چشم بیونیک: تفاوت میان نسخه‌ها

عملیات چشم بیونیک با فیلم و عکسبرداری توسط دوربین نصب‌شده روی عینک بیمار شروع شده، سپس فرستندۀ کنار عینک، تصاویر را برای پردازشگر همراه بیمار می‌فرستد. پردازشگر، تصاویر را تبدیل به کدهای الکترونیکی کرده و برای پروتز نصب شده زیر پوست سر ارسال کرده و در ادامه، پروتز سیگنال‌هایی را به ایمپلنت چسبانده روی شبکیه ارسال نموده و بر اساس آن تحریک الکترونیکی پدید می‌آید و از طریق عصب بینایی به مغز فرستاده می‌شود. ایمپلنت روی شبکیه، مجموعه‌ای از میکروالکترودها<ref>micro electrodes</ref> است که وظیفۀ گیرنده‌های نوری طبیعی را انجام می‌دهند. به این ترتیب آرگوس سازه‌ای است که بر اساس شبکیۀ طبیعی ساخته شده و کارکرد مشابه دارد. آرگوس دو بخش بیرونی و درونی دارد، پروتز و ایمپلنت زیر پوست سر و در شبکیه کاشته می‌شوند و ارتباط آنها با کابلی است که از پارس پلانا<ref>Pars Plana</ref> (ناحیه‌ای بین عنبیه و صلبیه) عبور کرده است. این دستگاه، بینایی کامل نمی‌دهد و فقط در حد تشخیص اشیاء سه‌بعدی بزرگ کاربرد دارد. افرادی که چشم بیونیک دریافت کرده‌اند، چند ماه تحت آزمایش و بررسی بوده و این نتایج به دست آمده: به نور، اشیاء متحرک در محیط و اشیاء متحرک در کامپیوتر واکنش نشان داده‌اند؛ عوارضی مثل فشار داخل چشم، عفونت و جداشدگی شبکیه مشاهده نشده است.

----