بربیج، جفری: تفاوت میان نسخه‌ها

|زادروز=آکسفورد شر ۱۹۲۵م

|تاریخ مرگ=لا هویا، کالیفرنیا ۲۰۱۰م

| شغل و تخصص اصلی =اخترفیزیک‌دان

|سمت =از ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۸ استاد دانشگاه کالیفرنیا در سان‌دیه‌گو، و از ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۴، مدیر رصدخانه ملی کیت پیک در آریزونا

|جوایز و افتخارات =کشف‌هایی در زمینه سنتز هسته‌ای و تولید عناصر در فضا

}}بِربیج، جِفری (۱۹۲۵-۲۰۱۰م)(Burbidge, Geoffrey)

</ref>ها و کهکشان<ref>galaxy </ref>ها را بررسی کرد. بربیج در چیپینگ نورتون<ref>Chipping Norton </ref>، در آکسفوردشر<ref>Oxfordshire </ref>، زاده شد. در بریستول<ref>Bristol </ref> و یونیورسیتی کالج<ref>University College </ref> لندن فیزیک خواند. سپس به امریکا رفت، و نخست در هاروارد و سپس در دانشگاه شیکاگو به تحصیل ادامه داد. از ۱۹۵۳ تا ۱۹۵۵ در آزمایشگاه‌های کاوندیشِ<ref>Cavendish </ref> کیمبریج کار می‌کرد، اما مجدداً به امریکا بازگشت. از ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۸ استاد دانشگاه کالیفرنیا در سان‌ دیه‌گو<ref>San Diego</ref>، و از ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۴، مدیر رصدخانۀ ملی کیت پیک<ref> Kitt Peak </ref>در آریزونا بود. مقاله‌ای که در ۱۹۵۷ از سوی بربیج‌ها، اخترفیزیک‌دان امریکایی، ویلیام فاولر<ref>William Fowler </ref>، و اخترشناس انگلیسی، فرد هویل<ref>Fred Hoyle </ref>، انتشار یافت با این فرض آغاز می‌شد که ستاره‌ها در آغاز عمدتاً شامل هیدروژن بوده‌اند و اکنون آشکارا بیشتر ستاره‌های مرئی در مرحلۀ فرآیند ساخت هلیوم از هیدروژن، و آزادسازی انرژی به‌صورت نور قرار دارند. آن‌ها سپس این نظر را مطرح کردند که با پیرشدن ستاره‌ها مقداری از هلیوم آن‌ها «می‌سوزد» و سایر عناصر را ایجاد می‌کند. همچنین چندین راه محتمل را برای تحقق چنین امری، در ارتباط با غول‌های سرخ<ref>red gaint </ref> و اَبَرنواختران<ref>supernova </ref>، شرح دادند. در ۱۹۷۰، جفری بربیج با استفاده از شواهد به‌دست‌آمده از رصدها محاسبه کرد که کمتر از ۲۵ درصد جرم کهکشان‌های بیضوی<ref>elliptical galaxies </ref> مربوط به ستاره‌هایی است که از خود نور گسیل می‌کنند. استدلال او این بود که سیاه‌چاله‌ها<ref>black holes </ref> محتمل‌ترین منبع جرم گمشده<ref>missing mass</ref>اند.