فاضل تونی، محمدحسین (تون ۱۲۵۱ـ تهران ۱۳۳۹ش): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '00-->\' به '00-->') |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
فاضل تونی، | فاضل تونی، محمدحسین (تون ۱۲۵۱ـ تهران ۱۳۳۹ش)<br> | ||
[[پرونده: 33013600.jpg | بندانگشتی|فاضل توني، محمّدحسين]]<p>حکیم و | [[پرونده: 33013600.jpg | بندانگشتی|فاضل توني، محمّدحسين]]<p>حکیم و مدرس ایرانی. در ۱۲۷۶ش، به مشهد رفت و در شمار شاگردان ادیب نیشابوری درآمد و در ضمن علوم متداول اسلامی و ادبی را فراگرفت. سپس، یازده سال در اصفهان به تحصیلات حکمی خود ادامه داد و در بازگشت به تهران، به‌تدریس در مدرسۀ علوم سیاسی، دارالفنون و مؤسسۀ وعظ و خطابه، دارالمعلّمین عالی، و دانشکدۀ معقول و منقول پرداخت و از مهر ۱۳۱۳ش، تدریس در دانشکدۀ ادبیات و دانشسرای عالی را آغاز کرد. در خرداد ۱۳۱۴ش، طبق قانون اساسی دانشگاه، تحصیلاتش معادل دکتری شناخته شد و رتبۀ استادی یافت. در قواعد و اصول زبان عربی و ممارست در علوم اسلامی، اعم از بلاغت، منطق و حکمت، مقامی شامخ داشت. از نعمت خط محروم، و حتی امضاکردن برایش دشوار بود و به‌سبب قدرت حیرت‌انگیز حافظه، نیازی به ثبت و یادداشت مطالب نداشت. آثار معدود خود را املا می‌کرده و دیگران می‌نوشته‌‌اند. از آثارش: ''حکمت قدیم'' (۱۳۳۰ش)؛ ''تعلیقه بر فصوص‌الحکم'' (۱۳۱۶ش)؛ ''الهیات'' (۱۳۳۳ش)؛ ''آیات منتخب قرآن و نهج‌البلاغه''.</p> | ||
<br><!--33013600--> | <br><!--33013600--> | ||
[[رده:فلسفه ، منطق و کلام]] | [[رده:فلسفه ، منطق و کلام]] | ||
[[رده:اسلام، ایران و شرق]] | [[رده:اسلام، ایران و شرق]] | ||
نسخهٔ ۱۲ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۴۳
فاضل تونی، محمدحسین (تون ۱۲۵۱ـ تهران ۱۳۳۹ش)
حکیم و مدرس ایرانی. در ۱۲۷۶ش، به مشهد رفت و در شمار شاگردان ادیب نیشابوری درآمد و در ضمن علوم متداول اسلامی و ادبی را فراگرفت. سپس، یازده سال در اصفهان به تحصیلات حکمی خود ادامه داد و در بازگشت به تهران، به‌تدریس در مدرسۀ علوم سیاسی، دارالفنون و مؤسسۀ وعظ و خطابه، دارالمعلّمین عالی، و دانشکدۀ معقول و منقول پرداخت و از مهر ۱۳۱۳ش، تدریس در دانشکدۀ ادبیات و دانشسرای عالی را آغاز کرد. در خرداد ۱۳۱۴ش، طبق قانون اساسی دانشگاه، تحصیلاتش معادل دکتری شناخته شد و رتبۀ استادی یافت. در قواعد و اصول زبان عربی و ممارست در علوم اسلامی، اعم از بلاغت، منطق و حکمت، مقامی شامخ داشت. از نعمت خط محروم، و حتی امضاکردن برایش دشوار بود و به‌سبب قدرت حیرت‌انگیز حافظه، نیازی به ثبت و یادداشت مطالب نداشت. آثار معدود خود را املا می‌کرده و دیگران می‌نوشته‌‌اند. از آثارش: حکمت قدیم (۱۳۳۰ش)؛ تعلیقه بر فصوص‌الحکم (۱۳۱۶ش)؛ الهیات (۱۳۳۳ش)؛ آیات منتخب قرآن و نهج‌البلاغه.