اکدی، زبان

اَکَدی، زبان (Akkadian)

قدیمی‌‌ترین زبان سامی که ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد در بین‌النهرین رواج داشته است. از گویش‌های اکدی، آشوری و بابِلی است که در خاور نزدیک مورد استفادۀ فراوان بوده است. در قرن ۸پ‌م، آرامی جای آشوری و بابلی را گرفت و تا ظهور مسیحیت زبان مشترک مردم خاور نزدیک باقی ماند. اکَدی به خط میخی نوشته می‌شد و بعدها با سومری درآمیخت و زبان بابلی به‌وجود آمد. پس از فتح بابل به دست سارگون اول پادشاه اکد، در بخش جنوبی بابل، هنوز سومری رایج بود. اکدی‌ها، نشانه‌های سومری را با شکل تصویری و ظرفیت آوایی آن اخذ کردند، امّا ترکیبی از معنا و آوا را برای تسهیل و تسریع در زبان خود به‌کار گرفتند. پس از آن بود که در اکدی تغییراتی تدریجی از حیث آوایی پدید آمد و بسیاری از نشانه‌های تازه از دل شکل‌های کهنه ابداع شد.

در دو هزارۀ پیش از میلاد، سیستم استادانه‌ای از اندیشه‌نگاری به‌وجود آمد به‌طوری که واژه‌های دخیل سومری به شکل‌های گوناگون وارد اکدی شد و برای هر دسته از اشیاء یا پدیده‌ها مثل مرد، زن، گیاه، درخت و زمین، حرف تعریف‌هایی مناسب تعیین شد.