ابراهیم لکنهوی: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
ابراهیم لکنهوی (لکهنو 1259- 1307ق) | ابراهیم لکنهوی (لکهنو 1259- 1307ق) | ||
(نام اصلی: ابراهیم بن محمدتقی بن حسین دلدار علی نقوی نصیرآبادی) فقیه و مفسر شیعی در هند. در زادگاهش به تحصیل علم پرداخت. فقه و اصول را از پدرش و علوم ادبی را نزد مولانا کمال‌الدین موهانی فراگرفت. پس از مرگ پدرش عهده‌دار امور شرعی شیعیان لکنهو شد. در سال 1289ق به حج رفت و دو سال بعد از آن نیز در سفر زیارتی به | (نام اصلی: ابراهیم بن محمدتقی بن حسین دلدار علی نقوی نصیرآبادی) فقیه و مفسر شیعی در [[هند]]. در زادگاهش به تحصیل علم پرداخت. [[فقه]] و [[اصول]] را از پدرش و علوم ادبی را نزد مولانا کمال‌الدین موهانی فراگرفت. پس از مرگ پدرش عهده‌دار امور شرعی شیعیان [[لکهنو|لکنهو]] شد. در سال 1289ق به [[حج]] رفت و دو سال بعد از آن نیز در سفر زیارتی به [[عتبات عالیات|عتبات]]، از فقیهان بسیاری چون میرزا محمدحسن شیرازی، [[رشتی، میرزا حبیب الله (رشت ۱۲۳۴ـ نجف ۱۳۱۲ق)|میرزا حبیب‌الله رشتی]] و سیدابوالقاسم طباطبایی اجازه‌ی روایت گرفت. | ||
در 1306ق به [[ایران]] سفر کرد و در [[ری، شهر|شهر ری]] مورد استقبال علما و دولتمردان قرار گرفت و پس از دیدار با [[ناصرالدین شاه قاجار|ناصرالدین‌شاه]] از طرف او به دریافت لقب حجت‌الاسلام مفتخر شد. با افول حکومت شیعی در لکنهو و چیرگی [[انگلستان]]، فرمان حذف شهادت به ولایت [[امام علی]] (ع) از [[اذان]] داده شد. ابراهیم ضمن ارسال نامه‌ای اعتراضی به ملکه‌ی انگلستان باعث لغو آن فرمان شد. | |||
از آثار اوست: ''تحفة‌المومنین''؛ ''الیواقیت و الدرر فی حکم التمائیل و الصور''؛ ''نورالابصار فیی اخذ آلثّار'' (به فارسی)؛ الشمعة فی احکام الجمعة؛ ''امل الآمال'' (به فارسی) و ''دعائم الایمان''. | |||
<br /> | <br /> | ||
نسخهٔ ۵ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۲۵
ابراهیم لکنهوی (لکهنو 1259- 1307ق)
(نام اصلی: ابراهیم بن محمدتقی بن حسین دلدار علی نقوی نصیرآبادی) فقیه و مفسر شیعی در هند. در زادگاهش به تحصیل علم پرداخت. فقه و اصول را از پدرش و علوم ادبی را نزد مولانا کمال‌الدین موهانی فراگرفت. پس از مرگ پدرش عهده‌دار امور شرعی شیعیان لکنهو شد. در سال 1289ق به حج رفت و دو سال بعد از آن نیز در سفر زیارتی به عتبات، از فقیهان بسیاری چون میرزا محمدحسن شیرازی، میرزا حبیب‌الله رشتی و سیدابوالقاسم طباطبایی اجازه‌ی روایت گرفت.
در 1306ق به ایران سفر کرد و در شهر ری مورد استقبال علما و دولتمردان قرار گرفت و پس از دیدار با ناصرالدین‌شاه از طرف او به دریافت لقب حجت‌الاسلام مفتخر شد. با افول حکومت شیعی در لکنهو و چیرگی انگلستان، فرمان حذف شهادت به ولایت امام علی (ع) از اذان داده شد. ابراهیم ضمن ارسال نامه‌ای اعتراضی به ملکه‌ی انگلستان باعث لغو آن فرمان شد.
از آثار اوست: تحفة‌المومنین؛ الیواقیت و الدرر فی حکم التمائیل و الصور؛ نورالابصار فیی اخذ آلثّار (به فارسی)؛ الشمعة فی احکام الجمعة؛ امل الآمال (به فارسی) و دعائم الایمان.