آنا نیگل: تفاوت میان نسخه‌ها - ویکیجو

خط ۳۲:

(نام اصلی: فلورنس مارجری رابرتسون<ref>Florence Marjorie Robertson</ref>) بازیگر انگلیسی سینما و تئاتر. از ستارگان سینمای انگلیس از میانه‌های دهۀ 1930م تا اواخر دهۀ 1950م و همچنین از بازیگران شاخص تئاتر آن کشور در طی آن دوره و دو دهۀ بعد بود. نیگل طی [[جنگ جهانی دوم]]<ref>World War II</ref> نیز در چند فیلم آمریکایی جلوی دوربین رفت.

از چهارده سالگی، به عنوان رقصنده، روی صحنه می‌رفت. خیلی زود در موزیکال‌های تئاتر وست اند<ref>West End theatre</ref> به شهرت رسید. توسط هربرت ویلکاکس<ref>Herbert Wilcox</ref> (کارگردان و تهیه‌کننده) کشف شد و به شهرت رسید. ابتدا در کمدی‌های موزیکال، سپس تاریخی و سرانجام [[رمانس|رمانس‌]]<ref>romance</ref>های سبک ظاهر شد. نزدیک به دو دهه (از سال 1936 تا 1952م) نزد تماشاگران انگلیسی محبوبیت داشت و طی دهۀ ۱۹۴۰م، سه‌بار به عنوان محبوب‌ترین ستارۀ زن سینمای انگلستان انتخاب شد. به‌یادماندنی‌ترین نقش‌هایش، «[[ویکتوریا (۱۸۱۹ـ ۱۹۰۱)|ملکه ویکتوریا]]» (در فیلم‌های ''ویکتوریای کبیر''<ref>''Victoria the Great''</ref> و ''شصت سال باشکوه''<ref>''Sixty Glorious Years''</ref>)، «ادیت کاول<ref>Edith Cavell</ref>» (در ''پرستار ادیت کاول''<ref>''Nurse Edith Cavell''</ref>) و «[[فلورانس نایتینگل]]» (در ''خانمی با چراغ''<ref>''The Lady with a Lamp''</ref>) بود. نیگل هم‌زمان با سینما، فعالیت پرباری نیز در تئاتر داشت؛ از جمله با نمایش ''روز باشکوه''<ref>''The Glorious Days''</ref> طی سال‌های 1953 و 1954م با 476 اجرا و با شرکت در 2202 اجرای نمایش موزیکال دختر چارلی<ref>''Charlie Girl''</ref> (۱۹۶۵ - ۱۹۷۱م) که برای این نمایش اخیر رکورددار به شمار می‌آید. در زادروزش در سال ۱۹۶۹م «نشان امپراتوری بریتانیا<ref>Most Excellent Order of the British Empire</ref>» به او اعطا شد.

از چهارده سالگی، به عنوان رقصنده، روی صحنه می‌رفت. خیلی زود در موزیکال‌های تئاتر وست اند<ref>West End theatre</ref> به شهرت رسید. توسط هربرت ویلکاکس<ref>Herbert Wilcox</ref> (کارگردان و تهیه‌کننده) کشف شد و به شهرت رسید. ابتدا در کمدی‌های موزیکال، سپس تاریخی و سرانجام [[رمانس|رمانس‌]]<ref>romance</ref>های سبک ظاهر شد. نزدیک به دو دهه (از سال 1936 تا 1952م) نزد تماشاگران انگلیسی محبوبیت داشت و طی دهۀ ۱۹۴۰م، سه‌بار به عنوان محبوب‌ترین ستارۀ زن سینمای انگلستان انتخاب شد. به‌یادماندنی‌ترین نقش‌هایش، «[[ویکتوریا (۱۸۱۹ـ ۱۹۰۱)|ملکه ویکتوریا]]» (در فیلم‌های ''ویکتوریای کبیر''<ref>''Victoria the Great''</ref> و ''شصت سال باشکوه''<ref>''Sixty Glorious Years''</ref>)، «ادیت کاول<ref>Edith Cavell</ref>» (در ''پرستار ادیت کاول''<ref>''Nurse Edith Cavell''</ref>) و «[[فلورانس نایتینگل]]<ref>Florence Nightingale</ref>» (در ''خانمی با چراغ''<ref>''The Lady with a Lamp''</ref>) بود. نیگل هم‌زمان با سینما، فعالیت پرباری نیز در تئاتر داشت؛ از جمله با نمایش ''روز باشکوه''<ref>''The Glorious Days''</ref> طی سال‌های 1953 و 1954م با 476 اجرا و با شرکت در 2202 اجرای نمایش موزیکال دختر چارلی<ref>''Charlie Girl''</ref> (۱۹۶۵ - ۱۹۷۱م) که برای این نمایش اخیر رکورددار به شمار می‌آید. در زادروزش در سال ۱۹۶۹م «نشان امپراتوری بریتانیا<ref>Most Excellent Order of the British Empire</ref>» به او اعطا شد.

تنها همسر نیگل، ویلکاکس (از ۱۹۴۳م تا زمان مرگش در ۱۹۷۷م) بود و آنا پس از ازدواج با او، جز چند فیلم معدود، به طور کامل در فیلم‌های همسرش بازی کرد. حتی آخرین حضورش در سینما نیز آخرین ساختۀ ویلکاکس، ''بانو یک مربع است''<ref>''The Lady Is a Square''</ref>، بود. آنا نیگل خاطراتش را در کتاب ''همیشه فردایی هست''<ref>''There's Always Tomorrow'' </ref> (۱۹۷۴م) نوشته است. وی که طی سال‌های آخر زندگی‌اش به [[پارکینسون، بیماری|بیماری پارکینسون]] مبتلا شده بود، در نهایت بر اثر [[سرطان پستان|سرطان سینه]] درگذشت.