اسکندرنامه قدیم: تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1') |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
اسکندرنامۀ | اسکندرنامۀ قدیم <br>از مؤلفی ناشناس، کتابی به فارسی دربارۀ [[اسکندر مقدونی]]. چون محرِّر آن عبدالکافی بن ابی البرکات، از خوشنویسان قرن ۶ق است، باید کتاب پیش از این قرن و ظاهراً در میانۀ قرن ۵ق نوشته شده باشد. مطالب کتاب از [[وهب بن منبه|وهب بن منبّه]] نامی روایت شده است. اسکندر در این داستان دخترزادۀ [[فیلیپ اول (۱۰۵۲ـ۱۱۰۸م)|فیلیپ اول]]، [[قیصر]] روم، و داراب پسر بهمن است. داستان از کشورگشایی‌های اسکندر و رفتن او به ظلمات برای یافتن آب حیوان حکایت می‌کند. اصل آن از افسانه‌های کهن از تاریخ پادشاهان عجم و پیامبران بنی‌اسرائیل و نیز داستان‌های عشقی و امثال و حکم، به روش قصه در قصه بوده است. مؤلف یا مترجم آن، یا ایرانی یا بسیار به ایران علاقه‌مند بوده، زیرا در آن از [[فردوسی طوسی، ابوالقاسم (طوس ۳۲۹ـ ۴۱۷/۴۱۱ق)|فردوسی]]، [[عنصری بلخی، حسن بن احمد ( ـ۴۳۱ق)|عنصری]] و [[محمود غزنوی (۳۶۰ـ۴۲۱ق)|محمود غزنوی]] با عبارت دعایی رحمة‌الله علیه، سخن رانده و اسکندر را موحّد، نمازگزار، پیامبر و ایرانی معرفی کرده و ایرانیان را از اعراب شجاع‌تر دانسته است. واژه‌ها و اصطلاحات به‌کار رفته در این کتاب، ویژۀ قرن ۵ق و سبک آن پیرو سبک [[بلعمی، ابوالفضل ( ـ۳۲۹ق)|بلعمی]] (قرن ۴ق) است و در کمیِ لغات عربی بر بلعمی برتری دارد. این اثر مأخذ مهم اسکندرنامۀ روایی دورۀ [[صفویه]] بوده است. به کوشش [[افشار، ایرج (تهران ۱۳۰۴ـ ۱۳۸۹ش)|ایرج افشار]] به چاپ رسیده است (تهران ۱۳۴۳ش).<br><!--11310400--> | ||
از مؤلفی ناشناس، کتابی به فارسی دربارۀ اسکندر مقدونی. چون | |||
<br><!--11310400--> | |||
[[رده:ادبیات فارسی]] | [[رده:ادبیات فارسی]] | ||
[[رده:ادبیات قدیم - آثار]] | [[رده:ادبیات قدیم - آثار]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۰۲
اسکندرنامۀ قدیم
از مؤلفی ناشناس، کتابی به فارسی دربارۀ اسکندر مقدونی. چون محرِّر آن عبدالکافی بن ابی البرکات، از خوشنویسان قرن ۶ق است، باید کتاب پیش از این قرن و ظاهراً در میانۀ قرن ۵ق نوشته شده باشد. مطالب کتاب از وهب بن منبّه نامی روایت شده است. اسکندر در این داستان دخترزادۀ فیلیپ اول، قیصر روم، و داراب پسر بهمن است. داستان از کشورگشایی‌های اسکندر و رفتن او به ظلمات برای یافتن آب حیوان حکایت می‌کند. اصل آن از افسانه‌های کهن از تاریخ پادشاهان عجم و پیامبران بنی‌اسرائیل و نیز داستان‌های عشقی و امثال و حکم، به روش قصه در قصه بوده است. مؤلف یا مترجم آن، یا ایرانی یا بسیار به ایران علاقه‌مند بوده، زیرا در آن از فردوسی، عنصری و محمود غزنوی با عبارت دعایی رحمة‌الله علیه، سخن رانده و اسکندر را موحّد، نمازگزار، پیامبر و ایرانی معرفی کرده و ایرانیان را از اعراب شجاع‌تر دانسته است. واژه‌ها و اصطلاحات به‌کار رفته در این کتاب، ویژۀ قرن ۵ق و سبک آن پیرو سبک بلعمی (قرن ۴ق) است و در کمیِ لغات عربی بر بلعمی برتری دارد. این اثر مأخذ مهم اسکندرنامۀ روایی دورۀ صفویه بوده است. به کوشش ایرج افشار به چاپ رسیده است (تهران ۱۳۴۳ش).