اشتادینگر، هرمان (۱۸۸۱ـ۱۹۶۵): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
اِشتادینْگر، هِرمان ( | اِشتادینْگر، هِرمان (۱۸۸۱ـ۱۹۶۵م)(Staudinger, Hermann){{جعبه زندگینامه | ||
|عنوان =هرمان اشتادینگر | |عنوان =هرمان اشتادینگر | ||
|نام =Hermann Staudinger | |نام =Hermann Staudinger | ||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
|نام مستعار= | |نام مستعار= | ||
|لقب= | |لقب= | ||
|زادروز=۱۸۸۱م | |زادروز=ورمس، هسه ۱۸۸۱م | ||
|تاریخ مرگ=۱۹۶۵م | |تاریخ مرگ=۱۹۶۵م | ||
|دوره زندگی= | |دوره زندگی= | ||
| خط ۱۹: | خط ۱۹: | ||
|سمت = | |سمت = | ||
|جوایز و افتخارات =جایزه نوبل شیمی (۱۹۵۳) | |جوایز و افتخارات =جایزه نوبل شیمی (۱۹۵۳) | ||
|آثار =شیمی و بیولوژی | |آثار =شیمی و بیولوژی درشت‌مولکول‌ها (۱۹۴۷) | ||
|خویشاوندان سرشناس = | |خویشاوندان سرشناس = | ||
|گروه مقاله =شیمی و بیوشیمی | |گروه مقاله =شیمی و بیوشیمی | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}متخصص آلمانی شیمی‌‌آلی. جایزۀ نوبل شیمی ۱۹۵۳ را | }}متخصص آلمانی شیمی‌‌آلی. [[نوبل، جایزه|جایزۀ نوبل]] شیمی ۱۹۵۳ را به سبب کشفیات خود در زمینۀ شیمی درشت‌مولکول‌ها<ref>macromolecular chemistry | ||
</ref>، که خود بنیادگذار آن بود، به دست آورد. نخستین‌بار در زمینۀ ساختار [[سلولز]]<ref>cellulose </ref> و آلبومن<ref>albumen </ref> تحقیق کرد. برای اندازه‌گیری وزن‌های مولکولی سنگین [[پلیمر]]<nowiki/>ها<ref>polymers</ref> رابطه‌ای پیش نهاد که هم‌اکنون با نام قانون اشتادینگر<ref> Staudinger's law </ref> شناخته می‌شود و رابطۀ بین ویسکوزیته<ref>viscosity </ref> (گرانروی) محلول‌های پلیمری<ref>polymer solutions | |||
</ref>، که خود بنیادگذار آن بود، | |||
</ref> و وزن مولکولی<ref>molecular weight | </ref> و وزن مولکولی<ref>molecular weight | ||
</ref> آن‌ها را بیان می‌کند. اشتادینگر در وُرمس<ref>Worms</ref> هسه<ref> Hesse</ref> زاده شد و در دانشگاه‌های آلمان درس خواند. در ۱۹۰۸، استاد هنرستان فنی<ref> Technische Hochschule </ref> در کارلسروهه<ref>Karlsruhe </ref> شد و در ۱۹۱۲، به زوریخ، در | </ref> آن‌ها را بیان می‌کند. اشتادینگر در [[ورمس|وُرمس]]<ref>Worms</ref> [[هسه]]<ref> Hesse</ref> زاده شد و در دانشگاه‌های آلمان درس خواند. در ۱۹۰۸، استاد هنرستان فنی<ref> Technische Hochschule </ref> در [[کارلسروهه]]<ref>Karlsruhe </ref> شد و در ۱۹۱۲، به [[زوریخ، شهر|زوریخ]]، در [[سوییس|سوئیس]]، رفت. از ۱۹۲۶، در دانشگاه فرایبورگ<ref>Freiburg</ref>، در [[برایسگایو|برایسگاو]]<ref> Breisgau </ref>، مشغول کار بود و در ۱۹۴۰، مدیر آزمایشگاه شیمیِ<ref>Chemical Laboratory</ref> مؤسسۀ تحقیقاتی شیمی درشت‌مولکول‌ها<ref> Research Institute for Macromolecular chemistry </ref> در آن‌جا شد. در ۱۹۱۰، سنتز ساده و جدیدی از [[ایزوپرن]]<ref>isoprene</ref>، [[مونومر]]<ref> monomer </ref> مصرفی در تولید لاستیک سنتزی پلی‌ایزوپرن<ref>polyisoprene </ref>، عرضه کرد. بیشتر شیمی‌دان‌ها تصور می‌کردند که پلیمرها حاصل جوش‌خوردن نامنظم مولکول‌های کوچک‌اند، ولی از ۱۹۲۲ به بعد، اشتادینگر چنین را مطرح کرد که پلیمرها مولکول‌های غول‌پیکری‌اند که