داردکاشت: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
(صفحه‌ای تازه حاوی «داردکاشت (یا: فومِش‌کنار؛ قومِش‌کنار) روستایی در دهستان بابل‌کنار در بخش بابل‌کنارِ شهرستان بابل. در فاصلۀ 19 کیلومتری جنوب شرقی شهر بابل و در ارتفاع 56 متری از سطح دریاهای آزاد قرار دارد. رودخانۀ بابل‌رود در 3 کیلومتری غرب داردکاشت جریان دا...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
داردکاشت  
داردکاشت  


(یا: فومِش‌کنار؛ قومِش‌کنار) روستایی در دهستان بابل‌کنار در بخش بابل‌کنارِ شهرستان بابل. در فاصلۀ 19 کیلومتری جنوب شرقی شهر بابل و در ارتفاع 56 متری از سطح دریاهای آزاد قرار دارد. رودخانۀ بابل‌رود در 3 کیلومتری غرب داردکاشت جریان دارد.
(یا: فومِش‌کنار؛ قومِش‌کنار) روستایی در دهستان بابل‌کنار در بخش بابل‌کنارِ شهرستان بابل. در فاصلۀ 19 کیلومتری جنوب شرقی شهر بابل و در ارتفاع 56 متری از سطح دریاهای آزاد قرار دارد. رودخانۀ بابل‌رود در 3 کیلومتری غرب داردکاشت جریان دارد. شغل مردم روستا کشاورزی، باغداری، و دامداری، و عمده محصولات‌شان برنج، مرکبات، و صیفی‌جات است.‌ داردکاشت دبستان، خانۀ بهداشت، مسجد و تکیه دارد. داردکاشت از دو بخش "دار" و "دکاشت" تشکیل شده که در گویش طبری، دار به معنای درخت و دکاشت به معنای کاشته شده به‌کار می‌رود. مازنی‌ها و بومی‌ها به مکانی که درخت یا درختانی در آن وجود داشته باشند، داردکاشت می‌گویند.
 
داردکاشت از دو بخش "دار" و "دکاشت" تشکیل شده که در گویش طبری، دار به معنای درخت و دکاشت به معنای کاشته شده به‌کار می‌رود. مازنی‌ها و بومی‌ها به مکانی که درخت یا درختانی در آن وجود داشته باشند، داردکاشت می‌گویند. شغل مردم روستا کشاورزی، باغداری، و دامداری، و عمده محصولات‌شان برنج، مرکبات، و صیفی‌جات است.‌ داردکاشت دبستان، خانۀ بهداشت، مسجد و تکیه دارد.

نسخهٔ ‏۲۸ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۰۱

داردکاشت

(یا: فومِش‌کنار؛ قومِش‌کنار) روستایی در دهستان بابل‌کنار در بخش بابل‌کنارِ شهرستان بابل. در فاصلۀ 19 کیلومتری جنوب شرقی شهر بابل و در ارتفاع 56 متری از سطح دریاهای آزاد قرار دارد. رودخانۀ بابل‌رود در 3 کیلومتری غرب داردکاشت جریان دارد. شغل مردم روستا کشاورزی، باغداری، و دامداری، و عمده محصولات‌شان برنج، مرکبات، و صیفی‌جات است.‌ داردکاشت دبستان، خانۀ بهداشت، مسجد و تکیه دارد. داردکاشت از دو بخش "دار" و "دکاشت" تشکیل شده که در گویش طبری، دار به معنای درخت و دکاشت به معنای کاشته شده به‌کار می‌رود. مازنی‌ها و بومی‌ها به مکانی که درخت یا درختانی در آن وجود داشته باشند، داردکاشت می‌گویند.