صدیق، عیسی (تهران ۱۲۷۳ـ۱۳۵۷ش): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
(جایگزینی متن - '\\2' به '<!--2')
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۲۹: خط ۲۹:
|پست تخصصی =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
|باشگاه =
}}<p>(ملقّب: به صدیق اعلم) مؤسس دانشگاه تهران، دولتمرد، استاد و پژوهشگر ایرانی. در ۱۲۹۰‌ش عازم فرانسه شد و در ۱۲۹۷ دانشسرای ورسای را به‌پایان رساند و از دانشگاه پاریس دانشنامه لیسانس در رشته ریاضی گرفت. به تشویق ادوارد براون چندی در مدرسۀ پمبرگ کیمبریج به مطالعه و تدریس پرداخت. در ۱۲۹۷ به ایران بازگشت و تا ۱۳۰۹ مشاغل مختلفی را به‌عهده داشت ازجمله ریاست فرهنگ گیلان، ریاست تعلیمات عالیه و تدریس در دارالفنون و مدتی نیز مدیر داخلی روزنامۀ «''مرد آزاد''» بود. در ۱۳۰۹‌ش به دعوت دانشگاه کلمبیا برای مطالعۀ فرهنگ امریکا به نیویورک رفت و از آن دانشگاه موفق به اخذ دانشنامه دکتری در فلسفه گردید. پس از بازگشت به ایران مأمور تأسیس دانشگاه تهران شد و تا ۱۳۱۹ ریاست و استادی دانشسرای عالی، دانشکدۀ ادبیات و دانشکده علوم را به‌عهده داشت. پس از شهریور ۱۳۲۰ش چهار بار به تناوب وزیر فرهنگ شد. در ۱۳۵۰ بازنشسته شد. وی استاد ممتاز دانشگاه تهران و از ۱۳۱۴ش عضو فرهنگستان ایران بود. از مروّجان فرهنگ جدید و از برجسته‌ترین و مؤثرترین بنیادگذاران علوم تربیتی بود. از سوی جامعۀ فرهنگیان لقب پدر معارف جدید گرفت. از آثار اوست: ''روش نوین در تعلیم و تربیت''؛ ''تاریخ مختصر آموزش و پرورش''؛ ''اصول عملی علم تربیت'' (۱۳۰۷ش)؛ ''ایران نوین و فرهنگ آن''، به انگلیسی (نیویورک ۱۳۱۰ش)؛ ''یادگار عمر؛ اصول تدریس حساب و حل مسایل فکری''؛'' حقوق بین‌الملل''؛'' صنایع ایران در گذشته و در‌ آینده''؛'' شرح‌حال و شخصیت و آثار فردوسی''.</p>
}}<p>(ملقّب: به صدیق اعلم) مؤسس [[دانشگاه تهران]]، دولتمرد، استاد و پژوهشگر ایرانی. در ۱۲۹۰‌ش عازم [[فرانسه]] شد و در ۱۲۹۷ دانشسرای ورسای را به‌پایان رساند و از دانشگاه پاریس دانشنامه لیسانس در رشته ریاضی گرفت. به تشویق [[براون، ادوارد (۱۸۶۲ـ۱۹۲۶)|ادوارد براون]] چندی در مدرسۀ پمبرگ کیمبریج به مطالعه و تدریس پرداخت. در ۱۲۹۷ به ایران بازگشت و تا ۱۳۰۹ مشاغل مختلفی را به‌عهده داشت ازجمله ریاست فرهنگ گیلان، ریاست تعلیمات عالیه و تدریس در [[دارالفنون]] و مدتی نیز مدیر داخلی روزنامۀ «''مرد آزاد''» بود. در ۱۳۰۹‌ش به دعوت دانشگاه کلمبیا برای مطالعۀ فرهنگ امریکا به [[نیویورک]] رفت و از آن دانشگاه موفق به اخذ دانشنامه دکتری در فلسفه گردید. پس از بازگشت به ایران مأمور تأسیس دانشگاه تهران شد و تا ۱۳۱۹ ریاست و استادی دانشسرای عالی، دانشکدۀ ادبیات و دانشکده علوم را به‌عهده داشت. پس از شهریور ۱۳۲۰ش چهار بار به تناوب وزیر فرهنگ شد. در ۱۳۵۰ بازنشسته شد. وی استاد ممتاز دانشگاه تهران و از ۱۳۱۴ش عضو فرهنگستان ایران بود. از مروّجان فرهنگ جدید و از برجسته‌ترین و مؤثرترین بنیادگذاران علوم تربیتی بود. از سوی جامعۀ فرهنگیان لقب پدر معارف جدید گرفت. از آثار اوست: ''روش نوین در تعلیم و تربیت''؛ ''تاریخ مختصر آموزش و پرورش''؛ ''اصول عملی علم تربیت'' (۱۳۰۷ش)؛ ''ایران نوین و فرهنگ آن''، به انگلیسی (نیویورک ۱۳۱۰ش)؛ ''یادگار عمر؛ اصول تدریس حساب و حل مسایل فکری''؛'' حقوق بین‌الملل''؛'' صنایع ایران در گذشته و در‌ آینده''؛'' شرح‌حال و شخصیت و آثار فردوسی''.</p>
<br><!--27027200-->
<br><!--27027200-->
[[رده:آموزش و پرورش و اخلاق]]
[[رده:آموزش و پرورش و اخلاق]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۷ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۴۹

