کلیمت، گوستاف (۱۸۶۲ـ۱۹۱۸): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
نقاش اتریشی. از ''یوگِنت‌اشتیل''<ref>Jugendstil | نقاش اتریشی. از ''یوگِنت‌اشتیل''<ref>Jugendstil | ||
</ref>(آرنوو<ref>art nouveau </ref>) تأثیر گرفت و در ۱۸۹۷ از مؤسسان گروه انشعاب وین<ref>Vienna Sezession</ref> بود. نقاشی‌هایش اغلب شهوت‌برانگیزند، و جلوۀ مرصّعی همانند موزائیک<ref> Mosaic </ref> دارند، ازجمله تابلوی ''بوسه''<ref>''The Kiss''</ref> (۱۹۰۹، موزۀ هنرهای زیبای استراسبورگ<ref> Musée des Beaux-Arts, Strasbourg</ref>). در میان تک‌چهره‌های بسیاری که کشید، ''یودیت اول''<ref> ''Judith I ''</ref> (۱۹۰۱، نگارخانۀ اتریش<ref>Osterreichische Galerie</ref>، وین<ref> Vienna</ref>) درخور ذکر است. فرم‌های آکادمیکی که در انبوه عناصر تزیینیِ تکرار‌شونده پنهان شده‌اند، مشخصۀ نقاشی‌ها و دیگر آثار تزیینی اوست (ازجمله موزائیک‌هایی که برای کاخ استوکله<ref> Palais Stoclet </ref> در بروکسل اجرا کرد). بخش‌های تزیینی و زمینه‌های طلایی آثارش از موزائیک‌های بیزانسی<ref>Byzantine </ref> مایه می‌گیرند، حال آن که تصاویرش از زنان، به‌صورت موجوداتی اغواگر و خطرناک، واجد ویژگی شاخص دورۀ انحطاطِ<ref>decadence </ref> آخر قرن نوزده‌اند. برخی از آثارش عبارت‌اند از تخته‌نگارۀ<ref> ''Panel ''</ref> ''حقوق''<ref>''Jurisprudence''</ref> (۱۹۰۳ـ۱۹۰۷، که در ۱۹۴۵ ازبین رفت)، و زن آرمانیِ او با نام ''پالاس آتنه''<ref> ''Pallas Athene''</ref>. اثر دیگری از کلیمت با نام ''تصویر یک زن''<ref> ''Portrait of a Lady ''</ref> در فوریۀ ۱۹۹۷ از نگارخانه‌ای در پیاچنتسا<ref>Piazza</ref>ی ایتالیا ربوده شد؛ این سرقت هنگامی رخ داد که آثار ذی‌قیمت نگارخانه‌ای را برای برگزاری نمایشگاهی در ماه مارس جا‌به‌جا می‌کردند. | </ref>([[آر نوو|آرنوو]]<ref>art nouveau </ref>) تأثیر گرفت و در ۱۸۹۷ از مؤسسان گروه انشعاب وین<ref>Vienna Sezession</ref> بود. نقاشی‌هایش اغلب شهوت‌برانگیزند، و جلوۀ مرصّعی همانند موزائیک<ref> Mosaic </ref> دارند، ازجمله تابلوی ''بوسه''<ref>''The Kiss''</ref> (۱۹۰۹، موزۀ هنرهای زیبای استراسبورگ<ref> Musée des Beaux-Arts, Strasbourg</ref>). در میان تک‌چهره‌های بسیاری که کشید، ''یودیت اول''<ref> ''Judith I ''</ref> (۱۹۰۱، نگارخانۀ اتریش<ref>Osterreichische Galerie</ref>، وین<ref> Vienna</ref>) درخور ذکر است. فرم‌های آکادمیکی که در انبوه عناصر تزیینیِ تکرار‌شونده پنهان شده‌اند، مشخصۀ نقاشی‌ها و دیگر آثار تزیینی اوست (ازجمله موزائیک‌هایی که برای کاخ استوکله<ref> Palais Stoclet </ref> در بروکسل اجرا کرد). بخش‌های تزیینی و زمینه‌های طلایی آثارش از موزائیک‌های بیزانسی<ref>Byzantine </ref> مایه می‌گیرند، حال آن که تصاویرش از زنان، به‌صورت موجوداتی اغواگر و خطرناک، واجد ویژگی شاخص دورۀ انحطاطِ<ref>decadence </ref> آخر قرن نوزده‌اند. | ||
