آنا نیگل: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:2042165242.jpg|جایگزین=آنا نیگل|بندانگشتی|آنا نیگل]] | {{جعبه زندگینامه | ||
آنا نیگل (20 اکتبر 1904- 3 ژوئن 1986م) | |عنوان =آنا نیگل | ||
|نام =Anna Neagle | |||
|نام دیگر= | |||
|نام اصلی= | |||
|نام مستعار= | |||
|لقب= | |||
|زادروز=20 اکتبر 1904م | |||
|تاریخ مرگ=3 ژوئن 1986م | |||
|دوره زندگی= | |||
|ملیت=انگلیسی | |||
|محل زندگی= | |||
|تحصیلات و محل تحصیل= | |||
| شغل و تخصص اصلی =بازیگر | |||
|شغل و تخصص های دیگر= | |||
|سبک = | |||
|مکتب = | |||
|سمت = | |||
|جوایز و افتخارات =نشان امپراتوری بریتانیا (1969) | |||
|آثار =ویکتوریای کبیر؛ شصت سال باشکوه؛ پرستار ادیت کاول؛ سانی؛ | |||
قناری زرد؛ من در میدان گراسونور زندگی می‌کنم؛ بهار در پارک لین؛ بانویی با چراغ | |||
|خویشاوندان سرشناس = | |||
|گروه مقاله =سینما | |||
|دوره = | |||
|فعالیت های مهم = | |||
|رشته = | |||
|پست تخصصی = | |||
|باشگاه = | |||
}}[[پرونده:2042165242.jpg|جایگزین=آنا نیگل|بندانگشتی|آنا نیگل]] | |||
آنا نیگل (20 اکتبر 1904- 3 ژوئن 1986م) (Anna Neagle) | |||
(نام اصلی: فلورنس مارجری رابرتسون<ref>Florence Marjorie Robertson</ref>) بازیگر انگلیسی سینما و تئاتر. از ستارگان سینمای انگلیس از میانه‌های دهۀ 1930 تا اواخر دهۀ 1950م و همچنین از بازیگران شاخص تئاتر آن کشور در طی آن دوره و دو دهۀ بعد بود. نیگل طی [[جنگ جهانی دوم]] نیز در چند فیلم آمریکایی جلوی دوربین رفت. | (نام اصلی: فلورنس مارجری رابرتسون<ref>Florence Marjorie Robertson</ref>) بازیگر انگلیسی سینما و تئاتر. از ستارگان سینمای انگلیس از میانه‌های دهۀ 1930 تا اواخر دهۀ 1950م و همچنین از بازیگران شاخص تئاتر آن کشور در طی آن دوره و دو دهۀ بعد بود. نیگل طی [[جنگ جهانی دوم]] نیز در چند فیلم آمریکایی جلوی دوربین رفت. | ||
| خط ۶: | خط ۳۴: | ||
از چهارده سالگی، به عنوان رقصنده، روی صحنه می‌رفت. خیلی زود در موزیکال‌های تئاتر وست اند<ref>West End theatre</ref> به شهرت رسید. توسط هربرت ویلکاکس<ref>Herbert Wilcox</ref> (کارگردان و تهیه‌کننده) کشف شد و به شهرت رسید. ابتدا در کمدی‌های موزیکال، سپس تاریخی و سرانجام [[رمانس|رمانس]]<nowiki/>های سبک ظاهر شد. نزدیک به دو دهه (از سال 1936 تا 1952) نزد تماشاگران انگلیسی محبوبیت داشت و طی دهۀ ۱۹۴۰، سه بار به عنوان محبوب‌ترین ستارۀ زن سینمای انگلستان انتخاب شد. به‌یادماندنی‌ترین نقش‌هایش، «ملکه ویکتوریا» (در فیلم‌های ''ویکتوریای کبیر''<ref>''Victoria the Great''</ref> و ''شصت سال باشکوه''<ref>''Sixty Glorious Years''</ref>)، «ادیت کاول» (در ''پرستار ادیت کاول''<ref>''Nurse Edith Cavell''</ref>) و « فلورانس نایتینگل » (در ''خانمی با چراغ''<ref>''The Lady with a Lamp''</ref>) بود. نیگل هم‌زمان با سینما، فعالیت پرباری نیز در تئاتر داشت؛ از جمله با نمایش ''روز باشکوه''<ref>''The Glorious Days''</ref> طی سال‌های 1953 و 1954 با 476 اجرا و با شرکت در 2202 اجرای نمایش موزیکال دختر چارلی<ref>''Charlie Girl''</ref> (۱۹۶۵ - ۱۹۷۱) که برای این نمایش اخیر رکورددار به شمار می‌آید. در زادروزش در سال ۱۹۶۹ «نشان امپراتوری بریتانیا<ref>Most Excellent Order of the British Empire</ref>» به او اعطا شد. | از چهارده