جمال الدین اینجوی شیرازی، حسین ( ـ ۱۰۳۵ق): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
جَمال‌الدّین اینْجوی شیرازی، حسین ( ـ ۱۰۳۵ق)<br> | جَمال‌الدّین اینْجوی شیرازی، حسین ( ـ ۱۰۳۵ق)<br> | ||
<p>دولتمرد و فرهنگ‌نویس ایرانی. از سادات اینجوی شیراز بود. نیاهای او میرشاه محمود و میرشاه ابوتراب، در پادشاهی طهماسب صفوی | <p>دولتمرد و فرهنگ‌نویس ایرانی. از سادات اینجوی شیراز بود. نیاهای او میرشاه محمود و میرشاه ابوتراب، در پادشاهی [[طهماسب صفوی اول]]، به‌ترتیب شیخ‌الاسلام و قاضی‌القضات ایران شدند. پدرش مشهور به شاه‌حسن در نیمۀ نخست قرن ۱۰ق به [[هند]] کوچید و در [[گجرات (هند)|گجرات]] ساکن شد. جمال''''''الدین ابتدا در خدمت شاهان [[دکن]] بود؛ سپس در ۹۹۴ به خدمت جلال''''''الدین اکبر گورکانی پیوست و در شمار امرای او درآمد. بعد جهانگیر به او منصب پنج''''''هزاری و خطاب عضدالدوله بخشید. جمال''''''الدین با این''''''که پیشۀ سپاهی''''''گری داشت، کمابیش ۳۰ سال به پژوهش در واژه''''''های فارسی و پهلوی پرداخت. در ۱۰۰۵ اکبرشاه به او فرمان داد کتابی در لغت فارسی فراهم آورد. جمال''''''الدین نیز در ۱۰۱۷ تألیف آن را به‌پایان برد و به نام جهانگیر، پادشاه وقت، ''[[فرهنگ جهانگیری]]'' (لکنهو، ۱۲۹۳) نامید. در ۱۰۳۰ به فرمان جهانگیر از خدمات دولتی معاف شد و با راتبه''''''ا''''''ی که از دستگاه [[گورکانیان]] می''''''گرفت، آسوده زندگی می''''''کرد.</p> | ||
<br><!--16080800--> | <br><!--16080800--> | ||
[[رده:تاریخ جهان]] | [[رده:تاریخ جهان]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۱۰
جَمال‌الدّین اینْجوی شیرازی، حسین ( ـ ۱۰۳۵ق)
دولتمرد و فرهنگ‌نویس ایرانی. از سادات اینجوی شیراز بود. نیاهای او میرشاه محمود و میرشاه ابوتراب، در پادشاهی طهماسب صفوی اول، به‌ترتیب شیخ‌الاسلام و قاضی‌القضات ایران شدند. پدرش مشهور به شاه‌حسن در نیمۀ نخست قرن ۱۰ق به هند کوچید و در گجرات ساکن شد. جمال‌الدین ابتدا در خدمت شاهان دکن بود؛ سپس در ۹۹۴ به خدمت جلال‌الدین اکبر گورکانی پیوست و در شمار امرای او درآمد. بعد جهانگیر به او منصب پنج‌هزاری و خطاب عضدالدوله بخشید. جمال‌الدین با این‌که پیشۀ سپاهی‌گری داشت، کمابیش ۳۰ سال به پژوهش در واژه‌های فارسی و پهلوی پرداخت. در ۱۰۰۵ اکبرشاه به او فرمان داد کتابی در لغت فارسی فراهم آورد. جمال‌الدین نیز در ۱۰۱۷ تألیف آن را به‌پایان برد و به نام جهانگیر، پادشاه وقت، فرهنگ جهانگیری (لکنهو، ۱۲۹۳) نامید. در ۱۰۳۰ به فرمان جهانگیر از خدمات دولتی معاف شد و با راتبه‌ا‌ی که از دستگاه گورکانیان می‌گرفت، آسوده زندگی می‌کرد.