جینا لولوبریجیدا: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
(نام زمان تولد: لوئیجیا لولوبریجیدا<ref>Luigia Lollobrigida</ref>) بازیگر و عکاس زن ایتالیایی. از ستارگان زن سینمای ایتالیا و اروپا طی دهه‌های 1950 و 1960م. آغاز فعالیتش در سینما از میانۀ دهۀ 1940م بود و طی دورۀ شهرتش در آثار تعدادی از مهم‌ترین فیلمسازان ایتالیا و اروپا و هالیوود حضور یافت. علاوه جوایز سینمای ایتالیا، سه بار نامزد دریافت جایزه گلدن گلوب شد که یک بار در سال ۱۹۶۱ جایزۀ «ستارۀ محبوب جهان» به او اعطا گردید. | (نام زمان تولد: لوئیجیا لولوبریجیدا<ref>Luigia Lollobrigida</ref>) بازیگر و عکاس زن ایتالیایی. از ستارگان زن سینمای ایتالیا و اروپا طی دهه‌های 1950 و 1960م. آغاز فعالیتش در سینما از میانۀ دهۀ 1940م بود و طی دورۀ شهرتش در آثار تعدادی از مهم‌ترین فیلمسازان ایتالیا و اروپا و هالیوود حضور یافت. علاوه جوایز سینمای ایتالیا، سه بار نامزد دریافت جایزه گلدن گلوب شد که یک بار در سال ۱۹۶۱ جایزۀ «ستارۀ محبوب جهان» به او اعطا گردید. | ||
پدرش نجار بود. با استفاده از بورس تحصیلی به مدرسۀ هنری رفت، ولی به اصرار همکلاسی‌هایش، بیش‌تر اوقات را به جای این که خود نقاشی کند، سوژۀ نقاشی‌های آنان بود. با نام دایانا لوريس<ref>Diana Lorys</ref> مدل داستان‌های مصور مجلات بود تا این که توسط ماریو کوستا<ref>Mario Costa</ref> برای بازی در فیلم بعدی‌اش دعوت شد. از همان آغاز جاذبۀ فیزیکی‌اش برگ برندۀ او شد و ضامن به دست آوردن نقش‌های متعدد: در فیلم‌هایی از آلبرتو لاتوادا<ref>Alberto Lattuada</ref>، لوئیجی زامپا<ref>Luigi Zampa</ref>، پیترو جرمی<ref>Pietro Germi</ref>، کارلو لیتزانی<ref>Carlo Lizzani</ref> و | پدرش نجار بود. با استفاده از بورس تحصیلی به مدرسۀ هنری رفت، ولی به اصرار همکلاسی‌هایش، بیش‌تر اوقات را به جای این که خود نقاشی کند، سوژۀ نقاشی‌های آنان بود. با نام دایانا لوريس<ref>Diana Lorys</ref> مدل داستان‌های مصور مجلات بود تا این که توسط ماریو کوستا<ref>Mario Costa</ref> برای بازی در فیلم بعدی‌اش دعوت شد. از همان آغاز جاذبۀ فیزیکی‌اش برگ برندۀ او شد و ضامن به دست آوردن نقش‌های متعدد: در فیلم‌هایی از آلبرتو لاتوادا<ref>Alberto Lattuada</ref>، لوئیجی زامپا<ref>Luigi Zampa</ref>، پیترو جرمی<ref>Pietro Germi</ref>، کارلو لیتزانی<ref>Carlo Lizzani</ref> و دیگران. با ''فانفان لا تولیپ''<ref>''Fanfan la Tulipe''</ref> (1952) آوازۀ او در سطح جهانی پیچید. در این زمان از مشهورترین ستارگان اروپایی و تداعی‌گر سبک‌سری به سبک ایتالیایی بود. اگرچه به عنوان بازیگر، توان چندانی برای جلب تماشاگر نداشت، اما در عوض از نخستین