آواز خوش (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «آواز خوش (La Bonne Chanson) (یا: ترانۀ خوش) مجموعۀ اشعار غناییِ پل ورلن، چهارمین مجموعه شعر او. نخستین بار به سال ۱۸۷۰م در پاریس توسط آلفونس لمر<ref>Alphonse Lemerre</ref>، ناشر فرانسوی، منتشر شد. گابریل فوره بیست سال و اندی پس از چاپ نخست ''آواز خوش''، ملودی‌ها...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
این شعرها، که با الهام شاعر از نامزدی‌اش با ماتیلد موته دو فلورویل<ref>Mathilde Mauté de Fleurville</ref> 16ساله، از زمستان 1869 تا بهار 1870 سروده شده، شادی و مهر شاعر را به موجودی که در آستانۀ ورود به زندگی اوست بیان می‌دارد؛ در همان حال، شاعر جذابیت خلقت را با تمام پاکی آن بار دیگر کشف می‌کند. هنرمند با ستایش زیبایی نامزدش، زیبایی لبخند او («ماه سفید»)، عشق پرتوجهش را به تمام رویدادهای کوچک زندگی روزمره، با لرزشی لطیف بیان می‌دارد. چهرۀ زن محبوب، همۀ هستی شاعر را روشن می‌سازد و او را برمی‌انگیزد تا رنج‌های مردمان ساده را تماشا کند. شاعر به کمک او به آرامشی که آن‌همه آرزویش را می‌کرد دست خواهد یافت. | این شعرها، که با الهام شاعر از نامزدی‌اش با ماتیلد موته دو فلورویل<ref>Mathilde Mauté de Fleurville</ref> 16ساله، از زمستان 1869 تا بهار 1870 سروده شده، شادی و مهر شاعر را به موجودی که در آستانۀ ورود به زندگی اوست بیان می‌دارد؛ در همان حال، شاعر جذابیت خلقت را با تمام پاکی آن بار دیگر کشف می‌کند. هنرمند با ستایش زیبایی نامزدش، زیبایی لبخند او («ماه سفید»)، عشق پرتوجهش را به تمام رویدادهای کوچک زندگی روزمره، با لرزشی لطیف بیان می‌دارد. چهرۀ زن محبوب، همۀ هستی شاعر را روشن می‌سازد و او را برمی‌انگیزد تا رنج‌های مردمان ساده را تماشا کند. شاعر به کمک او به آرامشی که آن‌همه آرزویش را می‌کرد دست خواهد یافت. | ||
---- | |||
<references /> | |||
[[رده:ادبیات غرب]] | |||
[[رده:شعر (اشخاص و آثار)]] | |||
نسخهٔ ۸ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۰۴
آواز خوش (La Bonne Chanson)
(یا: ترانۀ خوش) مجموعۀ اشعار غناییِ پل ورلن، چهارمین مجموعه شعر او. نخستین بار به سال ۱۸۷۰م در پاریس توسط آلفونس لمر[۱]، ناشر فرانسوی، منتشر شد. گابریل فوره بیست سال و اندی پس از چاپ نخست آواز خوش، ملودی‌هایی بر روی 9 شعر کتاب ساخت.
این شعرها، که با الهام شاعر از نامزدی‌اش با ماتیلد موته دو فلورویل[۲] 16ساله، از زمستان 1869 تا بهار 1870 سروده شده، شادی و مهر شاعر را به موجودی که در آستانۀ ورود به زندگی اوست بیان می‌دارد؛ در همان حال، شاعر جذابیت خلقت را با تمام پاکی آن بار دیگر کشف می‌کند. هنرمند با ستایش زیبایی نامزدش، زیبایی لبخند او («ماه سفید»)، عشق پرتوجهش را به تمام رویدادهای کوچک زندگی روزمره، با لرزشی لطیف بیان می‌دارد. چهرۀ زن محبوب، همۀ هستی شاعر را روشن می‌سازد و او را برمی‌انگیزد تا رنج‌های مردمان ساده را تماشا کند. شاعر به کمک او به آرامشی که آن‌همه آرزویش را می‌کرد دست خواهد یافت.