جلال الدین میرزا قاجار: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
جلال‌الدّین میرزا قاجار ( ـ تهران ۱۲۸۹ق)<br> | جلال‌الدّین میرزا قاجار ( ـ تهران ۱۲۸۹ق)<br> | ||
<p>فرزند [[فتحعلی شاه قاجار (۱۱۸۵ـ اصفهان ۱۲۵۰ق)|فتحعلی‌شاه]] از شاهزادگان تجددخواه قاجار. در جوانی با تحقیقات شرق‌شناسان و ایران‌شناسان اروپایی آشنا شد و شیفتۀ فرهنگ و تمدن ایران باستان شد و ''نامۀ باستان ''را در شرح تاریخ پادشاهان باستانی ایران به شعر سرود. | <p>فرزند [[فتحعلی شاه قاجار (۱۱۸۵ـ اصفهان ۱۲۵۰ق)|فتحعلی‌شاه]] از شاهزادگان تجددخواه قاجار. در جوانی با تحقیقات شرق‌شناسان و ایران‌شناسان اروپایی آشنا شد و شیفتۀ فرهنگ و تمدن ایران باستان شد و ''نامۀ باستان ''را در شرح تاریخ پادشاهان باستانی ایران به شعر سرود. او از کاربرد کلمات عربی در گفتن و نوشتن پرهیز می‌کرد و از هواداران گفتار و نوشتار سره فارسی بود و به آیین زردشتی تمایل نشان می‌داد و با روشنفکران ایرانی چون آخوندزاده و ملکم‌‌خان آشنایی و مکاتبه داشت. </p> | ||
<p>جلسات سری فراموشخانه از زمان تأسیس در سال ۱۲۷۴ق تا زمان تعطیل در سال ۱۲۸۷ق در خانۀ جلال‌الدین میرزا تشکیل می‌شد. او که آجودان مخصوص شاه بود، پس از این واقعه، مقام خود را از دست داد و مغضوب و خانه‌نشین شد و سرانجام براثر اعتیاد و بیماری ممتد درگذشت. وی همچنین اثری با نام ''نامۀ خسروان'' در تاریخ ایران از پیشدادیان تا اوایل قاجاریه (تهران ۱۲۸۸ق) با همکاری [[امامقلی خان زند|امام قلی‌خان زند]] متخلص به غارت نوشت. </p> | |||
<p>جلسات سری فراموشخانه از زمان تأسیس در سال ۱۲۷۴ق تا زمان تعطیل در سال ۱۲۸۷ق در خانۀ جلال‌الدین میرزا تشکیل می‌شد. او که آجودان مخصوص شاه بود، پس از این واقعه، مقام خود را از دست داد و مغضوب و خانه‌نشین شد و سرانجام براثر اعتیاد و بیماری ممتد درگذشت. | |||
<br><!--16073900--> | <br><!--16073900--> | ||
[[رده:تاریخ ایران]] | [[رده:تاریخ ایران]] | ||
نسخهٔ ۲۵ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۴۹
جلال‌الدّین میرزا قاجار ( ـ تهران ۱۲۸۹ق)
فرزند فتحعلی‌شاه از شاهزادگان تجددخواه قاجار. در جوانی با تحقیقات شرق‌شناسان و ایران‌شناسان اروپایی آشنا شد و شیفتۀ فرهنگ و تمدن ایران باستان شد و نامۀ باستان را در شرح تاریخ پادشاهان باستانی ایران به شعر سرود. او از کاربرد کلمات عربی در گفتن و نوشتن پرهیز می‌کرد و از هواداران گفتار و نوشتار سره فارسی بود و به آیین زردشتی تمایل نشان می‌داد و با روشنفکران ایرانی چون آخوندزاده و ملکم‌‌خان آشنایی و مکاتبه داشت.
جلسات سری فراموشخانه از زمان تأسیس در سال ۱۲۷۴ق تا زمان تعطیل در سال ۱۲۸۷ق در خانۀ جلال‌الدین میرزا تشکیل می‌شد. او که آجودان مخصوص شاه بود، پس از این واقعه، مقام خود را از دست داد و مغضوب و خانه‌نشین شد و سرانجام براثر اعتیاد و بیماری ممتد درگذشت. وی همچنین اثری با نام نامۀ خسروان در تاریخ ایران از پیشدادیان تا اوایل قاجاریه (تهران ۱۲۸۸ق) با همکاری امام قلی‌خان زند متخلص به غارت نوشت.