وارهول، اندی (۱۹۲۸ـ۱۹۸۷): تفاوت میان نسخه‌ها

</ref> امریکایی. از ۱۹۶۲ با نقاشی از قوطی‌های کنسرو کمبل<ref>Campbell </ref>، و بطری‌های کوکاکولا<ref>Coca-Cola </ref>، و ستارگان سینما به‌شهرت رسید. در کارگاهش در نیویورک که آن را کارخانه می‌نامید، با دستیارانش مجموعۀ پرزرق و برقی از آثار چاپ سیلک‌اسکرین<ref>silk-screen </ref> پدید آورد. ''دختران چلسی''<ref>''Chelsea Girls'' </ref> (۱۹۶۶) و ''آشغال''<ref>''Trash'' </ref> (۱۹۷۰) ازجمله فیلم‌های اوست. وارهول در پیتسبورگ<ref>Pittsburgh</ref> به‌دنیا آمد، و همان‌جا هنر آموخت. در دهۀ ۱۹۵۰ در نیویورک به نقاشی تجاری پرداخت. با رونق هنر پاپ، شخصیّت نامتعارف او، و استعدادش در تبلیغ برای خود، نامش را بر سر زبان‌ها انداخت.  

وارهول در اوایل، عکس‌هایی را به منابع خود می‌افزود و آن‌ها را به‌صورت واحد یا تکراری بر بوم منتقل می‌کرد، عکس‌های افراد مشهوری همچون ستارگان سینما، چهره‌های سرشناس، جنایتکاران، و نیز اشیای چندش‌آوری همچون صندلی الکتریکی، یا صحنه‌های تکان‌دهنده‌ای مانند سوانح رانندگی، یا موجودات بی‌آزاری مانند گاوها و گل‌ها. تکرار عکس‌هایی روی بوم که قبلاً به‌طور انبوه چاپ ‌شده بودند، و در موارد بسیار افزودن یک لایۀ رنگی کم‌وبیش دل‌بخواه، نتایج فوق‌العاده چند‌پهلویی را به‌بار می‌آورد؛ شماری از این زمره آثارش در [[موزه هنرهای معاصر|موزۀ هنرهای معاصر تهران]]<ref> Tehran Museum of Contemporary Art</ref> نگهداری می‌شود، از جمله ''تک‌چهرۀ مائو''<ref>''Portrait of Mao'' </ref> (۱۹۷۲). در ۱۹۶۸، وارهول از گلوله‌‌ای که یک [[فمینیسم|فمینیست]]<ref>feminist </ref> تندرو با نام والری سولاناس<ref>Valerie Solanas</ref> به او شلیک کرد، جان سالم به‌در برد. فیلم‌های او که اولینِ آن‌ها ''خواب''<ref>''Sleep'' </ref> (۱۹۶۳)، و آخرینِ آن‌ها ''بد''<ref>''Bad'' </ref> (۱۹۷۷) نام دارد، عناصر بداهه و مستند بسیار دارند. ازجمله تألیفات اوست: ''فلسفۀ اندی وارهول (از الف تا ب و برعکس)''<ref>''(The Philosophy of Andy Warhol (From A to B and Back Again''