ابوعلی فارسی: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=ابوعلی فارسی|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=حسن بن احمد بن عبدالغفار|نام مستعار=|لقب=|زادروز=فسا ۲۸۸ق|تاریخ مرگ=بغداد ۳۷۷ق|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=نحوی و لغوی|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=الحجة فی علل‌القراءات‌السبع؛ الایضاح‌العضدی؛ المسائل الحلبیات؛ اقسام‌الاخبار؛ المسائل‌المشکلة؛ بغدادیات|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=فلسفه، منطق و کلام|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}} | {{جعبه زندگینامه|عنوان=ابوعلی فارسی|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=ابوعلی حسن بن احمد بن عبدالغفار بن محمد بن سلیمان بن آبان نحوی فارسی|نام مستعار=|لقب=|زادروز=فسا ۲۸۸ق|تاریخ مرگ=بغداد ۳۷۷ق|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=نحوی و لغوی|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=الحجة فی علل‌القراءات‌السبع؛ الایضاح‌العضدی؛ المسائل الحلبیات؛ اقسام‌الاخبار؛ المسائل‌المشکلة؛ بغدادیات|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=فلسفه، منطق و کلام|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}} | ||
ابوعلی فارسی (فسا ۲۸۸ـ بغداد ۳۷۷ق)<br>(حسن بن احمد بن عبدالغفار) نحوی و لغوی ایرانی، از پیشوایان علم عربیت. در ۳۰۷ وارد [[بغداد]] شد. ابوعلی'' کتاب‌المعانی'' را نزد مؤلفش [[زجاج، اسحاق بن محمد (۲۴۱ـ۳۱۱/ ۳۱۹ق)|زجاج]] فراگرفت و ''الکتاب'' اثر [[سیبویه، عمرو بن عثمان ( ـ۱۷۲ق/پس از آن)|سیبویه]] را مبنای کار خویش قرار داد. او علم قرائت را نزد ابوبکر بن مجاهد آموخت. ابوعلی حدود ۳۰ سال در [[بغداد]] اقامت داشت و به تدریس دو کتاب ''الجمل'' و ''الموجز'' مشغول بود. دانشمندان بزرگی چون: ابوطالب عبدی، ابوالقاسم تنوخی و ازهری از شاگردان ابوعلی بودند و او شهرت خود را تا حد زیادی مدیون شاگردانش می‌دانست. او ازجمله افرادی بود که منکر اشتراک لفظی در زبان عربی بود و نخستین‌بار هم او بود که مسئلۀ اشتقاق اکبر را عنوان کرد. او به علم [[کلام]] نیز تسلط داشت و [[خواطر]] را الهام گرفته از خداوند می‌دانست. برخی از آثار ابوعلی عبارت‌اند از ''الحجة فی علل‌القراءات‌السبع''؛'' الایضاح‌العضدی''؛ ''المسائل الحلبیات''؛ ''اقسام‌الاخبار''؛ ''المسائل‌المشکلة''؛ ''بغدادیات''.<br><!--11078400--> | ابوعلی فارسی (فسا ۲۸۸ـ بغداد ۳۷۷ق)<br>(نام کامل: ابوعلی حسن بن احمد بن عبدالغفار بن محمد بن سلیمان بن آبان نحوی فارسی؛ به اختصار: ابن درستویه) نحوی و لغوی ایرانی، از پیشوایان علم عربیت. در ۳۰۷ وارد [[بغداد]] شد. ابوعلی'' کتاب‌المعانی'' را نزد مؤلفش [[زجاج، اسحاق بن محمد (۲۴۱ـ۳۱۱/ ۳۱۹ق)|زجاج]] فراگرفت و ''الکتاب'' اثر [[سیبویه، عمرو بن عثمان ( ـ۱۷۲ق/پس از آن)|سیبویه]] را مبنای کار خویش قرار داد. او علم قرائت را نزد ابوبکر بن مجاهد آموخت. ابوعلی حدود ۳۰ سال در [[بغداد]] اقامت داشت و به تدریس دو کتاب ''الجمل'' و ''الموجز'' مشغول بود. دانشمندان بزرگی چون: ابوطالب عبدی، ابوالقاسم تنوخی و ازهری از شاگردان ابوعلی بودند و او شهرت خود را تا حد زیادی مدیون شاگردانش می‌دانست. او ازجمله افرادی بود که منکر اشتراک لفظی در زبان عربی بود و نخستین‌بار هم او بود که مسئلۀ اشتقاق اکبر را عنوان کرد. او به علم [[کلام]] نیز تسلط داشت و [[خواطر]] را الهام گرفته از خداوند می‌دانست. برخی از آثار ابوعلی عبارت‌اند از ''الحجة فی علل‌القراءات‌السبع''؛'' الایضاح‌العضدی''؛ ''المسائل الحلبیات''؛ ''اقسام‌الاخبار''؛ ''المسائل‌المشکلة''؛ ''بغدادیات''.<br><!--11078400--> | ||
[[رده:زبان شناسی و ترجمه]] | [[رده:زبان شناسی و ترجمه]] | ||
[[رده:زبان شناسی غیرایران]] | [[رده:زبان شناسی غیرایران]] | ||
[[رده:فلسفه ، منطق و کلام]] | [[رده:فلسفه ، منطق و کلام]] | ||
[[رده:کلام – اشخاص و فرقه ها و آثار]] | [[رده:کلام – اشخاص و فرقه ها و آثار]] | ||
نسخهٔ ۲۳ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۹:۳۷
| ابوعلی فارسی | |
|---|---|
| زادروز |
فسا ۲۸۸ق |
| درگذشت | بغداد ۳۷۷ق |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | نحوی و لغوی |
| آثار | الحجة فی علل‌القراءات‌السبع؛ الایضاح‌العضدی؛ المسائل الحلبیات؛ اقسام‌الاخبار؛ المسائل‌المشکلة؛ بغدادیات |
| گروه مقاله | فلسفه، منطق و کلام |
ابوعلی فارسی (فسا ۲۸۸ـ بغداد ۳۷۷ق)
(نام کامل: ابوعلی حسن بن احمد بن عبدالغفار بن محمد بن سلیمان بن آبان نحوی فارسی؛ به اختصار: ابن درستویه) نحوی و لغوی ایرانی، از پیشوایان علم عربیت. در ۳۰۷ وارد بغداد شد. ابوعلی کتاب‌المعانی را نزد مؤلفش زجاج فراگرفت و الکتاب اثر سیبویه را مبنای کار خویش قرار داد. او علم قرائت را نزد ابوبکر بن مجاهد آموخت. ابوعلی حدود ۳۰ سال در بغداد اقامت داشت و به تدریس دو کتاب الجمل و الموجز مشغول بود. دانشمندان بزرگی چون: ابوطالب عبدی، ابوالقاسم تنوخی و ازهری از شاگردان ابوعلی بودند و او شهرت خود را تا حد زیادی مدیون شاگردانش می‌دانست. او ازجمله افرادی بود که منکر اشتراک لفظی در زبان عربی بود و نخستین‌بار هم او بود که مسئلۀ اشتقاق اکبر را عنوان کرد. او به علم کلام نیز تسلط داشت و خواطر را الهام گرفته از خداوند می‌دانست. برخی از آثار ابوعلی عبارت‌اند از الحجة فی علل‌القراءات‌السبع؛ الایضاح‌العضدی؛ المسائل الحلبیات؛ اقسام‌الاخبار؛ المسائل‌المشکلة؛ بغدادیات.