اصالت شخص توحیدی، شخص‌گرایی توحیدی: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
1-ریس، ویلیام، فرهنگ فلسفه،1399، ترجمه، [[اعوانی، غلامرضا (سمنان ۱۳۲۱ش)|غلامرضا اعوانی]] و دیگران، چاپ اول، تهران، انتشارات موسسه‌ی پژوهشی حکمت و فلسفه ایران. | 1-ریس، ویلیام، فرهنگ فلسفه،1399، ترجمه، [[اعوانی، غلامرضا (سمنان ۱۳۲۱ش)|غلامرضا اعوانی]] و دیگران، چاپ اول، تهران، انتشارات موسسه‌ی پژوهشی حکمت و فلسفه ایران. | ||
<br /> | ----<br /> | ||
<references /> | <references /> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۱۹
اصالت شخص توحیدی، شخص‌گرایی توحیدی[۱]
نظریه طرفداران اصالت تشخص[۲]. بر اساس این نظریه خداوند اساس هستی است و هم حالّ در جهان واقعیت و هم متعالی[۳] و منزه از آن می‌باشد. این نگرش همه‌روانی[۴] است؛ ولی با تأکید بر اینکه حالّیت و تعالی و تنزه طبیعتاً مکمل همدیگرند، از وحدت وجود پرهیز می‌کند و بر آن است که حالّیت و تعالی و تنزه در همه‌ی شخصیت ها با هم‌اند و ذاتی آن تشخص‌ّاند. این اصطلاح بر شکل جدید و صورت مدرن خداشناسی توحیدی[۵] هم اطلاق می شود.
منابع:
1-ریس، ویلیام، فرهنگ فلسفه،1399، ترجمه، غلامرضا اعوانی و دیگران، چاپ اول، تهران، انتشارات موسسه‌ی پژوهشی حکمت و فلسفه ایران.