جو پشی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
پدرش، کارگر و مادرش، خواننده بود. از پنج سالگی روی صحنه می‌رفت و در ده سالگی با یک برنامۀ تلویزیونی به شهرت رسید. پدرش مشوق او در کار خوانندگی و بازیگری بود. پیش از آن که بتواند کاری در سینما پیدا کند به کارهای مختلفی مثل بنایی پرداخت. در اوایل بیست سالگی شروع به خوانندگی در کلوب‌های شبانه کرد و با نام «جو ریچی» چند صفحه پر کرد. به نواختن گیتار نیز روی آورد و با فرانک وینسنت<ref>Frank Vincent</ref> در یکی از کلوب‌های شبانۀ سبک [[ودویل]] یک گروه کمدی تشکیل داد. در سال ۱۹۶۱ در فیلم ''هی، بیا توییست برقصیم''<ref>''Hey, Let's Twist!''</ref> نقش کوتاهی را به عهده داشت. از ۱۹۷۵، به طور جدی، وارد سینما شد. سپس به هالیوود رفت و در آن‌جا نیز ابتدا به جای بازیگری به حرفه‌های مختلفی مثل آرایشگری پرداخت. تا این که موقعیت بازی در [[گاو خشمگین]] برایش فراهم شد و برای همین فیلم برندۀ جایزه منتقدان نیویورک، انجمن ملی منتقدان فیلم و گلدن گلوب شد. چهارسال پس از آن در فیلم گانگستری مهم سرجو لئونه، ''روزی روزگاری در امریکا''، در نقشی فرعی اما مهم بازی کرد و سرانجام نیز در سال 1990 برای فیلم ''رفقای خوب''<ref>''Goodfellas''</ref> برندۀ اسکار بهترین بازیگر نقش دوم شد. جو پشی با وجود کناره‌گیری‌اش از سینما در اواخر دهۀ 1990 و حضور بسیار معدودش در فیلم‌ها (از جمله فیلمی به کارگردانی [[رابرت دنیرو]]) در سال 2019 به اصرار رابرت دنیرو در ''مرد ایرلندی''<ref>''The Irishman''</ref> (ساختۀ اسکورسیزی) در کنار دنیرو و [[آل پاچینو]] بازی درخشان و قدرتمندی از خود به نمایش گذاشت. | پدرش، کارگر و مادرش، خواننده بود. از پنج سالگی روی صحنه می‌رفت و در ده سالگی با یک برنامۀ تلویزیونی به شهرت رسید. پدرش مشوق او در کار خوانندگی و بازیگری بود. پیش از آن که بتواند کاری در سینما پیدا کند به کارهای مختلفی مثل بنایی پرداخت. در اوایل بیست سالگی شروع به خوانندگی در کلوب‌های شبانه کرد و با نام «جو ریچی» چند صفحه پر کرد. به نواختن گیتار نیز روی آورد و با فرانک وینسنت<ref>Frank Vincent</ref> در یکی از کلوب‌های شبانۀ سبک [[ودویل]] یک گروه کمدی تشکیل داد. در سال ۱۹۶۱ در فیلم ''هی، بیا توییست برقصیم''<ref>''Hey, Let's Twist!''</ref> نقش کوتاهی را به عهده داشت. از ۱۹۷۵، به طور جدی، وارد سینما شد. سپس به هالیوود رفت و در آن‌جا نیز ابتدا به جای بازیگری به حرفه‌های مختلفی مثل آرایشگری پرداخت. تا این که موقعیت بازی در [[گاو خشمگین]] برایش فراهم شد و برای همین فیلم برندۀ جایزه منتقدان نیویورک، انجمن ملی منتقدان فیلم و گلدن گلوب شد. چهارسال پس از آن در فیلم گانگستری مهم سرجو لئونه، ''روزی روزگاری در امریکا''، در نقشی فرعی اما مهم بازی کرد و سرانجام نیز در سال 1990 برای فیلم ''رفقای خوب''<ref>''Goodfellas''</ref> برندۀ اسکار بهترین بازیگر نقش دوم شد. جو پشی با وجود کناره‌گیری‌اش از سینما در اواخر دهۀ 1990 و حضور بسیار معدودش در فیلم‌ها (از جمله فیلمی به کارگردانی [[رابرت دنیرو]]) در سال 2019 به اصرار رابرت دنیرو در ''مرد ایرلندی''<ref>''The Irishman''</ref> (ساختۀ اسکورسیزی) در کنار دنیرو و [[آل پاچینو]] بازی درخشان و قدرتمندی از خود به نمایش گذاشت. | ||
