یدالله رؤیایی: تفاوت میان نسخه‌ها

|باشگاه =

}}

<p>شاعرِ فرمالیست، روزنامه‌نگار و منتقد ادبی ایرانی، و بنیادگذار [[شعر حجم|شعرِ حجم]] در ایران. فعالیت‌های ادبی خود را در زادگاهش آغاز کرد و سپس به تهران رفت. وی از همان آغاز، با مطالبی که پیرامون فرم مطرح کرده بود، در میان شاعران معاصر به‌عنوان شاعری نوگرا و فرمالیست مطرح شد. سپس وارد عرصۀ روزنامه‌نگاری شد و ازجمله مسئولیت بخشِ شعر نشریۀ ''کتاب هفته'' (از مهم‌ترین مجله‌های ادبی دهۀ ‌۱۳۴۰ش) را به‌عهده گرفت و با حمایت از نوپردازانِ تندرو، مطرح‌ترین مقالات ادبی را دربارۀ فرم نوشت. مجموعه مقالات و نقدهای ادبی وی در دو کتاب ''از سکوی سرخ'' و ''هلاک عقل به وقت'' ''اندیشیدن'' منتشر شده است. رؤیایی بعدها متأثر از مکتب غیرمتعهدِ [[موج نو]]، مکتب ضد تعهد شعر حجم را بنیان نهاد و مبانی مورد نظرش را با عنوان «حجم‌گرایی» به سمت زبان و زیبایی‌شناسیِ ویژۀ خود پیش برد. حضور اندیشه و مفاهیم عرفانی در قالب ترکیب‌های زبانی پُرایهام، بازی‌ها و جابه‌جایی‌های واژگانی، فرم‌گرایی، عشق، اروتیسم و بدن، و مرگ از جملۀ شاخصه‌ها و درون‌مایه‌های اصلی شعر اوست. </p>رؤیایی تحصیلاتش را در رشتۀ حقوق سیاسی در دانشکدهٔ حقوق [[دانشگاه تهران]] تا اخذ درجۀ دکتری حقوق بین‌الملل عمومی ادامه داد؛ و از آن پس، در وزارت دارایی به استخدام درآمد و به عنوان ذی‌حساب و سرپرست امور مالی در ادارات و دیگر مراکز دولتی، از جمله وزارت آب و برق، سازمان تلویزیون ملی ایران و… به کار پرداخت. رؤیایی از سال 1358 در پاریس اقامت داشت. در سال 2001 عنوان «شوالیه در ادب و هنر» از طرف دولت فرانسه به او اعطا شده بود.