آنا نیگل: تفاوت میان نسخه‌ها

از چهارده سالگی، به عنوان رقصنده، روی صحنه می‌رفت. خیلی زود در موزیکال‌های تئاتر وست اند<ref>West End theatre</ref> به شهرت رسید. توسط هربرت ویلکاکس<ref>Herbert Wilcox</ref> (کارگردان و تهیه‌کننده) کشف شد و به شهرت رسید. ابتدا در کمدی‌های موزیکال، سپس تاریخی و سرانجام [[رمانس|رمانس‌]]<nowiki/>های سبک ظاهر شد. نزدیک به دو دهه (از سال 1936 تا 1952) نزد تماشاگران انگلیسی محبوبیت داشت و طی دهۀ ۱۹۴۰، سه بار به عنوان محبوب‌ترین ستارۀ زن سینمای انگلستان انتخاب شد. به‌یادماندنی‌ترین نقش‌هایش، «ملکه ویکتوریا» (در فیلم‌های ''ویکتوریای کبیر''<ref>''Victoria the Great''</ref> و ''شصت سال باشکوه''<ref>''Sixty Glorious Years''</ref>)، «ادیت کاول» (در پرستار ادیت کاول<ref>''Nurse Edith Cavell''</ref>) و « فلورانس نایتینگل » (در ''خانمی با چراغ''<ref>''The Lady with a Lamp''</ref>) بود. نیگل هم‌زمان با سینما، فعالیت پرباری نیز در تئاتر داشت؛ از جمله با نمایش ''روز باشکوه''<ref>''The Glorious Days''</ref> طی سال‌های 1953 و 1954 با 476 اجرا و با شرکت در 2202 اجرای نمایش موزیکال دختر چارلی<ref>''Charlie Girl''</ref> (۱۹۶۵ - ۱۹۷۱) که برای این نمایش اخیر رکورددار به شمار می‌آید. در زادروزش در سال ۱۹۶۹ «نشان امپراتوری بریتانیا<ref>Most Excellent Order of the British Empire</ref>» به او اعطا شد.

تنها همسر نیگل، ویلکاکس (از ۱۹۴۳ تا زمان مرگ ویلکاکس در ۱۹۷۷) بود و آنا پس از ازدواج با ویلکاکس، جز چند فیلم معدود، به طور کامل در فیلم‌های همسرش بازی کرد. آنا نیگل خاطراتش را در کتاب ''همیشه فردایی هست''<ref>''There's Always Tomorrow'' </ref> ( ۱۹۷۴ ) نوشته است. وی که طی سال‌های آخر زندگی‌اش به بیماری پارکینسون مبتلا شده بود، در نهایت براثر سرطان سینه درگذشت.

گزیدۀ آثار سینمایی