با پیوندهای شیمیایی منظم به یکدیگر متصل می‌شوند. براساس همین نظریه، در پلیمرها تغییراتی شیمیایی صورت داد و موجب شد وزن‌های مولکولی آن‌ها تقریباً تغییر ناپذیر شود. از جمله لاستیک را هیدروژن‌دار کرد تا پلیمر هیدروکربنی اشباعی تولید کند. او در کتاب خود با نام ''شیمی و بیولوژی درشت‌مولکول‌ها''<ref>''Macromolekulare Chimie und Biologie'' </ref> (۱۹۴۷) ایجاد رشتۀ زیست‌شناسی مولکولی<ref>molecular biology</ref> را پیش‌بینی کرد. | ||
| | ||
| خط ۳۷: | خط ۳۶: | ||
---- | ---- | ||
[[Category:شیمی و بیوشیمی]] [[Category:(شیمی و بیوشیمی)اشخاص و آثار]] | [[Category:شیمی و بیوشیمی]] | ||
[[Category:(شیمی و بیوشیمی)اشخاص و آثار]] | |||
<references /> | |||
نسخهٔ ۱۶ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۱۲
اِشتادینْگر، هِرمان (۱۸۸۱ـ۱۹۶۵م)(Staudinger, Hermann)
| هرمان اشتادینگر Hermann Staudinger | |
|---|---|
| زادروز |
ورمس، هسه ۱۸۸۱م |
| درگذشت | ۱۹۶۵م |
| ملیت | آلمانی |
| شغل و تخصص اصلی | شیمی دان |
| آثار | شیمی و بیولوژی درشت‌مولکول‌ها (۱۹۴۷) |
| گروه مقاله | شیمی و بیوشیمی |
| جوایز و افتخارات | جایزه نوبل شیمی (۱۹۵۳) |
متخصص آلمانی شیمی‌‌آلی. جایزۀ نوبل شیمی ۱۹۵۳ را به سبب کشفیات خود در زمینۀ شیمی درشت‌مولکول‌ها[۱]، که خود بنیادگذار آن بود، به دست آورد. نخستین‌بار در زمینۀ ساختار سلولز[۲] و آلبومن[۳] تحقیق کرد. برای اندازه‌گیری وزن‌های مولکولی سنگین پلیمرها[۴] رابطه‌ای پیش نهاد که هم‌اکنون با نام قانون اشتادینگر[۵] شناخته می‌شود و رابطۀ بین ویسکوزیته[۶] (گرانروی) محلول‌های پلیمری[۷] و وزن مولکولی[۸] آن‌ها را بیان می‌کند. اشتادینگر در وُرمس[۹] هسه[۱۰] زاده شد و در دانشگاه‌های آلمان درس خواند. در ۱۹۰۸، استاد هنرستان فنی[۱۱] در کارلسروهه[۱۲] شد و در ۱۹۱۲، به زوریخ، در سوئیس، رفت. از ۱۹۲۶، در دانشگاه فرایبورگ[۱۳]، در برایسگاو[۱۴]، مشغول کار بود و در ۱۹۴۰، مدیر آزمایشگاه شیمیِ[۱۵] مؤسسۀ تحقیقاتی شیمی درشت‌مولکول‌ها[۱۶] در آن‌جا شد. در ۱۹۱۰، سنتز ساده و جدیدی از ایزوپرن[۱۷]، مونومر[۱۸] مصرفی در تولید لاستیک سنتزی پلی‌ایزوپرن[۱۹]، عرضه کرد. بیشتر شیمی‌دان‌ها تصور می‌کردند که پلیمرها حاصل جوش‌خوردن نامنظم مولکول‌های کوچک‌اند، ولی از ۱۹۲۲ به بعد، اشتادینگر چنین را مطرح کرد که پلیمرها مولکول‌های غول‌پیکری‌اند که با پیوندهای شیمیایی منظم به یکدیگر متصل می‌شوند. براساس همین نظریه، در پلیمرها تغییراتی شیمیایی صورت داد و موجب شد وزن‌های مولکولی آن‌ها تقریباً تغییر ناپذیر شود. از جمله لاستیک را هیدروژن‌دار کرد تا پلیمر هیدروکربنی اشباعی تولید کند. او در کتاب خود با نام شیمی و بیولوژی درشت‌مولکول‌ها[۲۰] (۱۹۴۷) ایجاد رشتۀ زیست‌شناسی مولکولی[۲۱] را پیش‌بینی کرد.
- ↑ macromolecular chemistry
- ↑ cellulose
- ↑ albumen
- ↑ polymers
- ↑ Staudinger's law
- ↑ viscosity
- ↑ polymer solutions
- ↑ molecular weight
- ↑ Worms
- ↑ Hesse
- ↑ Technische Hochschule
- ↑ Karlsruhe
- ↑ Freiburg
- ↑ Breisgau
- ↑ Chemical Laboratory
- ↑ Research Institute for Macromolecular chemistry
- ↑ isoprene
- ↑ monomer
- ↑ polyisoprene
- ↑ Macromolekulare Chimie und Biologie
- ↑ molecular biology