چهره پردازان سینمای ایران: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
<p>در دو دهۀ ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ش آرایش و پیرایش بازیگران ـ به‌ویژه بازیگران زن ـ را خود آنان یا آرایشگاه‌های مخصوص‌شان انجام می‌دادند، و چهره‌پرداز، به‌جز در صحنه‌های درگیری و برای نشان دادن آثار جراحات بر سر و صورت بازیگر، حضور فعال و مؤثری نداشت. آنیسا، روحی، و آی بی اس از آرایشگا‌ه‌هایی بودند که بازیگران بیشتر برای آرایش و پیرایش مو و چهرۀ خود به آن‌جا مراجعه می‌کردند.</p> | <p>در دو دهۀ ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ش آرایش و پیرایش بازیگران ـ به‌ویژه بازیگران زن ـ را خود آنان یا آرایشگاه‌های مخصوص‌شان انجام می‌دادند، و چهره‌پرداز، به‌جز در صحنه‌های درگیری و برای نشان دادن آثار جراحات بر سر و صورت بازیگر، حضور فعال و مؤثری نداشت. آنیسا، روحی، و آی بی اس از آرایشگا‌ه‌هایی بودند که بازیگران بیشتر برای آرایش و پیرایش مو و چهرۀ خود به آن‌جا مراجعه می‌کردند.</p> | ||
<p>گروه دوم گریمورهای تماشاخانه‌های تهران بودند که افراط و اغراق در آرایش و پرداخت چهرۀ بازیگران ویژگی اصلی کار آنان بود. علی دلپذیر، فریدون دیهیم، حسین محسنی، ناصر لاله‌زاری، رضا هوشمند و صنعان کیانی نمایندگان فعال این جریان بودند.</p> | <p>گروه دوم گریمورهای تماشاخانه‌های تهران بودند که افراط و اغراق در آرایش و پرداخت چهرۀ بازیگران ویژگی اصلی کار آنان بود. علی دلپذیر، فریدون دیهیم، حسین محسنی، ناصر لاله‌زاری، رضا هوشمند و صنعان کیانی نمایندگان فعال این جریان بودند.</p> | ||
<p>جریان سوم را چهره‌پردازان تحصیل‌کرده‌ای به‌وجود آوردند که چهره‌پردازی را به‌شکل اصولی پایه‌ریزی کردند، کلاس‌های آموزشی تشکیل دادند، و حاصل کارشان را در این کلاس‌ها به‌شکل نظری و در پشت صحنۀ فیلم‌برداری به‌صورت عملی به علاقه‌مندان جوان این حرفه انتقال دادند. بیژن | <p>جریان سوم را چهره‌پردازان تحصیل‌کرده‌ای به‌وجود آوردند که چهره‌پردازی را به‌شکل اصولی پایه‌ریزی کردند، کلاس‌های آموزشی تشکیل دادند، و حاصل کارشان را در این کلاس‌ها به‌شکل نظری و در پشت صحنۀ فیلم‌برداری به‌صورت عملی به علاقه‌مندان جوان این حرفه انتقال دادند. [[محتشم، بیژن (مشهد ۱۳۱۶ش)|بیژن محتشم]]، [[مسعود ولدبیگی]]، [[اسکندری، عبدالله (تهران ۱۳۲۴ش)|عبدالله اسکندری]]، [[معیری، فرهنگ (مرند ۱۳۲۲ـ تهران ۱۳۸۷ش)|فرهنگ معیری]]، [[معیریان، جلال (تهران ۱۳۲۰ش)|جلال‌الدین معیریان]]، [[مهری شیرازی]] و [[روحانی، مهران (تهران ۱۳۲۴ش)|مهران روحانی]] شاخص‌ترین چهره‌پردازان این گروه‌اند، که حاصل کارشان در فیلم‌های ''داش آکل'' (۱۳۵۰)، ''گوزن‌ها'' (۱۳۵۴)، ''دستفروش'' (۱۳۶۵)، ''[[دلشدگان (فیلم)|دلشدگان]]'' (۱۳۷۰)، ''تماس شیطانی'' (۱۳۷۲)، ''بلندی‌های صفر'' (۱۳۷۲) و ''[[روز واقعه]]'' (۱۳۷۳) بدیع و ماندگار است.</p> | ||
<br><!--17067300--> | <br><!--17067300--> | ||
[[رده:سینما]] | [[رده:سینما]] | ||
[[رده:ایران - اشخاص (سایر عوامل)]] | [[رده:ایران - اشخاص (سایر عوامل)]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۰۵:۴۱
چهره‌پردازان سینمای ایران
سیر شکل‌گیری رشتۀ چهره‌پردازی در سینمای ایران. چهره‌پردازی سینمای ایران را سه گروه در امتداد هم پیش بردند:
در دو دهۀ ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ش آرایش و پیرایش بازیگران ـ به‌ویژه بازیگران زن ـ را خود آنان یا آرایشگاه‌های مخصوص‌شان انجام می‌دادند، و چهره‌پرداز، به‌جز در صحنه‌های درگیری و برای نشان دادن آثار جراحات بر سر و صورت بازیگر، حضور فعال و مؤثری نداشت. آنیسا، روحی، و آی بی اس از آرایشگا‌ه‌هایی بودند که بازیگران بیشتر برای آرایش و پیرایش مو و چهرۀ خود به آن‌جا مراجعه می‌کردند.
گروه دوم گریمورهای تماشاخانه‌های تهران بودند که افراط و اغراق در آرایش و پرداخت چهرۀ بازیگران ویژگی اصلی کار آنان بود. علی دلپذیر، فریدون دیهیم، حسین محسنی، ناصر لاله‌زاری، رضا هوشمند و صنعان کیانی نمایندگان فعال این جریان بودند.
جریان سوم را چهره‌پردازان تحصیل‌کرده‌ای به‌وجود آوردند که چهره‌پردازی را به‌شکل اصولی پایه‌ریزی کردند، کلاس‌های آموزشی تشکیل دادند، و حاصل کارشان را در این کلاس‌ها به‌شکل نظری و در پشت صحنۀ فیلم‌برداری به‌صورت عملی به علاقه‌مندان جوان این حرفه انتقال دادند. بیژن محتشم، مسعود ولدبیگی، عبدالله اسکندری، فرهنگ معیری، جلال‌الدین معیریان، مهری شیرازی و مهران روحانی شاخص‌ترین چهره‌پردازان این گروه‌اند، که حاصل کارشان در فیلم‌های داش آکل (۱۳۵۰)، گوزن‌ها (۱۳۵۴)، دستفروش (۱۳۶۵)، دلشدگان (۱۳۷۰)، تماس شیطانی (۱۳۷۲)، بلندی‌های صفر (۱۳۷۲) و روز واقعه (۱۳۷۳) بدیع و ماندگار است.