سالگی، به عنوان رقصنده، روی صحنه می‌رفت. خیلی زود در موزیکال‌های تئاتر وست اند<ref>West End theatre</ref> به شهرت رسید. توسط هربرت ویلکاکس<ref>Herbert Wilcox</ref> (کارگردان و تهیه‌کننده) کشف شد و به شهرت رسید. ابتدا در کمدی‌های موزیکال، سپس تاریخی و سرانجام [[رمانس|رمانس]]<nowiki/>های سبک ظاهر شد. نزدیک به دو دهه (از سال 1936 تا 1952) نزد تماشاگران انگلیسی محبوبیت داشت و طی دهۀ ۱۹۴۰، سه بار به عنوان محبوب‌ترین ستارۀ زن سینمای انگلستان انتخاب شد. به‌یادماندنی‌ترین نقش‌هایش، «ملکه ویکتوریا» (در فیلم‌های ''ویکتوریای کبیر''<ref>''Victoria the Great''</ref> و ''شصت سال باشکوه''<ref>''Sixty Glorious Years''</ref>)، «ادیت کاول» (در ''پرستار ادیت کاول''<ref>''Nurse Edith Cavell''</ref>) و « فلورانس نایتینگل » (در ''خانمی با چراغ''<ref>''The Lady with a Lamp''</ref>) بود. نیگل هم‌زمان با سینما، فعالیت پرباری نیز در تئاتر داشت؛ از جمله با نمایش ''روز باشکوه''<ref>''The Glorious Days''</ref> طی سال‌های 1953 و 1954 با 476 اجرا و با شرکت در 2202 اجرای نمایش موزیکال دختر چارلی<ref>''Charlie Girl''</ref> (۱۹۶۵ - ۱۹۷۱) که برای این نمایش اخیر رکورددار به شمار می‌آید. در زادروزش در سال ۱۹۶۹ «نشان امپراتوری بریتانیا<ref>Most Excellent Order of the British Empire</ref>» به او اعطا شد. | ||
تنها همسر نیگل، ویلکاکس (از ۱۹۴۳ تا زمان مرگش در ۱۹۷۷) بود و آنا پس از ازدواج با او، جز چند فیلم معدود، به طور کامل در فیلم‌های همسرش بازی کرد. حتی آخرین حضورش در سینما نیز آخرین ساختۀ ویلکاکس، ''بانو یک مربع است''<ref>''The Lady Is a Square''</ref>، بود. آنا نیگل خاطراتش را در کتاب ''همیشه فردایی هست''<ref>''There's Always Tomorrow'' </ref> ( ۱۹۷۴ ) نوشته است. وی که طی سال‌های آخر زندگی‌اش به بیماری پارکینسون مبتلا شده بود، در نهایت براثر سرطان سینه درگذشت. | تنها همسر نیگل، ویلکاکس (از ۱۹۴۳ تا زمان مرگش در ۱۹۷۷) بود و آنا پس از ازدواج با او، جز چند فیلم معدود، به طور کامل در فیلم‌های همسرش بازی کرد. حتی آخرین حضورش در سینما نیز آخرین ساختۀ ویلکاکس، ''بانو یک مربع است''<ref>''The Lady Is a Square''</ref>، بود. آنا نیگل خاطراتش را در کتاب ''همیشه فردایی هست''<ref>''There's Always Tomorrow'' </ref> (۱۹۷۴) نوشته است. وی که طی سال‌های آخر زندگی‌اش به بیماری پارکینسون مبتلا شده بود، در نهایت براثر سرطان سینه درگذشت. | ||
نسخهٔ ۲۹ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۳۳
| آنا نیگل Anna Neagle | |
|---|---|
| زادروز |
20 اکتبر 1904م |
| درگذشت | 3 ژوئن 1986م |
| ملیت | انگلیسی |
| شغل و تخصص اصلی | بازیگر |
| آثار |
ویکتوریای کبیر؛ شصت سال باشکوه؛ پرستار ادیت کاول؛ سانی؛ قناری زرد؛ من در میدان گراسونور زندگی می‌کنم؛ بهار در پارک لین؛ بانویی با چراغ |
| گروه مقاله | سینما |
| جوایز و افتخارات | نشان امپراتوری بریتانیا (1969) |
آنا نیگل (20 اکتبر 1904- 3 ژوئن 1986م) (Anna Neagle)
(نام اصلی: فلورنس مارجری رابرتسون[۱]) بازیگر انگلیسی سینما و تئاتر. از ستارگان سینمای انگلیس از میانه‌های دهۀ 1930 تا اواخر دهۀ 1950م و همچنین از بازیگران شاخص تئاتر آن کشور در طی آن دوره و دو دهۀ بعد بود. نیگل طی جنگ جهانی دوم نیز در چند فیلم آمریکایی جلوی دوربین رفت.
