میرزا مسیحا فسایی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
میرزا مسیحا فسایی ( - 1127ق) | میرزا مسیحا فسایی ( - 1127ق) | ||
عالم دینی شیعی و ادیب ایرانی. با وجود شهرت به اجتهاد در فقه شیعی و علوم دینی، دارای طبع شعر نیز بود. در فارسی «معنی» و در عربی «مسیح» تخلص می‌کرد. | عالم دینی شیعی و ادیب ایرانی. با وجود شهرت به اجتهاد در فقه شیعی و علوم دینی، دارای طبع شعر نیز بود. در فارسی «معنی» و در عربی «مسیح» تخلص می‌کرد. مسيحا از علمای دورۀ شاه سليمان و سلطان حسين صفوی بوده است. | ||
نام وی محمد مسیح بن اسماعیل فسایی و مشهور به آخوند مسیحا و میرزا مسیحا فسایی بوده است. با این که همۀ اقوام و پدرانش از اشراف و بزرگان فسا و صاحب مشاغل دیوانی بودند، اما او در ابتدای جوانی زادگاهش را ترک کرد و در شیراز نزد آقا حسین خوانساری به تحصیل علوم دینی پرداخت، تا که موفق به دریافت درجۀ اجتهاد شد. سال‌ها در مقام شیخ‌الاسلامی و امام جماعت فارس بود تا که در سنین بالا در قریۀ فدشکویه (از روستاهای فسا) درگذشت. از وی جز دیوان اشعار، رسالات متعددی در حوزۀ علوم دینی و چند منظومه باقی مانده است. | نام وی محمد مسیح بن اسماعیل فسایی و مشهور به آخوند مسیحا و میرزا مسیحا فسایی بوده است. با این که همۀ اقوام و پدرانش از اشراف و بزرگان فسا و صاحب مشاغل دیوانی بودند، اما او در ابتدای جوانی زادگاهش را ترک کرد و در شیراز نزد آقا حسین خوانساری به تحصیل علوم دینی پرداخت، تا که موفق به دریافت درجۀ اجتهاد شد. سال‌ها در مقام شیخ‌الاسلامی و امام جماعت فارس بود تا که در سنین بالا در قریۀ فدشکویه (از روستاهای فسا) درگذشت. از وی جز دیوان اشعار، رسالات متعددی در حوزۀ علوم دینی و چند منظومه باقی مانده است. | ||
نسخهٔ ۲۴ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۰۶
میرزا مسیحا فسایی ( - 1127ق)
عالم دینی شیعی و ادیب ایرانی. با وجود شهرت به اجتهاد در فقه شیعی و علوم دینی، دارای طبع شعر نیز بود. در فارسی «معنی» و در عربی «مسیح» تخلص می‌کرد. مسيحا از علمای دورۀ شاه سليمان و سلطان حسين صفوی بوده است.
نام وی محمد مسیح بن اسماعیل فسایی و مشهور به آخوند مسیحا و میرزا مسیحا فسایی بوده است. با این که همۀ اقوام و پدرانش از اشراف و بزرگان فسا و صاحب مشاغل دیوانی بودند، اما او در ابتدای جوانی زادگاهش را ترک کرد و در شیراز نزد آقا حسین خوانساری به تحصیل علوم دینی پرداخت، تا که موفق به دریافت درجۀ اجتهاد شد. سال‌ها در مقام شیخ‌الاسلامی و امام جماعت فارس بود تا که در سنین بالا در قریۀ فدشکویه (از روستاهای فسا) درگذشت. از وی جز دیوان اشعار، رسالات متعددی در حوزۀ علوم دینی و چند منظومه باقی مانده است.
برخی از آثار
- تحفۀ سلیمانیه: ترجمۀ ارشاد شیخ مفید. سال 1303ق به صورت سنگی در تهران چاپ شده است.
- قصیدة الطنانة: شعر عربی در مدح حضرت علی
- سفینه
- حلیة الآداب و حلبة الکتاب
- قصر و اتمام نماز
- دیوان اشعار فارسی و عربی
- اثبات واجب و توحید