دوروتی لامور: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
(نام اصلی: مری لتا دوروتی اسلیتن<ref>Mary Leta Dorothy Slaton</ref>) بازیگر و خوانندۀ امریکایی. تحصیلاتش را در «کالج تجارت» اسپنسر<ref>Spencer </ref> (در ایالت ویرجینیای غربی) به پایان برد. در سال ۱۹۳۰، در نمایش [[ودویل]] روی صحنه رفت، سپس مدتی روی صحنه و در رادیو خوانندۀ برنامه‌های نمایشی بود. در میانۀ دهه ۱۹۳۰ وارد سینما شد و از اوائل دهۀ بعد با سری فیلم‌های «جادۀ...» به شهرت رسید. لامور به جز این فیلم‌ها چندان مورد توجه قرار نگرفت. در سال ۱۹۵۸ با نمایش ''آه کاپیتان''، برای نخستین بار، در [[برادوی]] روی صحنه رفت. در تلویزیون نیز فعالیت داشت. همسر نخستش، هربی کی<ref>Herbie Kay</ref> (۱۹۳۵- ۱۹۳۹)، رهبر گروه موسیقی بود. لامور زندگینامه‌اش را در کتابی با نام ''طرف من در جاده''<ref>''My Side of the Road''</ref> (۱۹۸۰) نوشته است. | (نام اصلی: مری لتا دوروتی اسلیتن<ref>Mary Leta Dorothy Slaton</ref>) بازیگر و خوانندۀ امریکایی. تحصیلاتش را در «کالج تجارت» اسپنسر<ref>Spencer </ref> (در ایالت ویرجینیای غربی) به پایان برد. در سال ۱۹۳۰، در نمایش [[ودویل]] روی صحنه رفت، سپس مدتی روی صحنه و در رادیو خوانندۀ برنامه‌های نمایشی بود. در میانۀ دهه ۱۹۳۰ وارد سینما شد و از اوائل دهۀ بعد با سری فیلم‌های «جادۀ...» به شهرت رسید. لامور به جز این فیلم‌ها چندان مورد توجه قرار نگرفت. در سال ۱۹۵۸ با نمایش ''آه کاپیتان''، برای نخستین بار، در [[برادوی]] روی صحنه رفت. در تلویزیون نیز فعالیت داشت. همسر نخستش، هربی کی<ref>Herbie Kay</ref> (۱۹۳۵- ۱۹۳۹)، رهبر گروه موسیقی بود. لامور زندگینامه‌اش را در کتابی با نام ''طرف من در جاده''<ref>''My Side of the Road''</ref> (۱۹۸۰) نوشته است. | ||
لامور با پوشیدن لباس لنگی (لباس مردم مالزی و اندونزی) در ''شاهزاده خانم جنگل'' به شهرت رسید و این لباس جزء لاینفک شخصیت سینمایی او شد. در ۱۹۴۰ با سری فیلم‌های جادۀ... کنار [[باب هوپ]] و [[بینگ کرازبی (۱۹۰۴ـ۱۹۷۷)|بینگ کرازبی]]، در زمرۀ پول‌سازترین بازیگران زن هالیوودی درآمد. اما بازیگر پرقدرتی نبود و در نقش‌هایی به جز این کمدی‌ها، حضوری پررنگ نداشت. اساساً بازیگری بود که می‌بایست کنار ستارگان بزرگ قرار گیرد، تا به واسطۀ آنان حضورش درک و حس شود. به همین دلیل، با وجود ملاحت انکارناپذیر، هرگز نتوانست مثل دیگر ستارگان زن به تنهایی بار بازیگری فیلمی را به دوش کشد. البته گاه بزرگانی مثل [[فورد، جان (۱۸۷۵ـ۱۹۷۳)|جان فورد]] یا هنری هاتاوی<ref>Henry Hathaway</ref> در فیلم‌های ''گردباد'' و ''جانی آپولو'' توانستند از او بازی‌های درخور توجهی بگیرند. با این‌حال، لامور در کل بیش‌تر آوازه‌خوان بود تا بازیگر. اما هرچه که بود، جایگزینی جوآن کالینز<ref><bdi>Joan Collins</bdi></ref> در نقش بازیگر زن در آخرین فیلم جاده‌ای هوپ - کرازبی، جادۀ هنگ کنگ (نورمن پاناما<ref>Norman Panama</ref>- ۱۹۶۲)، هرگز طنز و انبساطی را که لامور با خود به این فیلم‌ها می‌آورد، منتقل نکرد. | |||
---- | ---- | ||
نسخهٔ ۱۱ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۰۶:۳۷
دوروتی لامور (لوئیزیانا ۱۰ دسامبر ۱۹۱۴ – کالیفرنیا ۲۲ سپتامبر ۱۹۹۶م) (Dorothy Lamour)
(نام اصلی: مری لتا دوروتی اسلیتن[۱]) بازیگر و خوانندۀ امریکایی. تحصیلاتش را در «کالج تجارت» اسپنسر[۲] (در ایالت ویرجینیای غربی) به پایان برد. در سال ۱۹۳۰، در نمایش ودویل روی صحنه رفت، سپس مدتی روی صحنه و در رادیو خوانندۀ برنامه‌های نمایشی بود. در میانۀ دهه ۱۹۳۰ وارد سینما شد و از اوائل دهۀ بعد با سری فیلم‌های «جادۀ...» به شهرت رسید. لامور به جز این فیلم‌ها چندان مورد توجه قرار نگرفت. در سال ۱۹۵۸ با نمایش آه کاپیتان، برای نخستین بار، در برادوی روی صحنه رفت. در تلویزیون نیز فعالیت داشت. همسر نخستش، هربی کی[۳] (۱۹۳۵- ۱۹۳۹)، رهبر گروه موسیقی بود. لامور زندگینامه‌اش را در کتابی با نام طرف من در جاده[۴] (۱۹۸۰) نوشته است.
لامور با پوشیدن لباس لنگی (لباس مردم مالزی و اندونزی) در شاهزاده خانم جنگل به شهرت رسید و این لباس جزء لاینفک شخصیت سینمایی او شد. در ۱۹۴۰ با سری فیلم‌های جادۀ... کنار باب هوپ و بینگ کرازبی، در زمرۀ پول‌سازترین بازیگران زن هالیوودی درآمد. اما بازیگر پرقدرتی نبود و در نقش‌هایی به جز این کمدی‌ها، حضوری پررنگ نداشت. اساساً بازیگری بود که می‌بایست کنار ستارگان بزرگ قرار گیرد، تا به واسطۀ آنان حضورش درک و حس شود. به همین دلیل، با وجود ملاحت انکارناپذیر، هرگز نتوانست مثل دیگر ستارگان زن به تنهایی بار بازیگری فیلمی را به دوش کشد. البته گاه بزرگانی مثل جان فورد یا هنری هاتاوی[۵] در فیلم‌های گردباد و جانی آپولو توانستند از او بازی‌های درخور توجهی بگیرند. با این‌حال، لامور در کل بیش‌تر آوازه‌خوان بود تا بازیگر. اما هرچه که بود، جایگزینی جوآن کالینز[۶] در نقش بازیگر زن در آخرین فیلم جاده‌ای هوپ - کرازبی، جادۀ هنگ کنگ (نورمن پاناما[۷]- ۱۹۶۲)، هرگز طنز و انبساطی را که لامور با خود به این فیلم‌ها می‌آورد، منتقل نکرد.