پشی بازیگر کوچک‌اندام و جسور نقش‌های دوم، متخصص ایفای نقش گانگسترهای خشن است. اما در نقش‌های کمدی هم از جمله در ''پول آسان'' به‌دست‌آمده<ref>''Easy Money''</ref>، ''تنها در خانه''<ref>''Home Alone''</ref> و ''پسرعمویم وینی''<ref>''My Cousin Vinny''</ref> (در نقش اصلی) بازی کرده است. اگرچه استعداد و توانایی‌های لازم را برای بازیگری داشت، اما شهرت و روی کار آمدنش را مدیون اسکورسیزی است که او را در یکی از شاخص‌ترین فیلم‌های دهۀ ۱۹۸۰، گاو خشمگین، بازی داد. | |||
---- | ---- | ||
نسخهٔ ۳۰ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۵۲
جو پشی (نیوجرسی 9 فوریه 1943م- ) (Joe Pesci)
(نام کامل: جوزف فرانک پشی[۱]) بازیگر و خوانندۀ امریکایی. به خاطر بازی در فیلم‌های گانگستری، از جمله چند اثر مهم اسکورسیزی و فیلم روزی روزگاری امریکا[۲] (شاهکار سرجو لئونه) شهرت دارد. جو پشی بازیگر کم‌کاری‌ست و با وجود نزدیک به 60 سال حضور چشمگیر در سینما و تلویزیون، در حدود 35 فیلم و سریال بازی کرده است.
پدرش، کارگر و مادرش، خواننده بود. از پنج سالگی روی صحنه می‌رفت و در ده سالگی با یک برنامۀ تلویزیونی به شهرت رسید. پدرش مشوق او در کار خوانندگی و بازیگری بود. پیش از آن که بتواند کاری در سینما پیدا کند به کارهای مختلفی مثل بنایی پرداخت. در اوایل بیست سالگی شروع به خوانندگی در کلوب‌های شبانه کرد و با نام «جو ریچی» چند صفحه پر کرد. به نواختن گیتار نیز روی آورد و با فرانک وینسنت[۳] در یکی از کلوب‌های شبانۀ سبک ودویل یک گروه کمدی تشکیل داد. در سال ۱۹۶۱ در فیلم هی، بیا توییست برقصیم[۴] نقش کوتاهی را به عهده داشت. از ۱۹۷۵، به طور جدی، وارد سینما شد. سپس به هالیوود رفت و در آن‌جا نیز ابتدا به جای بازیگری به حرفه‌های مختلفی مثل آرایشگری پرداخت. تا این که موقعیت بازی در گاو خشمگین برایش فراهم شد و برای همین فیلم برندۀ جایزه منتقدان نیویورک، انجمن ملی منتقدان فیلم و گلدن گلوب شد. چهارسال پس از آن در فیلم گانگستری مهم سرجو لئونه، روزی روزگاری در امریکا، در نقشی فرعی اما مهم بازی کرد و سرانجام نیز در سال 1990 برای فیلم رفقای خوب[۵] برندۀ اسکار بهترین بازیگر نقش دوم شد. جو پشی با وجود کناره‌گیری‌اش از سینما در اواخر دهۀ 1990 و حضور بسیار معدودش در فیلم‌ها (از جمله فیلمی به کارگردانی رابرت دنیرو) در سال 2019 به اصرار رابرت دنیرو در مرد ایرلندی[۶] (ساختۀ اسکورسیزی) در کنار دنیرو و آل پاچینو بازی درخشان و قدرتمندی از خود به نمایش گذاشت.
پشی بازیگر کوچک‌اندام و جسور نقش‌های دوم، متخصص ایفای نقش گانگسترهای خشن است. اما در نقش‌های کمدی هم از جمله در پول آسان به‌دست‌آمده[۷]، تنها در خانه[۸] و پسرعمویم وینی[۹] (در نقش اصلی) بازی کرده است. اگرچه استعداد و توانایی‌های لازم را برای بازیگری داشت، اما شهرت و روی کار آمدنش را مدیون اسکورسیزی است که او را در یکی از شاخص‌ترین فیلم‌های دهۀ ۱۹۸۰، گاو خشمگین، بازی داد.