فرای، ریچارد (۱۹۲۰ـ۲۰۱۴): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\3' به '<!--3') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
فِرای، ریچارْد (۱۹۲۰ـ۲۰۱۴)(Frye, Richard)<br> | فِرای، ریچارْد (۱۹۲۰ـ۲۰۱۴)(Frye, Richard)<br> | ||
خاورشناس سوئدی‌تبار امریکایی. در ۱۹۴۶ با تصحیح و ترجمۀ ''تاریخ بخارای نرشخی'' به انگلیسی از دانشگاه هاروارد در رشتۀ تاریخ خاور ''نزدیک'' دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۹۵۱ به ایران سفر کرد و در سرمشهد فارس به کاوش و نمونه‌برداری از کتیبه‌های کهن پرداخت و سپس به پژوهش در لهجه‌های رایج در سیستان و بلوچستان و بیابانک روی آورد. از ۱۹۴۹ در دانشگاه هاروارد کرسی ایران‌شناسی داشته است. در ۱۹۶۹م/۱۳۴۸ش بار دیگر به ایران سفر کرد و تا ۱۳۵۳ش رئیس مؤسسۀ آسیایی دانشگاه شیراز بود. از ۱۳۵۴ تا ۱۳۵۵ش در دانشگاه شیراز تدریس می‌کرد. در ۱۹۹۰ بازنشسته شد. پس از آن به تاجیکستان رفت و دو سال در آن‌جا به پژوهش و تدریس پرداخت. از آثارش: ''تصوف در عصر غزالی'' (۱۹۳۹)؛ ''ایران اسلامی و آسیای مرکزی، سده‌های هفتم تا دوازدهم میلادی'' (لندن، ۱۹۷۲)؛ ''سکه‌های ماوراءالنهر'' (۱۹۴۹)؛ ''خاور نزدیک و دولت‌های بزرگ'' (۱۹۵۱)؛'' اسلام و غرب'' (۱۹۵۷)؛ ''میراث باستانی ایران'' (۱۹۶۲)؛ ''بخارا دستاورد قرون وسطا''؛ ''عصر زرین فرهنگ ایران''، که سه کتاب آخر به فارسی ترجمه شده است. | خاورشناس سوئدی‌تبار امریکایی. در ۱۹۴۶ با تصحیح و ترجمۀ ''تاریخ بخارای نرشخی'' به انگلیسی از [[دانشگاه هاروارد]] در رشتۀ تاریخ خاور ''نزدیک'' دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۹۵۱ به ایران سفر کرد و در سرمشهد فارس به کاوش و نمونه‌برداری از کتیبه‌های کهن پرداخت و سپس به پژوهش در لهجه‌های رایج در سیستان و بلوچستان و بیابانک روی آورد. از ۱۹۴۹ در دانشگاه هاروارد کرسی ایران‌شناسی داشته است. در ۱۹۶۹م/۱۳۴۸ش بار دیگر به ایران سفر کرد و تا ۱۳۵۳ش رئیس مؤسسۀ آسیایی دانشگاه شیراز بود. از ۱۳۵۴ تا ۱۳۵۵ش در دانشگاه شیراز تدریس می‌کرد. در ۱۹۹۰ بازنشسته شد. پس از آن به [[تاجیکستان]] رفت و دو سال در آن‌جا به پژوهش و تدریس پرداخت. از آثارش: ''تصوف در عصر غزالی'' (۱۹۳۹)؛ ''ایران اسلامی و آسیای مرکزی، سده‌های هفتم تا دوازدهم میلادی'' (لندن، ۱۹۷۲)؛ ''سکه‌های ماوراءالنهر'' (۱۹۴۹)؛ ''خاور نزدیک و دولت‌های بزرگ'' (۱۹۵۱)؛'' اسلام و غرب'' (۱۹۵۷)؛ ''میراث باستانی ایران'' (۱۹۶۲)؛ ''بخارا دستاورد قرون وسطا''؛ ''عصر زرین فرهنگ ایران''، که سه کتاب آخر به فارسی ترجمه شده است. | ||
<br><!--33058800--> | <br><!--33058800--> | ||
[[رده:خاورشناسی]] | [[رده:خاورشناسی]] | ||
[[رده:(خاورشناسی)ایران]] | [[رده:(خاورشناسی)ایران]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۷ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۴۱
فِرای، ریچارْد (۱۹۲۰ـ۲۰۱۴)(Frye, Richard)
خاورشناس سوئدی‌تبار امریکایی. در ۱۹۴۶ با تصحیح و ترجمۀ تاریخ بخارای نرشخی به انگلیسی از دانشگاه هاروارد در رشتۀ تاریخ خاور نزدیک دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۹۵۱ به ایران سفر کرد و در سرمشهد فارس به کاوش و نمونه‌برداری از کتیبه‌های کهن پرداخت و سپس به پژوهش در لهجه‌های رایج در سیستان و بلوچستان و بیابانک روی آورد. از ۱۹۴۹ در دانشگاه هاروارد کرسی ایران‌شناسی داشته است. در ۱۹۶۹م/۱۳۴۸ش بار دیگر به ایران سفر کرد و تا ۱۳۵۳ش رئیس مؤسسۀ آسیایی دانشگاه شیراز بود. از ۱۳۵۴ تا ۱۳۵۵ش در دانشگاه شیراز تدریس می‌کرد. در ۱۹۹۰ بازنشسته شد. پس از آن به تاجیکستان رفت و دو سال در آن‌جا به پژوهش و تدریس پرداخت. از آثارش: تصوف در عصر غزالی (۱۹۳۹)؛ ایران اسلامی و آسیای مرکزی، سده‌های هفتم تا دوازدهم میلادی (لندن، ۱۹۷۲)؛ سکه‌های ماوراءالنهر (۱۹۴۹)؛ خاور نزدیک و دولت‌های بزرگ (۱۹۵۱)؛ اسلام و غرب (۱۹۵۷)؛ میراث باستانی ایران (۱۹۶۲)؛ بخارا دستاورد قرون وسطا؛ عصر زرین فرهنگ ایران، که سه کتاب آخر به فارسی ترجمه شده است.