از چهارده سالگی، به عنوان رقصنده، روی صحنه می‌رفت. خیلی زود در موزیکال‌های تئاتر وست اند[۲] به شهرت رسید. توسط هربرت ویلکاکس[۳] (کارگردان و تهیه‌کننده) کشف شد و به شهرت رسید. ابتدا در کمدی‌های موزیکال، سپس تاریخی و سرانجام رمانس‌های سبک ظاهر شد. نزدیک به دو دهه (از سال 1936 تا 1952) نزد تماشاگران انگلیسی محبوبیت داشت و طی دهۀ ۱۹۴۰، سه بار به عنوان محبوب‌ترین ستارۀ زن سینمای انگلستان انتخاب شد. به‌یادماندنی‌ترین نقش‌هایش، «ملکه ویکتوریا» (در فیلم‌های ویکتوریای کبیر[۴] و شصت سال باشکوه[۵])، «ادیت کاول» (در پرستار ادیت کاول[۶]) و « فلورانس نایتینگل » (در خانمی با چراغ[۷]) بود. نیگل هم‌زمان با سینما، فعالیت پرباری نیز در تئاتر داشت؛ از جمله با نمایش روز باشکوه[۸] طی سال‌های 1953 و 1954 با 476 اجرا و با شرکت در 2202 اجرای نمایش موزیکال دختر چارلی[۹] (۱۹۶۵ - ۱۹۷۱) که برای این نمایش اخیر رکورددار به شمار می‌آید. در زادروزش در سال ۱۹۶۹ «نشان امپراتوری بریتانیا[۱۰]» به او اعطا شد.
تنها همسر نیگل، ویلکاکس (از ۱۹۴۳ تا زمان مرگش در ۱۹۷۷) بود و آنا پس از ازدواج با او، جز چند فیلم معدود، به طور کامل در فیلم‌های همسرش بازی کرد. حتی آخرین حضورش در سینما نیز آخرین ساختۀ ویلکاکس، بانو یک مربع است[۱۱]، بود. آنا نیگل خاطراتش را در کتاب همیشه فردایی هست[۱۲] (۱۹۷۴) نوشته است. وی که طی سال‌های آخر زندگی‌اش به بیماری پارکینسون مبتلا شده بود، در نهایت براثر سرطان سینه درگذشت.
گزیدۀ آثار سینمایی
- مدرسه‌ای برای اسکندال (موریس الوی[۱۳]- 1930)
- شب به‌خیر وینا (ویلکاکس- 1932)
- ماجرای ملکه (ویلکاکس- 1934)
- نل گوئین (ویلکاکس- 1934)
- ملودی لندن (ویلکاکس- 1937)
- ویکتوریای کبیر (ویلکاکس- 1937)
- شصت سال باشکوه (ویلکاکس- 1938)
- پرستار ادیت کاول (ویلکاکس و جیمز اندرسون[۱۴]- 1939)
- سانی (ویلکاکس- 1941)
- قناری زرد (ویلکاکس- 1943)
- من در میدان گراسونور زندگی می‌کنم (ویلکاکس- 1945)
- بهار در پارک لین (ویلکاکس- 1948)
- بانویی با چراغ (ویلکاکس- 1951)
- یاس بنفش در بهار (ویلکاکس- 1954)
- زمانی برای گریه نیست (سيريل فرانكل[۱۵]- 1957)
- مردی که حرف نمی‌زد (ویلکاکس- 1958)
- بانو یک مربع است (ویلکاکس- 1959)
- ↑ Florence Marjorie Robertson
- ↑ West End theatre
- ↑ Herbert Wilcox
- ↑ Victoria the Great
- ↑ Sixty Glorious Years
- ↑ Nurse Edith Cavell
- ↑ The Lady with a Lamp
- ↑ The Glorious Days
- ↑ Charlie Girl
- ↑ Most Excellent Order of the British Empire
- ↑ The Lady Is a Square
- ↑ There's Always Tomorrow
- ↑ Maurice Elvey
- ↑ James Anderson
- ↑ Cyril Frankel