تیودوریک کبیر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
تئودوریک کبیر (ح ۴۵۵ـ۵۲۶م)(Theodoric the Great)<br> | |||
[[پرونده: 14315700.jpg | بندانگشتی| | [[پرونده: 14315700.jpg | بندانگشتی|تئودوريک کبير]]<p>پادشاه اوستروگوت‌ها<ref>Ostrogoths</ref> (۴۷۱ـ۵۲۶م). در رأس سپاهی، از جبهۀ دانوب در امپراتوری روم عازم فتح ایتالیا شد و در آنجا مملکتی آرام و مرفه را بنیاد نهاد. در اواخر سلطنتش حاکمی خیرخواه بود، اما برای کسب قدرت بی‌رحمانه عمل کرد. جانشین قدرتمندی نداشت و مملکتش سرانجام به تصرف یوستی‌نیانوس<ref>Justinian </ref>، امپراتوری بیزانس<ref>Byzantine Empire </ref>، درآمد. هنگامی‌که بر جای پدرش، تئودمیر<ref>Theodemir </ref>، تکیه زد اوستروگوت‌ها به دو دستۀ رقیب تقسیم شده، بر سر امپراتوری روم شرقی<ref>Eastern Roman Empire </ref> با یکدیگر می‌جنگیدند. اما تئودوریک با کشتن رقیبش در ۴۸۱م به مناقشات خاتمه داد. امپراتور زنون<ref>Zeno </ref>، که می‌خواست امپراتوری شرقی را از شر اوستروگوت‌ها خلاص کند، پس از اعطای رتبه پاتریسین<ref>patrician </ref> به او، وی را به جنگ با ایتالیا فرستاد. تئودوریک همۀ قومش را از راه کوه‌های آلپ<ref>Alps </ref> به سمت ایتالیا برد و در آنجا با سپاه اودوآکر<ref>Odoacer </ref>، که متشکل بود از مزدوران ژرمنی<ref>Germanic</ref> خدمتگزار روم<ref>feoderati </ref> که از ۴۷۶م بر ایتالیا حکم می‌راندند جنگید. تئودوریک با وجود پیروزی‌های اولیه در نبردهای سونتیوس<ref>Sontius </ref> و ورونا<ref>Verona </ref> در ۴۸۹م، در ۴۹۰م در فائنتسا<ref>Faenza </ref> شکست خورد. اما بالاخره با کمک ویزیگوت‌ها<ref>Visigoths </ref> و بورگوینی‌ها<ref>Burgundians </ref>، سپاه اودوآکر را در ۴۹۰م در کنار رود آدا<ref>Adda </ref> در هم کوبید. اودوآکر تا دو سال دیگر هم راونا<ref>Ravenna</ref> را در اختیار داشت تا اینکه در ۴۹۳م بر اثر محاصرۀ دریایی و وعدۀ تئودوریک مبنی بر سهیم کردن او در قدرت، حاضر به صلح شد. اما تئودوریک خلف وعده کرد و با کشتن اودوآکر و قتل‌عام سربازانش، حاکم بلامنازع ایتالیا گردید. سپس در راونا خود را شاه اوستروگوت‌ها و نمایندۀ امپراتور در ایتالیا خواند. تئودوریک در دوران حکومتش با گسترش مرزهای قلمرواش بر کل ایتالیا و بخش اعظم نوریکوم<ref>Noricum </ref>، دالماسی<ref>Dalmatia</ref> و پانونیا<ref>Pannonia</ref> (تقریباً مطابق با جنوب باواریا، غرب اتریش، اسلوونی و کروآسی) سلطه یافت. پس از شکست ویزیگوت‌ها از فرانک‌ها<ref>Franks</ref> و مرگ پادشاهشان آلاریک دوم (داماد تئودوریک)، در وویه<ref>Vouillé</ref> در ۵۰۷م، آمالاریک<ref>Amalaric</ref>، نوۀ تئودوریک، پادشاه ویزیگوت‌ها شد و درنتیجه اسپانیا و پرووانس<ref>Provence</ref> نیز عملاً زیر سلطۀ تئودوریک رفت.</p><!--14315700--> | ||
