ویدئو، هنر: تفاوت میان نسخه‌ها

</ref> یا هنر اجرا<ref>performance art </ref>، به‌کار می‌رود. از این‌رو هنر ویدئو اغلب با دیگر اشکال بیانی پیشتاز، وجوه مشترک پیدا می‌کند. وولف فوستل<ref>Wolf Vostell </ref> (۱۹۳۲ـ )، هنرمند آلمانی، در ۱۹۵۹ در جفت‌وجورکاری<ref>assemblage </ref>های سه‌بعدی‌اش، از دستگاه‌های تلویزیون استفاده کرد؛ ولی نام جون پایک<ref>Nam June Paik </ref> (۱۹۳۲) را اغلب مبدع آن می‌دانند، هنرمندی کره‌ای که موسیقی خوانده، اما در زمینۀ مجسمه‌سازی و هنر اجرا نیز کار کرده است. در ۱۹۶۴ به نیویورک رفت و سال بعد یک دوربین ویدئو خرید که در آن زمان هنوز وسیله‌ای نوظهور بود. هنر پایک معمولاً سرگرم‌کننده است؛ در اثر مشهوری از او با نام ''سینه‌بند برای پیکرۀ زنده''<ref>''Bar for Living Sculpture ''</ref> (۱۹۶۹) زنی که ویولن‌سل می‌نوازد در جای سینه‌بندش دو صفحۀ کوچک تلویزیون دارد. آثارِ دیگر نمایندگان هنر ویدئو جدی‌ترند؛ ازجمله ''دعای بی‌وقفه''<ref>''To Pray Without Ceasing''</ref> (۱۹۹۲)، اثر هنرمند امریکایی بیل‌ ویولا<ref> Bill Viola </ref> (۱۹۵۱ـ )، زنجیرۀ دوازده ساعته‌ای از تصاویر که خودش آن را «چرخه‌ای از حیات فرد و عالم» می‌خواند. این زمره آثار را بسیاری از منتقدان، ملال‌آور و متظاهرانه می‌دانند؛ ولی هنر ویدئو در حیطۀ هنر پیشتاز بسیار تأثیر گذاشت. در سال‌های ۱۹۹۶ و ۱۹۹۷ جایزۀ ترنر<ref>Turner Prize </ref>، مشهورترین جایزۀ هنری انگلستان، به دو نمایندۀ هنر ویدئو اهدا شد: نخست داگلاس گوردون<ref>Douglas Gordon </ref> (۱۹۶۷ـ ) و سپس گیلیان ورینگ<ref>Gillian Wearing</ref> (۱۹۶۳ـ ).