رشحه اصفهانی (ز ۱۲۴۱ق): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\2' به '<!--2') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}(یا: رشحه‌بیگم) بانوی شاعر ایرانی، دختر هاتف اصفهانی. علوم اسلامی و صرف و نحو را نزد پدرش و دیگران آموخت و به مطالعۀ ادبیات و فنون بلاغت و شعر پرداخت. در کاشان با علی‌اکبر نطنزی، متخلص به نظیری ازدواج کرد. فرزندش میرزا احمد، متخلص به کشته، از شعرای بلندآوازۀ عهد قاجار بود. در اشعارش برخی از دختران و پسران فتحعلی‌شاه قاجار را مدح گفته است. تنها بانوی شاعر ایرانی است که پدر، شوهر، برادر (سحاب) و پسرش شاعر بودند. ''دیوان'' وی در پایان ''دیوان'' هاتف اصفهانی چاپ شده است (تهران، ۱۳۳۲ش). | }}(یا: رشحه‌بیگم) بانوی شاعر ایرانی، دختر [[هاتف اصفهانی، احمد ( ـ۱۱۹۸ق)|هاتف اصفهانی]]. علوم اسلامی و صرف و نحو را نزد پدرش و دیگران آموخت و به مطالعۀ ادبیات و فنون بلاغت و شعر پرداخت. در کاشان با علی‌اکبر نطنزی، متخلص به نظیری ازدواج کرد. فرزندش میرزا احمد، متخلص به کشته، از شعرای بلندآوازۀ عهد [[قاجاریه، سلسله|قاجار]] بود. در اشعارش برخی از دختران و پسران [[فتحعلی شاه قاجار (۱۱۸۵ـ اصفهان ۱۲۵۰ق)|فتحعلی‌شاه قاجار]] را مدح گفته است. تنها بانوی شاعر ایرانی است که پدر، شوهر، برادر (سحاب) و پسرش شاعر بودند. ''دیوان'' وی در پایان ''دیوان'' هاتف اصفهانی چاپ شده است (تهران، ۱۳۳۲ش). | ||
<br><!--22092700--> | <br><!--22092700--> | ||
[[رده:ادبیات فارسی]] | [[رده:ادبیات فارسی]] | ||
[[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]] | [[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۳۷
رَشحۀ اصفهانی (ز ۱۲۴۱ق)
| رشحه اصفهانی | |
|---|---|
| ملیت | ایرانی |
| نام‌های دیگر | رشحه بیگم |
| شغل و تخصص اصلی | شاعر |
| دوره | ز ۱۲۴۱ق |
| آثار | دیوان (تهران، ۱۳۳۲ش) |
| گروه مقاله | ادبیات فارسی |
| خویشاوندان سرشناس | میرزا احمد (فرزند) |
(یا: رشحه‌بیگم) بانوی شاعر ایرانی، دختر هاتف اصفهانی. علوم اسلامی و صرف و نحو را نزد پدرش و دیگران آموخت و به مطالعۀ ادبیات و فنون بلاغت و شعر پرداخت. در کاشان با علی‌اکبر نطنزی، متخلص به نظیری ازدواج کرد. فرزندش میرزا احمد، متخلص به کشته، از شعرای بلندآوازۀ عهد قاجار بود. در اشعارش برخی از دختران و پسران فتحعلی‌شاه قاجار را مدح گفته است. تنها بانوی شاعر ایرانی است که پدر، شوهر، برادر (سحاب) و پسرش شاعر بودند. دیوان وی در پایان دیوان هاتف اصفهانی چاپ شده است (تهران، ۱۳۳۲ش).