بمب‌های جاذبۀ دوران پس از جنگ جهانی دوم بود. تقریباً روی جلد تمام مجلات ظاهر شد. در واقع بیش‌تر شهرتش از تبلیغات خارج از سینما می‌آمد تا بازی‌هایش. در سینما هم شخصیت او نبود که در فیلم‌ها به چشم می‌آمد، بلکه حضور فریبنده و شکوهمند فیزیکی‌اش پرده را تسخیر می‌کرد. پس از بازی در فیلم‌هایی مثل ''گل‌های شب''<ref>''Les Belles De Nuit''</ref> و ''کافران''<ref>''Le infedeli''</ref> و هم‌بازی شدن با [[ارول فلین]] در ''شمشیرهای متقاطع''<ref>''Crossed Swords''</ref>، فرصت خوب دیگری در یک فیلم انگلیسی‌زبان به دست آورد: در نقش همسر آنگلوفیل [[هامفری بوگارت (۱۸۹۹ـ۱۹۵۷)|هامفری بوگارت]] در ''شیطان را بران''<ref>''Beat the Devil''</ref>. | ||
---- | ---- | ||
نسخهٔ ۲۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۲۴
جینا لولوبریجیدا (سوبیاکو 4 ژوئیه 1927م- ) (Gina Lollobrigida)
(نام زمان تولد: لوئیجیا لولوبریجیدا[۱]) بازیگر و عکاس زن ایتالیایی. از ستارگان زن سینمای ایتالیا و اروپا طی دهه‌های 1950 و 1960م. آغاز فعالیتش در سینما از میانۀ دهۀ 1940م بود و طی دورۀ شهرتش در آثار تعدادی از مهم‌ترین فیلمسازان ایتالیا و اروپا و هالیوود حضور یافت. علاوه جوایز سینمای ایتالیا، سه بار نامزد دریافت جایزه گلدن گلوب شد که یک بار در سال ۱۹۶۱ جایزۀ «ستارۀ محبوب جهان» به او اعطا گردید.
پدرش نجار بود. با استفاده از بورس تحصیلی به مدرسۀ هنری رفت، ولی به اصرار همکلاسی‌هایش، بیش‌تر اوقات را به جای این که خود نقاشی کند، سوژۀ نقاشی‌های آنان بود. با نام دایانا لوريس[۲] مدل داستان‌های مصور مجلات بود تا این که توسط ماریو کوستا[۳] برای بازی در فیلم بعدی‌اش دعوت شد. از همان آغاز جاذبۀ فیزیکی‌اش برگ برندۀ او شد و ضامن به دست آوردن نقش‌های متعدد: در فیلم‌هایی از آلبرتو لاتوادا[۴]، لوئیجی زامپا[۵]، پیترو جرمی[۶]، کارلو لیتزانی[۷] و دیگران. با فانفان لا تولیپ[۸] (1952) آوازۀ او در سطح جهانی پیچید. در این زمان از مشهورترین ستارگان اروپایی و تداعی‌گر سبک‌سری به سبک ایتالیایی بود. اگرچه به عنوان بازیگر، توان چندانی برای جلب تماشاگر نداشت، اما در عوض از نخستین بمب‌های جاذبۀ دوران پس از جنگ جهانی دوم بود. تقریباً روی جلد تمام مجلات ظاهر شد. در واقع بیش‌تر شهرتش از تبلیغات خارج از سینما می‌آمد تا بازی‌هایش. در سینما هم شخصیت او نبود که در فیلم‌ها به چشم می‌آمد، بلکه حضور فریبنده و شکوهمند فیزیکی‌اش پرده را تسخیر می‌کرد. پس از بازی در فیلم‌هایی مثل گل‌های شب[۹] و کافران[۱۰] و هم‌بازی شدن با ارول فلین در شمشیرهای متقاطع[۱۱]، فرصت خوب دیگری در یک فیلم انگلیسی‌زبان به دست آورد: در نقش همسر آنگلوفیل هامفری بوگارت در شیطان را بران[۱۲].