الگار، ادوارد (۱۸۵۷ـ۱۹۴۳): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
</ref> (۱۹۰۰)، برمبنای نوشته‌ای از عالِم الهی جان هنری نیومن<ref>John Henry Newman | </ref> (۱۹۰۰)، برمبنای نوشته‌ای از عالِم الهی جان هنری نیومن<ref>John Henry Newman | ||
</ref>، بااین‌که ابتدا در بریتانیا محبوبیتی به‌دست نیاورد، در ۱۹۰۲ در دوسلدورف<ref> Düsseldorf | </ref>، بااین‌که ابتدا در بریتانیا محبوبیتی به‌دست نیاورد، در ۱۹۰۲ در دوسلدورف<ref> Düsseldorf | ||
</ref>، آلمان، با استقبال خوبی مواجه شد و توجه همگان را به آثار قبلی آهنگ‌ساز جلب کرد، ازجمله ''مارش‌های عظمت و موقعیت''<ref>''Pomp and Circumstance'' </ref> (۱۹۰۱)؛ [[ | </ref>، آلمان، با استقبال خوبی مواجه شد و توجه همگان را به آثار قبلی آهنگ‌ساز جلب کرد، ازجمله ''مارش‌های عظمت و موقعیت''<ref>''Pomp and Circumstance'' </ref> (۱۹۰۱)؛ [[واریاسیون های انیگما|واریاسیون‌های اِنیگما]]<ref>''Marches Enigma'' </ref>''[[واریاسون های انیگما|]]''ی او (۱۸۹۹) برایش شهرت جاودان به‌همراه آورد. الگار فرزند یک دلال آثار موسیقی بود که در مقام ارگ‌نواز در کلیسای کاتولیک رومی سنت جورج<ref>''Variations St George’s Roman Catholic'' </ref> نیز کار می‌کرد. الگار خودآموخته آهنگ‌سازی بود، و در ۱۲سالگی برای یک نمایش کوچک خانگی به نام ''عصای جوانی''<ref>''The Wand of Youth'' </ref> موسیقی ساخت. در ۱۵سالگی او را برای کار به یک دفتر اسناد رسمی فرستادند، هرچند خود ترجیح می‌داد در مغازۀ پدرش شاگردی کند. از ۱۶سالگی به تدریس در محل زندگی خود پرداخت و در یک کویینتت بادی، نوازندۀ فاگوت شد. آثار اِلگار در بسیاری از جشنواره‌های داخل و خارج کشور به‌‌اجرا درآمدند و جشنوارۀ اِلگار در کاوِنت گاردن تیاتر<ref>Covent Garden Theatre </ref> لندن در ۱۹۰۴ افزایش شهرت او را به‌همراه داشت و در همان سال عنوان سِر دریافت کرد. در سال‌های ۱۹۰۵ـ۱۹۰۶ استاد موسیقی در دانشگاه بیرمنگام<ref>Birmingham University</ref> بود. پس از مرگ، یک سمفونی ناتمام (سمفونی سوم) و اپرایی به‌نام''بانوی اسپانیایی''<ref>''The Spanish Lady''</ref> از او به‌جا ماند. | ||
| | ||
نسخهٔ ۲۲ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۱:۱۶
اِلگار، اِدوارد (۱۸۵۷ـ۱۹۴۳)(Elgar, Edward)
آهنگ‌ساز انگلیسی. اوراتوریوی معروف او، رؤیای گِرونتیوس[۱] (۱۹۰۰)، برمبنای نوشته‌ای از عالِم الهی جان هنری نیومن[۲]، بااین‌که ابتدا در بریتانیا محبوبیتی به‌دست نیاورد، در ۱۹۰۲ در دوسلدورف[۳]، آلمان، با استقبال خوبی مواجه شد و توجه همگان را به آثار قبلی آهنگ‌ساز جلب کرد، ازجمله مارش‌های عظمت و موقعیت[۴] (۱۹۰۱)؛ واریاسیون‌های اِنیگما[۵]ی او (۱۸۹۹) برایش شهرت جاودان به‌همراه آورد. الگار فرزند یک دلال آثار موسیقی بود که در مقام ارگ‌نواز در کلیسای کاتولیک رومی سنت جورج[۶] نیز کار می‌کرد. الگار خودآموخته آهنگ‌سازی بود، و در ۱۲سالگی برای یک نمایش کوچک خانگی به نام عصای جوانی[۷] موسیقی ساخت. در ۱۵سالگی او را برای کار به یک دفتر اسناد رسمی فرستادند، هرچند خود ترجیح می‌داد در مغازۀ پدرش شاگردی کند. از ۱۶سالگی به تدریس در محل زندگی خود پرداخت و در یک کویینتت بادی، نوازندۀ فاگوت شد. آثار اِلگار در بسیاری از جشنواره‌های داخل و خارج کشور به‌‌اجرا درآمدند و جشنوارۀ اِلگار در کاوِنت گاردن تیاتر[۸] لندن در ۱۹۰۴ افزایش شهرت او را به‌همراه داشت و در همان سال عنوان سِر دریافت کرد. در سال‌های ۱۹۰۵ـ۱۹۰۶ استاد موسیقی در دانشگاه بیرمنگام[۹] بود. پس از مرگ، یک سمفونی ناتمام (سمفونی سوم) و اپرایی به‌نام‌بانوی اسپانیایی[۱۰] از او به‌جا ماند.