[[رده:تاریخ جهان]] | [[رده:تاریخ جهان]] | ||
[[رده:امپراتوری روم و بیزانس]] | [[رده:امپراتوری روم و بیزانس]] | ||
نسخهٔ ۲۰ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۵۴
تئودوریک کبیر (ح ۴۵۵ـ۵۲۶م)(Theodoric the Great)
پادشاه اوستروگوت‌ها[۱] (۴۷۱ـ۵۲۶م). در رأس سپاهی، از جبهۀ دانوب در امپراتوری روم عازم فتح ایتالیا شد و در آنجا مملکتی آرام و مرفه را بنیاد نهاد. در اواخر سلطنتش حاکمی خیرخواه بود، اما برای کسب قدرت بی‌رحمانه عمل کرد. جانشین قدرتمندی نداشت و مملکتش سرانجام به تصرف یوستی‌نیانوس[۲]، امپراتوری بیزانس[۳]، درآمد. هنگامی‌که بر جای پدرش، تئودمیر[۴]، تکیه زد اوستروگوت‌ها به دو دستۀ رقیب تقسیم شده، بر سر امپراتوری روم شرقی[۵] با یکدیگر می‌جنگیدند. اما تئودوریک با کشتن رقیبش در ۴۸۱م به مناقشات خاتمه داد. امپراتور زنون[۶]، که می‌خواست امپراتوری شرقی را از شر اوستروگوت‌ها خلاص کند، پس از اعطای رتبه پاتریسین[۷] به او، وی را به جنگ با ایتالیا فرستاد. تئودوریک همۀ قومش را از راه کوه‌های آلپ[۸] به سمت ایتالیا برد و در آنجا با سپاه اودوآکر[۹]، که متشکل بود از مزدوران ژرمنی[۱۰] خدمتگزار روم[۱۱] که از ۴۷۶م بر ایتالیا حکم می‌راندند جنگید. تئودوریک با وجود پیروزی‌های اولیه در نبردهای سونتیوس[۱۲] و ورونا[۱۳] در ۴۸۹م، در ۴۹۰م در فائنتسا[۱۴] شکست خورد. اما بالاخره با کمک ویزیگوت‌ها[۱۵] و بورگوینی‌ها[۱۶]، سپاه اودوآکر را در ۴۹۰م در کنار رود آدا[۱۷] در هم کوبید. اودوآکر تا دو سال دیگر هم راونا[۱۸] را در اختیار داشت تا اینکه در ۴۹۳م بر اثر محاصرۀ دریایی و وعدۀ تئودوریک مبنی بر سهیم کردن او در قدرت، حاضر به صلح شد. اما تئودوریک خلف وعده کرد و با کشتن اودوآکر و قتل‌عام سربازانش، حاکم بلامنازع ایتالیا گردید. سپس در راونا خود را شاه اوستروگوت‌ها و نمایندۀ امپراتور در ایتالیا خواند. تئودوریک در دوران حکومتش با گسترش مرزهای قلمرواش بر کل ایتالیا و بخش اعظم نوریکوم[۱۹]، دالماسی[۲۰] و پانونیا[۲۱] (تقریباً مطابق با جنوب باواریا، غرب اتریش، اسلوونی و کروآسی) سلطه یافت. پس از شکست ویزیگوت‌ها از فرانک‌ها[۲۲] و مرگ پادشاهشان آلاریک دوم (داماد تئودوریک)، در وویه[۲۳] در ۵۰۷م، آمالاریک[۲۴]، نوۀ تئودوریک، پادشاه ویزیگوت‌ها شد و درنتیجه اسپانیا و پرووانس[۲۵] نیز عملاً زیر سلطۀ تئودوریک رفت.