م در مجموعۀ کمدی تلویزیونی ''شوی الن برستین''<ref>''The Ellen Burstyn Show''</ref> حضور داشت. و نهایتاً برای بازی در نقش اصلی ''مرثیه‌ای بر یک رؤیا''<ref>''Requiem for a Dream''</ref> (2000م) برای بار ششم نامزد دریافت جایزۀ اسکار شد. | ||
---- | ---- | ||
نسخهٔ ۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۱۹
الن برستین (دیترویت ۷ نوامبر ۱۹۳۲م - ) Ellen Burstyn
نامِ هنریِ ادنا ری گیلولی[۱]، از بازیگران شاخص امریکایی در دهه‌های 1980 و خاصه 1970م، برندۀ جایزۀ اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن. طی حدود 60سال فعالیت حرفه‌ای در بیش از 70 فیلم سینمایی، 80 برنامۀ تلویزیونی، و حدود 10 نمایش صحنه‌ای حضور داشته است.
در یک خانوادۀ طبقه متوسط به دنیا آمد. در هجده‌سالگی در جست‌وجوی شهرت و ثروت، خانواده را ترک کرد و در تگزاس و نیویورک به عنوان مدل کار کرد. سپس در گروه رقصندگان کاباره‌ای با نام کری فلین[۲] می‌رقصید و برای یک امتحان سینمایی در اواسط دهۀ ۱۹۵۰م مجدداً نام خود را به اریکا دین[۳] تغییر داد. در سال ۱۹۵۷م از سد ورود به برادوی[۴] گذشت و با نام الن مکری[۵] روی صحنه ظاهر شد. این نام را تا اواسط دهۀ ۱۹۶۰م حین بازی در چند فیلم و تعداد زیادی برنامه‌های تلویزیونی، از جمله مجموعۀ پزشکان[۶] (۱۹۶4-۱۹65م)، حفظ کرد و سرانجام هنگام سومین ازدواجش (که آن هم به جدایی انجامید) نام الن برستین را برگزید. دوره‌ای را به آموختن جدی بازیگری نزد لی استراسبرگ در اکتورز استودیو[۷] گذراند و پس از آن درهای موفقیت به رویش گشوده شد. در اوایل دهۀ ۱۹۷۰ بازی‌اش در آخرین نمایش فیلم[۸] (1971م) مورد ستایش منتقدان واقع شد و به خاطر همین فیلم نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن و سپس دو سال بعد برای جن‌گیر[۹] (1973م) نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش اول شد. اوج کارنامۀ او در سال ۱۹۷۵ و 1976م بود که هم به خاطر بازی‌اش در نقش اصلی آلیس دیگر اینجا زندگی نمی‌کند[۱۰] (1974م) برندۀ اسکار و بفتا[۱۱] شد و هم جایزۀ تونی را برای بازی در نمایش همان زمان، سال بعد[۱۲] دریافت کرد. در واقع موفقیت فیلم آلیس دیگر این جا زندگی نمی‌کند مدیون همت او بود؛ او فیلمنامه را یافت، گفت‌وگوهای اضافی برایش نوشت، کارگردان و بازیگران را برگزید و در ازای ده درصد سود فروش، حقوق آن را به برادران وارنر فروخت. در اواخر دهۀ ۱۹۷۰م و اوایل دهۀ ۱۹۸۰م دو بار دیگر به خاطر فیلم‌های همان زمان، سال بعد (1979م) و زندگی دوباره/رستاخیز[۱۳] (1981م) نامزد دریافت اسکار بود. پس از مرگ استراسبرگ در ۱۹۸۲م او همراه آل پاچینو به عنوان مدیر هنری اکتورز استودیو معرفی شد و این سمت را تا ۱۹۸۷م حفظ کرد. از ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۵م رئیس اتحادیۀ بازیگران آمریکا بود. در ۱۹۸۶-1987م در مجموعۀ کمدی تلویزیونی شوی الن برستین[۱۴] حضور داشت. و نهایتاً برای بازی در نقش اصلی مرثیه‌ای بر یک رؤیا[۱۵] (2000م) برای بار ششم نامزد دریافت جایزۀ اسکار شد.