سوندهایم، استیفن: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۱: خط ۱۱:
از دیگر نمایش‌هایی‌ که‌ موسیقی‌ و شعرشان‌ کار او بود به  ''اوورتورهای‌ پاسیفیک‌''<ref>''Pacific Overtures''</ref> (1976)، ''سوینی‌ تاد''<ref>''Sweeney Todd''</ref> (1979)، ''آدمکش‌ها''<ref>''Assassins''</ref> (1990)، و ''پاسیون‌''<ref>''Passion''</ref> (1994) می‌توان‌ اشاره‌ کرد.
از دیگر نمایش‌هایی‌ که‌ موسیقی‌ و شعرشان‌ کار او بود به  ''اوورتورهای‌ پاسیفیک‌''<ref>''Pacific Overtures''</ref> (1976)، ''سوینی‌ تاد''<ref>''Sweeney Todd''</ref> (1979)، ''آدمکش‌ها''<ref>''Assassins''</ref> (1990)، و ''پاسیون‌''<ref>''Passion''</ref> (1994) می‌توان‌ اشاره‌ کرد.


نمایش‌های وی از کمدی «اتفاق خنده‌داری که در راه تالار نشست رخ داد» تا نمایش «کمپانی» و «سویینی تاد» اپرایی و نمایش تجربی «اورتورهای اقیانوس آرام»، همه موجب تحول در صحنه‌های نمایش برادوی شدند و به پیشرفت آن کمک کردند. سوندهایم که از دستیاران اسکار هامراشتاین دوم بود، به آرامی از سنت‌های ملودیک تئاتری دور شد و مضامین و ساختارهای پیچیده و ناهمگون موسیقی کلاسیک قرن بیستم را وارد نمایش‌های برادوی کرد. از آثار وی اقتباس‌های متعددی در هالیوود شده است از جمله اقتباس از «سویینی تاد» که در سال ۲۰۰۷ با بازی جانی دپ توسط تیم برتون انجام شد. اقتباس از «در میان جنگل» توسط سونی با بازی مریل استریپ در سال ۲۰۱۴ هم از جمله همین موارد است.
نمایش‌های سوندهایم از کمدی ''اتفاق خنده‌داری که در راه تالار نشست رخ داد''<ref>''A Funny Thing Happened on the Way to the Forum''</ref> تا نمایش ''کمپانی'' و ''سوینی تاد'' و نمایش تجربی ''اورتورهای پاسیفیک‌''، همه موجب تحول در صحنه‌های نمایش برادوی شدند و به پیشرفت آن کمک کردند. سوندهایم که از دستیاران اسکار همرستاین دوم بود، به آرامی از سنت‌های ملودیک تئاتری دور شد و مضامین و ساختارهای پیچیده و ناهمگون موسیقی کلاسیک قرن بیستم را وارد نمایش‌های برادوی کرد. از آثار وی اقتباس‌های متعددی در هالیوود شده است؛ از جمله اقتباس از ''سوینی تاد'' که در سال ۲۰۰۷ با بازی [[جانی دپ]] توسط [[تیم برتون]] انجام شد. اقتباس از ''به درون جنگل'' توسط سونی با بازی [[مریل استریپ]] در سال ۲۰۱۴.


وی که برندۀ یک جایزه اسکار، هشت جایزۀ تونی، چندین جایزۀ گرمی و یک جایزه پولیتزر بود، از سوی فرانک ریچ از نیویورک تایمز به عنوان «بزرگترین و شاید مشهورترین فرد در تئاتر موزیکال» نامیده شد. سوندهایم از سال ۱۹۷۳ تا ۱۹۸۱ رییس انجمن نمایشنامه‌نویسان آمریکا بود و به افتخار هشتادمین سال تولد وی تئاتر هنری میلر در سپتامبر ۲۰۱۰ به نام تئاتر استیون سوندهایم تغییر نام داد. در نودمین سالگرد تولد وی نیز تئاتر کویین در وست اند لندن به نام این آهنگساز شد. وی سال ۲۰۱۱ جایزه ویژه از جوایز اولیویه بریتانیا را دریافت کرد و سال ۲۰۱۵ مدال آزادی ریاست جمهوری آمریکا را از اوباما گرفت.
وی که برندۀ یک [[جایزه اسکار]]، هشت جایزۀ تونی، چندین [[جایزه گرمی|جایزۀ گرمی]] و یک جایزۀ پولیتزر بود، از سوی فرانک ریچ<ref>Frank Rich</ref> از [[نیویورک تایمز]] به عنوان «بزرگترین و شاید مشهورترین فرد در تئاتر موزیکال» نامیده شد. سوندهایم از سال ۱۹۷۳ تا ۱۹۸۱ رییس «انجمن نمایشنامه‌نویسان آمریکا» بود و به افتخار هشتادمین سال تولد وی «تئاتر هنری میلر<ref>Henry Miller</ref>» در سپتامبر ۲۰۱۰ به نام «تئاتر استیفن سوندهایم» تغییر نام داد. در نودمین سالگرد تولد وی نیز تئاتر کویینز<ref>Queen's Theatre</ref> در وست اند لندن<ref>West End of London</ref> به نام این آهنگساز شد. وی سال ۲۰۱۱ جایزۀ ویژه از جوایز اولیویه<ref>Laurence Olivier Award</ref> را دریافت کرد و سال ۲۰۱۵ مدال آزادی ریاست جمهوری آمریکا را از [[اوباما، باراک حسین (هاوایی ۱۹۶۱)|اوباما]] گرفت.
 
استیفن سوندهایم بر اثر بیماری قلبی عروقی در خانۀ خود درگذشت.
----
----


خط ۲۱: خط ۲۳:
[[رده:موسیقی]]
[[رده:موسیقی]]
[[رده:مدرن جهان]]
[[رده:مدرن جهان]]
<references />