ابن وزان، ابوالقاسم ابراهیم بن عثمان ( ـ۳۴۶ق): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
اِبن وَزّان، ابوالقاسم ابراهیم بن عثمان ( ـ۳۴۶ق)<br> | اِبن وَزّان، ابوالقاسم ابراهیم بن عثمان ( ـ۳۴۶ق)<br> | ||
<p>نحوی و لغت‌شناس عرب. ابن وزّان احتمالاً در [[قیروان]] متولد شد و در جوانی علم [[نحو]] و لغت را از استادانی چون ابومحمد عبدالله بن محمد و ابوعلی قالی فراگرفت و در این علوم چنان مهارت یافت که او را «شیخ مغرب در نحو و لغت» گفتند. وی حافظه‌ای بسیار قوی داشت چنان‌که کتاب‌هایی مانند ''کتاب سیبوَیه''، ''مُصَّنِفُ‌الغَریب'' ابوعُبید قاسم بن سلام، ''اصلاحُ‌المَنْطِق'' ابن سِکّیت، ''کتاب‌العَین'' خلیل را به حافظه سپرد، ولی با همۀ تبحرش در شعر و لغت، هرگز به سرودن شعر نپرداخت. جز [[یاقوت حموی، شهاب الدین (آناتولی۵۷۵ـ حلب ۶۲۶ق)|یاقوت حَمَوی]]، که او را صاحب تألیفاتی دانسته، کسی در باب آثار او سخنی نگفته و کتابی نیز به او نسبت نداده است.</p> | <p>نحوی و لغت‌شناس عرب. ابن وزّان احتمالاً در [[قیروان]] متولد شد و در جوانی علم [[نحو]] و لغت را از استادانی چون ابومحمد عبدالله بن محمد و ابوعلی قالی فراگرفت و در این علوم چنان مهارت یافت که او را «شیخ مغرب در نحو و لغت» گفتند. وی حافظه‌ای بسیار قوی داشت چنان‌که کتاب‌هایی مانند ''کتاب سیبوَیه''، ''مُصَّنِفُ‌الغَریب'' ابوعُبید قاسم بن سلام، ''اصلاحُ‌المَنْطِق'' ابن سِکّیت، ''کتاب‌العَین'' خلیل را به حافظه سپرد، ولی با همۀ تبحرش در شعر و لغت، هرگز به سرودن شعر نپرداخت. </p> | ||
<p>جز [[یاقوت حموی، شهاب الدین (آناتولی۵۷۵ـ حلب ۶۲۶ق)|یاقوت حَمَوی]]، که او را صاحب تألیفاتی دانسته، کسی در باب آثار او سخنی نگفته و کتابی نیز به او نسبت نداده است.</p> | |||
<br><!--11047900--> | <br><!--11047900--> | ||
[[رده:زبان شناسی و ترجمه]] | [[رده:زبان شناسی و ترجمه]] | ||
نسخهٔ ۱۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۵۸
اِبن وَزّان، ابوالقاسم ابراهیم بن عثمان ( ـ۳۴۶ق)
نحوی و لغت‌شناس عرب. ابن وزّان احتمالاً در قیروان متولد شد و در جوانی علم نحو و لغت را از استادانی چون ابومحمد عبدالله بن محمد و ابوعلی قالی فراگرفت و در این علوم چنان مهارت یافت که او را «شیخ مغرب در نحو و لغت» گفتند. وی حافظه‌ای بسیار قوی داشت چنان‌که کتاب‌هایی مانند کتاب سیبوَیه، مُصَّنِفُ‌الغَریب ابوعُبید قاسم بن سلام، اصلاحُ‌المَنْطِق ابن سِکّیت، کتاب‌العَین خلیل را به حافظه سپرد، ولی با همۀ تبحرش در شعر و لغت، هرگز به سرودن شعر نپرداخت.
جز یاقوت حَمَوی، که او را صاحب تألیفاتی دانسته، کسی در باب آثار او سخنی نگفته و کتابی نیز به او نسبت نداده است.