باباچاهی، علی: تفاوت میان نسخه‌ها

<p>شاعر و منتقد ایرانی. در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز درس خواند و ابتدا به‌ تدریس در زادگاهش و سپس، در دو دهۀ ۱۳۶۰ و ۱۳۷۰ به ویراستاری در تهران مشغول شد. در مجموع هجده سال به تدریس پرداخت و در 1362 به ناچار بازنشسته شد. وی که در سال‌های قبل از انقلاب، از نوجوانی شعرهایش در نشریات محلی و بعدتر در مجلاتی چون ''خوشه، روشنفکر، رودکی و کتاب هفته'' منتشر شده بود طی دهه‌های 1360 و 1370 صفحات شعر مجلات مهمی چون ''نافه'' و ''آدینه'' را در اختیار داشت. </p>

<p>نخستین مجموعه شعرش (در بی‌تکیه‌گاهی) در سال 1346 منتشر شد و طی سال‌های بعد ابتدا تحت تاثیر [[فرخ زاد، فروغ (تهران ۱۳۱۳ ـ همان جا ۱۳۴۵ش)|فروغ فرخزاد]] و بعدتر شاعرانی چون [[م. آزاد]] و [[شاملو، احمد (تهران ۱۳۰۴ـ۱۳۷۹ش)|احمد شاملو]] شعر می‌سرود. از اواخر دهۀ 1360 با گذر از شعر نیمایی، با روی آوردن مطلق به شعر بی‌وزن، به زبان و سبک شعری خودش دست یافت. </p>

<p>وی در دهۀ ۱۳۷۰ به بیان آرای خویش دربارۀ شاخه‌ای از شعر جدید به نام «پسانیمایی» پرداخت و در کنار [[براهنی، رضا|رضا براهنی]] از پرهیاهوترین شاعران ایرانی بود. از باباچاهی جز دفترهای شعر پرشمار، مقاله‌ها، مجموعۀ مقاله‌ها و تحلیل‌های متعددی دربارۀ جوانب شعر معاصر ایران در دست است که در انتها فهرستی از آنها (جز گزیده‌ها) درج می‌شود.</p>

چه کسی درِ قفس را باز کرد؟ (۱۳۵۶)؛ سوغات بهار (۱۳۳۷)<p></p>