صدیق، عیسی (تهران ۱۲۷۳ـ۱۳۵۷ش)

صديق، عيسي
عیسی صدیق
زادروز تهران 1273ش
درگذشت 1357ش
ملیت ایرانی
تحصیلات و محل تحصیل دکترای فلسفه از دانشگاه کلمبیا
شغل و تخصص اصلی پژوهشگر فرهنگ و آموزش
شغل و تخصص های دیگر دولتمرد
فعالیت‌های مهم تاسیس دانشگاه تهران
آثار اصول عملی علم تربیت (1307ش)؛ ایران نوین و فرهنگ آن، به انگلیسی (نیویورک 1310ش)
گروه مقاله آموزش و پرورش و اخلاق

(ملقّب: به صدیق اعلم) مؤسس دانشگاه تهران، دولتمرد، استاد و پژوهشگر ایرانی. در ۱۲۹۰‌ش عازم فرانسه شد و در ۱۲۹۷ دانشسرای ورسای را به‌پایان رساند و از دانشگاه پاریس دانشنامه لیسانس در رشته ریاضی گرفت. به تشویق ادوارد براون چندی در مدرسۀ پمبرگ کیمبریج به مطالعه و تدریس پرداخت. در ۱۲۹۷ به ایران بازگشت و تا ۱۳۰۹ مشاغل مختلفی را به‌عهده داشت ازجمله ریاست فرهنگ گیلان، ریاست تعلیمات عالیه و تدریس در دارالفنون و مدتی نیز مدیر داخلی روزنامۀ «مرد آزاد» بود. در ۱۳۰۹‌ش به دعوت دانشگاه کلمبیا برای مطالعۀ فرهنگ امریکا به نیویورک رفت و از آن دانشگاه موفق به اخذ دانشنامه دکتری در فلسفه گردید. پس از بازگشت به ایران مأمور تأسیس دانشگاه تهران شد و تا ۱۳۱۹ ریاست و استادی دانشسرای عالی، دانشکدۀ ادبیات و دانشکده علوم را به‌عهده داشت. پس از شهریور ۱۳۲۰ش چهار بار به تناوب وزیر فرهنگ شد. در ۱۳۵۰ بازنشسته شد. وی استاد ممتاز دانشگاه تهران و از ۱۳۱۴ش عضو فرهنگستان ایران بود. از مروّجان فرهنگ جدید و از برجسته‌ترین و مؤثرترین بنیادگذاران علوم تربیتی بود. از سوی جامعۀ فرهنگیان لقب پدر معارف جدید گرفت. از آثار اوست: روش نوین در تعلیم و تربیت؛ تاریخ مختصر آموزش و پرورش؛ اصول عملی علم تربیت (۱۳۰۷ش)؛ ایران نوین و فرهنگ آن، به انگلیسی (نیویورک ۱۳۱۰ش)؛ یادگار عمر؛ اصول تدریس حساب و حل مسایل فکری؛ حقوق بین‌الملل؛ صنایع ایران در گذشته و در‌ آینده؛ شرح‌حال و شخصیت و آثار فردوسی.