برخی از آثارش عبارت‌اند از تخته‌نگارۀ<ref> ''Panel ''</ref> ''حقوق''<ref>''Jurisprudence''</ref> (۱۹۰۳ـ۱۹۰۷، که در ۱۹۴۵ ازبین رفت)، و زن آرمانیِ او با نام ''پالاس آتنه''<ref> ''Pallas Athene''</ref>. اثر دیگری از کلیمت با نام ''تصویر یک زن''<ref> ''Portrait of a Lady ''</ref> در فوریۀ ۱۹۹۷ از نگارخانه‌ای در پیاچنتسا<ref>Piazza</ref>ی ایتالیا ربوده شد؛ این سرقت هنگامی رخ داد که آثار ذی‌قیمت نگارخانه‌ای را برای برگزاری نمایشگاهی در ماه مارس جا‌به‌جا می‌کردند. | |||
[[پرونده:35279900-2.jpg|بندانگشتی|گوستاف کلیمت]] | [[پرونده:35279900-2.jpg|بندانگشتی|گوستاف کلیمت]] | ||
[[پرونده:35279900-3.jpg|بندانگشتی|بوسه اثر کلیمت]] | [[پرونده:35279900-3.jpg|بندانگشتی|بوسه اثر کلیمت]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۳۵
| گوسْتاف کلیمْت Gustav Klimt | |
|---|---|
| زادروز |
1862م |
| درگذشت | 1918م |
| ملیت | اتریشی |
| شغل و تخصص اصلی | نقاش |
| سبک | آرنوو |
| آثار | بوسه (1909، موزۀ هنرهای زیبای استراسبورگ) |
| گروه مقاله | نگارگری و مجسمه‌سازی جهان |
کلیمْت، گوسْتاف (۱۸۶۲ـ۱۹۱۸)(Klimt, Gustav)
نقاش اتریشی. از یوگِنت‌اشتیل[۱](آرنوو[۲]) تأثیر گرفت و در ۱۸۹۷ از مؤسسان گروه انشعاب وین[۳] بود. نقاشی‌هایش اغلب شهوت‌برانگیزند، و جلوۀ مرصّعی همانند موزائیک[۴] دارند، ازجمله تابلوی بوسه[۵] (۱۹۰۹، موزۀ هنرهای زیبای استراسبورگ[۶]). در میان تک‌چهره‌های بسیاری که کشید، یودیت اول[۷] (۱۹۰۱، نگارخانۀ اتریش[۸]، وین[۹]) درخور ذکر است. فرم‌های آکادمیکی که در انبوه عناصر تزیینیِ تکرار‌شونده پنهان شده‌اند، مشخصۀ نقاشی‌ها و دیگر آثار تزیینی اوست (ازجمله موزائیک‌هایی که برای کاخ استوکله[۱۰] در بروکسل اجرا کرد). بخش‌های تزیینی و زمینه‌های طلایی آثارش از موزائیک‌های بیزانسی[۱۱] مایه می‌گیرند، حال آن که تصاویرش از زنان، به‌صورت موجوداتی اغواگر و خطرناک، واجد ویژگی شاخص دورۀ انحطاطِ[۱۲] آخر قرن نوزده‌اند.
برخی از آثارش عبارت‌اند از تخته‌نگارۀ[۱۳] حقوق[۱۴] (۱۹۰۳ـ۱۹۰۷، که در ۱۹۴۵ ازبین رفت)، و زن آرمانیِ او با نام پالاس آتنه[۱۵]. اثر دیگری از کلیمت با نام تصویر یک زن[۱۶] در فوریۀ ۱۹۹۷ از نگارخانه‌ای در پیاچنتسا[۱۷]ی ایتالیا ربوده شد؛ این سرقت هنگامی رخ داد که آثار ذی‌قیمت نگارخانه‌ای را برای برگزاری نمایشگاهی در ماه مارس جا‌به‌جا می‌کردند.
